Και το όνομα αυτού: Κίνημα Αλλαγής. Με «νονά», αρχηγό και ιδιοκτήτρια τη Φώφη Γεννηματά, υπογράφτηκε χθες και επισήμως η ληξιαρχική πράξη της γέννησης του νέου φορέα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Τα «βαφτίσια» -γιατί με συνέδριο δεν μοιάζει αυτό που γίνεται στο ΣΕΦ- είχαν από όλα: πανηγυρικό χαρακτήρα, κορώνες, ανοιχτά χαμόγελα αλλά και αμήχανους προβληματισμούς.
Οι πρωταγωνιστές αρκετοί, οι προσκεκλημένοι ακόμα περισσότεροι και οι... θεατές χιλιάδες σε μια τελετή που μόνο σεμνή δεν έδειχνε. Ήταν εκεί παλιά στελέχη, όσα απέμειναν από το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, αλλά και νέα πρόσωπα, που αναζητούν νέους ρόλους για τους εαυτούς τους, ώστε να αντικαταστήσουν αυτούς στους οποίους απέτυχαν. Οι διαδικασίες σφιχτές έως συνοπτικές, έδιναν χρόνο στους πρωτοκλασάτους, όχι όμως και στον διάλογο, την αντιπαράθεση ιδεών και τη σύνθεση απόψεων και προτάσεων για το μέλλον του χώρου και της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό που συμβαίνει αυτό το διήμερο στο Φάληρο δεν παύει να είναι συνέδριο -και μάλιστα ιδρυτικό- ενός νέου κόμματος, που διακηρύσσει την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού σκηνικού και φιλοδοξεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό και ως τέτοιο οφείλει να το αντιμετωπίσει κανείς. Άλλωστε το γεγονός ότι εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτισε το συνέδριο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης και από τη Ν.Δ. ο ίδιος ο πρόεδρός της Κυρ. Μητσοτάκης δείχνει ότι και τα υπόλοιπα κόμματα παρακολουθούν με ενδιαφέρον το όλο εγχείρημα. Δικαίως.
Η απαξίωση της Σοσιαλδημοκρατίας
Ο χώρος της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, όπως εκφραζόταν από το ΠΑΣΟΚ, οδηγήθηκε στην πολιτική απαξίωση και την εκλογική συρρίκνωση όταν, γοητευμένος από τις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού, υποτάχθηκε στη «γραμμή» της Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά και επιχείρησε να αντιμετωπίσει με σκληρές δεξιές πολιτικές την κρίση, για την οποία φέρει βαρύτατες ευθύνες από κοινού με τη συντηρητική παράταξη.
Πλήρωσε γι’ αυτό βαρύ πολιτικό τίμημα και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με κορυφαία υπαρξιακά διλήμματα. Καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα συνεχίσει στην ίδια «γραμμή» της ενσωμάτωσης στις συντηρητικές λογικές ή θα αφήσει στην άκρη την αντι-αριστερή υστερία, θα αλλάξει ρότα και θα συμπορευθεί στη «γραμμή» της κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια προοδευτική κατεύθυνση, «γραμμή» που υιοθετεί πλέον διεθνώς η Σοσιαλδημοκρατία;
Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα για το νεότευκτο Κίνημα Αλλαγής. Μπορεί να βαδίσει σε αυτόν τον δρόμο; Μπορούν τα ίδια παλιά πρόσωπα, αυτά που οδήγησαν το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ανυποληψία και τη χώρα στην παρακμή και τη χρεωκοπία, να χαράξουν μια διαφορετική πορεία προς το μέλλον;
Είναι θεμελιώδη ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο νεότευκτος φορέας στο συνέδριό του. Θα τα καταφέρει; Δύσκολο. Γιατί η καλή ημέρα από την αυγή φαίνεται και όλα όσα προηγήθηκαν μάλλον δεν επιτρέπουν πολύ μεγάλη αισιοδοξία. Οι διαδικασίες που επιλέχθηκαν περισσότερο έμοιαζαν με παρασκηνιακές διευθετήσεις των επιδιώξεων των ποικιλώνυμων παραγόντων του νέου κόμματος χωρίς τη συμμετοχή της βάσης και με την κοινωνία απούσα.
Αυτοί που υποτίθεται ότι θα διαμορφώσουν την πολιτική φυσιογνωμία και την οργανωτική δομή του νέου φορέα διορίστηκαν από τη διορισμένη ηγεσία για να «εκλέξουν» τη νέα ηγεσία, η οποία είναι επίσης διορισμένη και κατανεμημένη ανάλογα με τη δύναμη και την επιρροή των διαφόρων ομάδων.
Αλλά και τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν είναι από πριν γνωστά. Θα είναι η Φώφη Γεννηματά, η οποία επιμένει στη «γραμμή» των ίσων αποστάσεων από τη Δεξιά και την Αριστερά. Θα είναι οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου, από τους οποίους αναμένονται ακόμα οι εξηγήσεις για τα πώς και τα γιατί της θητείας τους. Θα είναι ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος δεν κρύβει τις συμπάθειές του σε άλλους... φίλους από άλλες γειτονιές, ο Στ. Θεοδωράκης, που μένει εντός μέχρι να φύγει.
Θα είναι και άλλοι, όπως ο Γ. Καμίνης, που ψάχνει νέο ρόλο στη ζωή του μετά τη δημαρχία της Αθήνας, οι οποίοι απλά θα παρευρίσκονται, θα χαιρετίζουν και θα συμπληρώνουν την εικόνα. Θα είναι όλοι εκεί, αλλά η βάση, που αγωνιά, και η κοινωνία, που διατηρεί ακόμα ελπίδες από αυτόν τον χώρο, θα είναι απέξω. Και θα παρακολουθεί αμήχανη και απογοητευμένη ένα εγχείρημα που καλλιέργησε προσδοκίες αλλά κατάφερε εν τη γενέσει του να τις διαψεύσει. Δυστυχώς για το ίδιο, αλλά και για τον τόπο.
