Του Μπάμπη Δρακόπουλου
Εκ του αποτελέσματος είναι πλέον φανερό πως η κρίση που βιώνουμε μαστίζει κάθετα και οριζόντια το σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οι όποιες εξαιρέσεις, και εδώ, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μέρος του προβλήματος με ιδιαίτερο βάρος είναι η εγγενής αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας να αντιληφθεί την πραγματική κατάσταση και να τη διαχειριστεί. Να αντιληφθεί τα τεκταινόμενα τόσο σε επίπεδο των παραμέτρων και των αντιφάσεων της δομικής κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και της ψευδεπίγραφης παγκοσμιοποίησης όσο και τη σχέση τους με την οικονομική κρίση της χώρας.
Η αδυναμία αυτή σε ό,τι αφορά τις γεωπολιτικές - γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις, στον άμεσο και ευρύτερο διεθνή περίγυρο, ενώ σηματοδοτεί με ιδιαίτερη ένταση τις ανεπάρκειες του πολιτικού προσωπικού, οδηγεί στην κορύφωση του δράματος προδικάζοντας μια οδυνηρότατη διαδικασία κάθαρσης... και ο νοών νοείτω.
Το κομματικό μας -ούτως ειπείν- σύστημα εδώ και δεκαετίες είναι άταφος νεκρός, πολιτικά και ηθικά. Γι' αυτό δεν είναι δυνατόν να παράγει ιδεολογία και κυρίως πολιτική. Η όποια διεργασία αυτοκάθαρσης κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι στην καλύτερη περίπτωση αδύνατη. Η κρίση είναι γενικευμένη και η υπέρβασή της προϋποθέτει πολλαπλές ρήξεις, βάσει προγράμματος ανατροπής με ιδεολογικούς, πολιτικούς και προ πάντων κοινωνικούς όρους. Οι όποιες προσπάθειες γραμμικής εξέλιξης και επαναπροσδιορισμού με στόχο μια, μέχρι στιγμής, αόριστη πολιτικοκοινωνική ισορροπία δεν είναι μόνο αυταπάτη, είναι λάθος, που τείνει ήδη να καταστεί μοιραίο για τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως "αριστερές ριζοσπαστικές" και κυρίως για τον τόπο.
Η αδυναμία της ριζοσπαστικής Αριστεράς να αρθρώσει πολιτικό λόγο που θα υπηρετεί μόνιμα στοιχεία στρατηγικής εξόδου από την κρίση και σε προοδευτική κατεύθυνση δεν είναι συγκυριακή. Διά της παραλείψεως ένεκα υποκειμενικών κυρίως αδυναμιών, δείχνει να έχει καταστεί μέρος του προβλήματος. Η αφωνία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς σηματοδοτεί το τραγικό έλλειμμα μετώπων πάλης με στόχο ώριμες θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές, την ώρα που θα έπρεπε να πρωτοστατεί μέσα από ένα καλά οργανωμένο παλλαϊκό μαζικό κίνημα. Ένα παλλαϊκό κίνημα με τρεις άξονες: εθνικής ανεξαρτησίας (Μνημόνια) - διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων ρίχνοντας βάρος σε αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες - ταξική πάλη.
Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο σύνολό τους (με ουρά τους κουφιοκεφαλάκηδες του Περισσού) πολιτικά είναι ανύπαρκτες. Και αυτό είναι κακό. Περιστρέφεται γύρω από διάφορα αφηγήματα "αντί" με μοναδικό στόχο να σώσουν, κυριολεκτικά, το σαρκίο τους από την τσιμπίδα της Δικαιοσύνης. Προ ουδενός ορρωδούν. Στρατηγικός στόχος τους είναι η υπονόμευση πάση θυσία του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς και ο συμψηφισμός. Και όλα αυτά την ώρα που αγωνιά ο ελληνικός λαός για το αύριο. Παραληρούν σε κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης μέχρι παραφροσύνης. Συνεκτικός κρίκος αυτού του συρφετού από πολιτικάντηδες και μιζαδόρους είναι η ευθύνη για την κατάσταση που βιώνει η χώρα από το 2010 έως σήμερα. Ευθύνες πολιτικές, ηθικές, ακόμη και ποινικές. Αυτός είναι και ο λόγος που αποκλείει τις δυνατότητες αυτοκάθαρσης και επαναπροσδιορισμού του ευρύτερου συντηρητικού χώρου. Πρέπει να υπάρξει ουσιαστική ρήξη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με ό,τι μπορεί να εκφράζουν ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά. Προκειμένου να λειτουργήσουν με όρους κανονικότητας οι δημοκρατικοί θεσμοί, είναι αδήριτη ανάγκη να υπάρξει κάθαρση και επαναπροσδιορισμός του συντηρητικού χώρου.
Ας μη μας διαφεύγει δε ότι τα προβλήματα λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα έχουν και τις δικές τους ιδιαιτερότητες και παθογένειες, που έχουν να κάνουν κυρίως και με τον τρόπο που δημιουργήθηκε και πορεύθηκε το νεοελληνικό κράτος.
Τούτων δοθέντων, η Αριστερά έχει το ιστορικό - επαναστατικό καθήκον της ανασύνθεσης της ελληνικής δημοκρατίας και του κοινωνικού ιστού της. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, εδώ είναι που θα κριθεί τόσο η αξιοπιστία της όσο και ο ρόλος της στις συγκεκριμένες συνθήκες. Εδώ είναι που θα κριθεί το μέλλον του λαού και του τόπου. Η Αριστερά ή θα γίνει ο καταλύτης των εξελίξεων συνολικά της κοινωνίας σε προοδευτική κατεύθυνση ή δεν θα υπάρξει. Στο ερώτημα αν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο το πολιτικό υποκείμενο "ΣΥΡΙΖΑ" απαντάμε κατηγορηματικά όχι! Η μέχρι σήμερα πορεία του δεν επιτρέπει καμιά απολύτως αισιοδοξία, καθώς, από την επομένη των εκλογών του 2015 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα, έχει αυτοεγκλωβιστεί σε κινήσεις αμυντικού χαρακτήρα, ενώ όφειλε να είναι ο επιτιθέμενος. Έτσι έχει τραυματιστεί καίρια η φυσιογνωμία του -πολιτικά, οργανωτικά, ιδεολογικά, και η αναπόφευκτη ως εκ τούτου, στασιμότητα τον οδηγεί σε διαδικασίες εκφυλισμού.
Οσάκις η Αριστερά δεν θέλησε ή δεν τα κατάφερε να δει την πραγματικότητα και να τη διαχειριστεί στο μέτρο που της αναλογεί, το πλήρωσε ακριβά. Ακριβά το πλήρωσε και ο ελληνικός λαός. Και δεν χρειάζεται να βρίσκεται προ των πυλών ο Αννίβας... για να αφυπνιστεί. Στο κάτω - κάτω έχει καθήκον να έχει τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά...
Οι καιροί δεν περιμένουν. Η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται και αυτή η επιδείνωση επηρεάζει άμεσα και όχι μόνο οικονομικά τη χώρα μας. Όλα δείχνουν ότι οι ισορροπίες που διαμορφώθηκαν και οι καταμερισμοί ύστερα από δύο παγκόσμιους πολέμους έχουν καταρρεύσει. Η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις έχει επίσης παγκοσμίως καταρρεύσει. Φυσικά, σε ένα σημείωμα σαν κι αυτό, μόνο τηλεγραφικά και μέρος μόνο των προβλημάτων μπορεί να προσεγγίσει κανείς. Παράλληλα με τη συζήτηση που πρέπει να ανοίξει, είναι ανάγκη να αρχίσουν διαδικασίες υπέρβασης, ας πούμε για την οικονομία του κειμένου, του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να έρθουν στο επίκεντρο του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι οι πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις της Αριστεράς και της προόδου ως οφείλουν.
