Του Ανδρέα Ζεμπίλα
Τον γνώρισα στη μεταπολίτευση, σε διάφορες συγκεντρώσεις ανένταχτων αριστερών με ομολογημένο ή ανομολόγητο στόχο να συγκροτηθεί ένα επαναστατικό αριστερό σχήμα, πέρα από τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.
Πραγματικοί φίλοι όμως γίναμε όταν σχηματίστηκε η παρέα της πόκας. Διάφοροι φίλοι ξεκινήσαμε το 1977 και συνεχίζουμε έως σήμερα, 41 ολόκληρα χρόνια. Όχι τυχαία, αρχικά προερχόμαστε όλοι από τη δυναμική αντίσταση στη χούντα.
Ο Γ. Βότσης από το Π. Μέτωπο και την 20ή Οκτώβρη, ο Γ. Σαγιάς και ο Κ. Βαϊκούσης από την 20ή, εγώ και ο Γιώργος «μπόμπας» Μαυρομάτης από τη ΛΕΑ. Ακόμη ο Σ. Αναστασιάδης από τον Ρήγα Φεραίο, ο Δήμος Μαυρομάτης από τους ηγέτες του «Χάους» στην εξορία, και βέβαια από την ανεξάρτητη Αριστερά ο Λάκης, έτσι φωνάζαμε τον Βασίλη.
Αν και όταν παντρεύτηκε αργότερα η γυναίκα του Μαρία προτιμούσε το Βασίλης σ’ εμάς το Λάκης φαινόταν πιο οικείο.
Περάσαμε λοιπόν από τις βόμβες κατά της χούντας στις «μπόμπες» της πράσινης τσόχας...
Αυτές οι εβδομαδιαίες συναντήσεις εναλλάξ στα σπίτια μας επί 41 χρόνια έδεσαν τη φιλία μας και μάλιστα, σε γενικές γραμμές, τις πολιτικές μας απόψεις. Συνοπτικά, είχαμε σοβαρές αντιρρήσεις και για το ΚΚΕ και για το ΚΚΕ εσωτερικού.
Βέβαια δεν παίζαμε για τα λεφτά, περισσότερο ψυχοθεραπευτικές και πολιτικές συναντήσεις ήταν. Πάντως στην αρχή ο Λάκης κέρδιζε, και μάλιστα έλεγε πως είχε αγοράσει ένα ακριβό σακάκι Valentino από τα κέρδη του, αφορμή για πειράγματα και καλαμπούρια.
Εκτός της πόκας, πηγαίναμε σε ταβερνάκια ή μαζευόμαστε στα σπίτια μας. Ενίοτε και σε καμιά πολιτική εκδήλωση.
Τις παραμονές Πρωτοχρονιάς κάποιοι τις κάναμε στο σπίτι του Λάκη και της Μαρίας, άλλοι στου Δήμου Μαυρομάτη και της Άννας.
Ο Βασίλης ήταν εξαιρετικός μάγειρας και μας έκανε εκπληκτικές ιταλικές σπεσιαλιτέ. Ακολουθούσαν πολιτικές κουβέντες, με μικροκαυγαδάκια φυσικά!
Είναι ο πέμπτος από την παρέα της πόκας που φεύγει.
Άντε, ρε φίλε, θα μας λείψεις από τις πόκες και τη ζωή μας, όχι όμως από την καρδιά μας.
