Τη δεκαετία του 1970 το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα με ηγέτη τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ είχε εκτιναχθεί έως και στο 33% του εκλογικού σώματος. Σε πολύ υψηλά ποσοστά κυμαινόταν και το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα του Ζορζ Μαρσέ, που άγγιζε το 24%. Τότε για τον Μπερλινγκουέρ το ερώτημα ήταν τι κάνουμε με αυτό το μεγάλο ποσοστό, καθώς ή άλλη μεγάλη πολιτική δύναμη ήταν το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και σοβαρός κεντρώος χώρος δεν υπήρχε. Τι κάνουμε, καθώς η Ιταλία έχει χρεωθεί στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και των Αμερικανών εγγυητών. Πώς σπάμε αυτό το φράγμα;
Η ΙΔΕΑ για να τερματιστεί το μονοπώλιο της Δεξιάς, καθώς οι Αμερικανοί δεν θα δέχονταν σε καμία περίπτωση αυτοτελή αριστερή κυβέρνηση στην Ιταλία, ήταν ο ιστορικός συμβιβασμός, δηλαδή η συγκυβέρνηση με τη Δεξιά, που είχε στην ηγεσία της τον φωτισμένο Άλντο Μόρο. Οι επαφές και οι διεργασίες για τον ιστορικό συμβιβασμό είχαν αρχίσει, αλλά διακόπηκαν βίαια στις 9 Μαΐου 1978 από τη δολοφονία του ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες! Είναι περιττό να πούμε για ποιον δούλεψαν οι εξτρεμιστές της Αριστεράς.
ΠΕΡΑΣΕ μια ακόμη δεκαετία με ηγεμονία της Δεξιάς και φτάνουμε στο 1990, όπου ο κόσμος γυρίζει ανάποδα με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όσα κομμουνιστικά κόμματα δεν προετοίμασαν σοβαρές προτάσεις για τη νέα εποχή, για το νέο υπόδειγμα που είχε πλέον ανάγκη ο κόσμος της εργασίας, διαλύθηκαν ή εξαερώθηκαν. Στη Γαλλία το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του κραταιού ΚΚΓ, που πάτωσε στο 4%, μετακινήθηκε κυρίως προς τον Λεπέν!
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Λεπέν ήταν η αρχή. Ακολούθησαν πολλά ανάλογα σε όλες τις τέως σοσιαλιστικές χώρες, όπου οι πολίτες μετακινήθηκαν μαζικά προς τη Δεξιά και τους εθνικισμούς έχοντας βιώσει την αποτυχία ενός συστήματος που επιβλήθηκε από τη νικήτρια τους 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ΕΣΣΔ. Ενός συστήματος γραφειοκρατικού, που ουδεμία σχέση είχε με δημοκρατία.
ΔΕΝ είχαμε όμως μόνο το φαινόμενο Λεπέν. Ο γερμανικής έμπνευσης νεοφιλελευθερισμός και η απληστία του Βορρά εις βάρος κυρίως των χωρών του Νότου δημιούργησαν απέχθεια για το ημιτελές πείραμα της Ένωσης. Έφερε την κυριαρχία της Δεξιάς με την Ακροδεξιά στην Αυστρία και γέννησε μια ισχυρή Ακροδεξιά στη Γερμανία και την Ολλανδία. Προς τι λοιπόν οι απορίες για τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών; Αν μάλιστα δεν υπήρχαν τα υποδείγματα της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, όπου οι πολίτες στράφηκαν για τις καλύτερες δυνατές λύσεις στην Αριστερά, οι συσχετισμοί στην Ε.Ε. θα ήταν καταστροφικοί.
ΠΛΗΝ όμως, εδώ στην Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς ζουν σε άλλο κόσμο. Στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα από τις θυελλώδεις αλλαγές στην παγκόσμια σκακιέρα. Εγκλωβισμένες στον μικρόκοσμό τους, με πολιτικό DNA ισόβιας αντιπολίτευσης, φαντασιώνονται ότι μπορούν να δώσουν λύσεις με τα παλαιά εργαλεία, με επαναστατική κατάληψη της εξουσίας και την εγκαθίδρυση σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα του κόσμου!
ΘΕΤΟΥΝ ως πρώτο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορώντας για τη διάδοχη κατάσταση. Και αν τα πράγματα για τον λαό γίνουν χειρότερα, τόσο καλύτερα για τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών! Αδιαφορούν για τους κινδύνους στην εύφλεκτη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αδιαφορούν για τις συμμαχίες που χρειάζεται η χώρα για να αποφύγει περιπέτειες και αστάθεια σε τόσο κρίσιμες στιγμές και κατηγορούν την κυβέρνηση για όλα, έχοντας μείνει στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και της αναμέτρησης καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Το φαινόμενο της Κίνας, της μοναδικής σοσιαλιστικής χώρας που όχι μόνον γλίτωσε την κατάρρευση, αλλά πρωταγωνιστεί στη νέα εποχή, παρακάμπτεται ως ενοχλητικό για το αφήγημά τους.
ΤΑ ΝΕΑ αριστερά υποδείγματα αναμένονται και σίγουρα απαιτούν γνώσεις, φαντασία, ευελιξία και ικανότητα παραγωγής και αναδιανομής του εθνικού πλούτου, διότι οι πραγματικοί συσχετισμοί δυνάμεων και η αποτελεσματικότερη εξωτερική πολιτική, όπως αποδείχτηκε, δεν καθορίζονται τόσο από τα όπλα όσο από την οικονομική δύναμη.
ΚΑΙ ΣΕ μια χώρα όπου οι μέχρι χθες κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις έχουν σαπίσει, φέροντας και την ευθύνη της χρεοκοπίας, είναι εθνικής σημασίας πολιτικό έγκλημα, για όσους νοιάζονται πραγματικά για τον λαό, να θέτουν ως πρώτο πολιτικό στόχο την ανατροπή της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και την Ε.Ε.
