Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν
ἐγώ σέ πρoσφωνῶ γυναίκα
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις
ἐλαφρά ἀνακαθήσει
νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο
ὄνειρο πού εἶδες,
πώς παίρνεις φόρα νά τό
Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό
δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά
χέρια σου
μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο
κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ
θέλησή σου
κάτι νά σέ βοηθήσει νά
τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου.
Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό
Δέν μπορεῖς
οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις
στό χέρι σου,
οὔτε μιά ἐλαφριά
Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο
μόνο ὁ Ἄργος.
Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει
στήν πορεία τῶν μαρμάρων,
ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα
γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
ὅπως οἱ δοῦλοι,
οἱ νεκροί
καί τό αἴσθημά μας,
ἐσύ θά πορευόσουνα
μές στήν κοσμογονία τῶν
μέ δεμένα πάλι τά χέρια,
Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν
ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.
Ὄχι γιατί γυναίκα σέ
στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου
εὐγονία ἀγαλμάτων,
καλή σοδειά ἀκινησίας.
Γιά τά δεμένα χέρια σου,
πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ
σέ λέω γυναίκα.
Σέ λέω γυναίκα
γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.
Ποίημα της Κικής Δημουλά
