Οι εκλογές προχθές στην Ιταλία πιστοποιούν αυτό που αργόσυρτα συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, με εξαίρεση ακόμη, ευτυχώς, την Ελλάδα. Η Ευρώπη, η σκοτεινή ήπειρος κατά τον Μαζάρουερ, στρέφεται προς την Ακροδεξιά και τον λαϊκισμό με γρηγορότερους ρυθμούς από αυτούς της οικονομικής ανάκαμψης της Ε.Ε., εάν βέβαια θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοια τάση και όχι μια κατάσταση με χαρακτηριστικά ενδημικού φαινομένου.
Η Ευρώπη, δυστυχώς, ξαναζεί ακόμη έναν "μεσοπόλεμο" με αναιμική ανάπτυξη, ανεργία, πλην της Γερμανίας, φτώχεια -και στη Γερμανία- και βέβαια άνοδο των εθνικισμών και της Ακροδεξιάς. Η Ιστορία μάς διδάσκει (;) πού κατέληξε εκείνη η περίοδος. Ο καπιταλισμός ξεπέρασε -έστω και με το "μακρύ χέρι" του ναζισμού- την κρίση του με τον πιο φονικό και καταστρεπτικό πόλεμο που έζησε ο πλανήτης και οδηγήθηκε στη χρυσή του δεκαπενταετία, αφού βέβαια κατανόησε, μεταξύ άλλων, ότι οι κοινωνίες δεν μπορούν να αφεθούν στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του "laissez faire". Χρειάζεται και η παρέμβαση του κράτους στον σχεδιασμό των οικονομιών. Θα πείτε, καμιά εποχή δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες, ακόμη κι αν υπάρχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες. Θα συμφωνήσουμε. Το σήμερα δεν είναι ίδιο με το χθες, αν και υπάρχουν ιστορικές αντιστοιχίσεις. Δεν υπήρχε, φερ' ειπείν, πριν εκατό χρόνια η τεχνολογική δυνατότητα της παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη, τότε υπήρχε ένα αντίπαλο ιδεολογικό δέος, η Σοβιετική Ένωση. Αυτά είναι στοιχεία που εάν θέλει κάποιος να κάνει μια σοβαρή ανάλυση, δεν θα πρέπει να αγνοήσει.
Ας αφήσουμε όμως τις συγκριτικές αναλύσεις κι ας εστιάσουμε στο σήμερα, στην Ε.Ε. και στο σκηνικό που περιγράψαμε στην αρχή. Πόσο εφιαλτική είναι η προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τι δυνατότητες έχουν η Αριστερά στην Ευρώπη και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η μόνη κυβερνητική δύναμη της ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε μια ήδη προβληματική οικονομικά αλλά και πολιτικά (έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης) Ευρωπαϊκή Ένωση να ελιχθούν και να παράξουν ή να επηρεάσουν πολιτικές προς την κατεύθυνση μιας ευρωένωσης με περισσότερη δημοκρατία, αλληλεγγύη, κοινωνικό κράτος; Κι αν αυτή τη στιγμή κάποιοι εντός της ευρωπαϊκής Αριστεράς πιστεύουν ότι υπάρχουν δυνατότητες για μια τέτοια πορεία, τι μπορεί να περιμένεις κανείς σε μερικά χρόνια, εάν η πλειοψηφία των κυβερνήσεων είναι ανάμεσα στη Δεξιά, στον εθνικισμό και στην Ακροδεξιά; Η οικονομική κρίση έχει κάνει "μετάσταση" προκαλώντας και πολιτική κρίση. Χθες ήταν η Αυστρία, παραλίγο η Γαλλία, για να μη μιλήσουμε για τις χώρες του Βίσεγκραντ, σήμερα είναι η Ιταλία, αύριο ποιος; Μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά σήμερα, γιατί αύριο ίσως να είναι πολύ αργά;
