Χθες γίναμε μάρτυρες μίας υπόγειας πραγματικότητας με χρόνιο και αιματηρό ιστορικό, που δυστυχώς υφίσταται στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Κυριάκου Μητσοτάκη να την παραβλέψει. Ακροδεξιά βία το όνομά της και, σε πείσμα όλων αυτών που επιχειρούν να πείσουν την κοινωνία πως η βία στην Ελλάδα συνδέεται αποκλειστικά με την Αριστερά, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει τόσο τους ισχυρισμούς τους όσο και τον εφησυχασμό που απορρέει από τη σιωπηρή αντιμετώπιση των πρόσφατων νεοναζιστικών χτυπημάτων που έχουν σημαδέψει εβραϊκά μνημεία, χώρους αντεξουσιαστών και στέκια μεταναστών.
Πάμπολλα περιστατικά ρατσιστικής και φασιστικής βίας, που συνήθως αντιμετωπίζονται από τα συστημικά ΜΜΕ είτε ως ήσσονος σημασίας ειδήσεις είτε ως συγκρούσεις συμμοριών και δεν έχουν τύχει της πολιτικής καταδίκης που τους αναλογεί από τη συντηρητική παράταξη, έχουν πλέον αποκτήσει όνομα και ταυτότητα που τα κατατάσσει στον χώρο της Ακροδεξιάς.
Οι έρευνες της αντιτρομοκρατικής, τα πρώτα ευρήματα και οι πρώτες συλλήψεις είναι η είσοδος των αρχών σε έναν δαιδαλώδη και σκοτεινό κόσμο που αποτελείται από ομάδες και οργανώσεις της Ακροδεξιάς που εδώ και χρόνια τρομοκρατούν, βεβηλώνουν και τραυματίζουν μιμούμενοι τη δράση αντίστοιχων ομάδων της δυτικής Ευρώπης. Ομάδες και οργανώσεις με έντονη παρουσία στον ηλεκτρονικό κόσμο του Διαδικτύου, όπου υπερηφανεύονται για τα «κατορθώματά» τους και διαδίδουν τη ρατσιστική και μισαλλόδοξη ιδεολογία τους με παραληρηματικά κηρύγματα μίσους, μπήκαν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών με αποτέλεσμα τις χθεσινές συλλήψεις, που σηματοδοτούν εμφατικά και την ενεργοποίησή τους στην κατεύθυνση της δίωξης του νεοναζιστικού ποινικού περιθωρίου. Ενός περιθωρίου διαποτισμένου από τη φιλοσοφία της ωμής και τυφλής βίας, οπλισμένου και οργανωμένου για επιθέσεις που παραπέμπουν στην πρώιμη φασιστική βία της δεκαετίας του 1970.
Το αυγό του φιδιού, που επωάστηκε στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας με συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, όπως αυτή έχει εκφωνηθεί από πολιτικά στόματα και πέραν αυτών της Χ.Α. αλλά και από επικοινωνιακά φερέφωνα που διέχυσαν την ξενοφοβία στα σπίτια των πολιτών, έχει δώσει μέχρι σήμερα αιματηρά αποτελέσματα. Η ανοχή αλλά και η υποκριτική σιωπή ήταν το ιδανικό περιβάλλον για τη συγκρότηση και δραστηριοποίηση τέτοιων εγκληματικών ομάδων. Τόσο η ανοχή όσο και η σιωπή πρέπει να πάψουν. Και αυτό είναι υποχρέωση όλων.
