Δεν ξέρουμε και δεν είναι δικιά μας δουλειά να εικοτολογούμε και πολύ περισσότερο να παραβιάζουμε το τεκμήριο αθωότητας τόσο στην περίπτωση εκείνων που εμπλέκονται στο τερατώδους μεγέθους σκάνδαλο της Novartis όσο και στα άλλα σκάνδαλα που ταλάνισαν τη χώρα και την έφεραν σε σημείο κατάρρευσης. Ωστόσο, και ενώ βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή, ήδη σιγά σιγά αποκαλύπτεται το βορβορώδες τοπίο μιας απίστευτης ρεμούλας, ένα τρελό πανηγύρι κλοπής με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, για το οποίο υπάρχουν και βαρύτατες πολιτικές ευθύνες τις οποίες το παλιό πολιτικό σύστημα αρνείται να αναλάβει. Αν αυτό δεν είναι μια επονείδιστη επίδειξη δειλίας, τότε αναρωτιέται κανείς τι άλλο είναι. Και βέβαια η δειλία δεν επιδεικνύεται σε κενό χρόνου, αλλά μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο, έτσι κι αλλιώς βεβαρυμένο από το μέγεθος της συντελεσθείσας καταστροφής. Οπότε, με τη σειρά της, η δειλία της μη ανάληψης πολιτικής ευθύνης από τα καθεστωτικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., καθώς και της ατομικής από το κεντρικό, τουλάχιστον, πολιτικό τους προσωπικό (γιατί υπάρχουν σαφώς, και προσωπικές πολιτικές ευθύνες), έρχεται και επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τα αρνητικά αποτελέσματα της πολιτικής τους. Το να αποδεχτούν ή όχι τις πολιτικές τους ευθύνες, δεν είναι κάτι το οποίο βρίσκεται στη σφαίρα των επιλογών τους. Δεν υπάρχουν επιλογές εδώ που φτάσαμε. Ή θα αναλάβουν αυτές τις ευθύνες, ώστε να ξεκαθαρίσει ελάχιστα έστω άλλα καθοριστικά το τοπίο και να πάμε παρακάτω, στη διαλεύκανση, ή θα σφυρίζουν αδιάφορα ρισκάροντας ακόμα και την πολιτική τους επιβίωση. Αυτό όμως είναι το λιγότερο και αφορά τους ίδιους.
Το κύριο είναι πως η ανάληψη πολιτικής ευθύνης σχετικά με όσα έγιναν σημαίνει και ανάληψη πολιτικής ευθύνης για να προχωρήσει ο τόπος, να ξεκολλήσει επιτέλους από τον βούρκο. Ένα βούρκο φτιαγμένο από δυστυχία για τους πολλούς και χρυσάφι για τους λίγους. Ένα βούρκο πανάκριβα πληρωμένο. Και σιγά σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ποιοι τον πλήρωσαν και ποιοι τον πληρώθηκαν. Δεν έχει νόημα το κακόηχο σφύριγμα της αδιαφορίας, που τόσο μοιάζει με σφύριγμα φιδιού. Γιατί περισσότερο αποκαλύπτει προθέσεις, παρά συγκαλύπτει τα συντελεσθέντα.
Ας πούμε, ως ένα από τα πολλά παραδείγματα, την περίπτωση με τα χρήματα της Siemens που ο Τσουκάτος (παρανόμως) πήγε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Επί δέκα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και οι κορυφαίοι του εκπρόσωποι έσκιζαν τα ρούχα τους ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν έγινε. Και απειλούσαν με θεούς και δαίμονες όσους επέμεναν περί του αντιθέτου. Και τώρα που ο ίδιος ο ταμίας του κινήματος, τω καιρώ εκείνω, ομολόγησε με τον πιο επίσημο τρόπο ενώπιον του δικαστηρίου που δικάζει το σκάνδαλο της Siemens ότι η παρανομία, ο χρηματισμός ούτως ειπείν, έγινε και τα λεφτά ενίσχυσαν τη σερμαγιά του ΠΑΣΟΚ, τι ακολούθησε; Τίποτα. Το ίδιο άκρως επικίνδυνο σφύριγμα και από το ΠΑΣΟΚ και από τα ΜΜΕ. Αλλά τι νομίζουν ότι καταφέρνουν έτσι; Ότι ο χρηματισμός θα ξεχαστεί ως μη γενόμενος; Όμως κι έτσι να γίνει, ποια είναι η προσφορά τους στην κοινωνία; Η ενίσχυση της μνήμης χρυσόψαρου ως κυρίαρχου είδους μνήμης; Είναι πολύ γελασμένοι και πολύ επικίνδυνοι. Η μνήμη χρυσόψαρου δεν υφίσταται, ακόμη κι αν τα γεγονότα επικαλυφθούν. Γιατί η διαδικασία επικάλυψης σχηματίζει ένα δυσώδες ίζημα που κάθε άλλο παρά θετικές εξελίξεις προμηνύει. Ακόμη κι αν ξεχαστεί ο χρηματισμός, ταυτόχρονα ενισχύεται η ήδη διάχυτη πεποίθηση μέσα στην κοινωνία ότι το σκάνδαλο της Siemens έχει κουκουλωθεί. Αποτέλεσμα; Το σφύριγμα της αδιαφορίας επικαλύπτει το σφύριγμα του φιδιού που δεν έπαψε να καραδοκεί και που τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι είναι πάντοτε ετοιμοπόλεμο και απολύτως προτιθέμενο να σφαγιάσει (και κυριολεκτικώς) τη δημοκρατία. Επομένως η εγκατάλειψη της επονείδιστης δειλίας και η ανάληψη πολιτικών ευθυνών είναι μονόδρομος.
Αν μάλιστα πάμε στο σκάνδαλο της Novartis, τότε το σφύριγμα της αδιαφορίας περί τις πολιτικές ευθύνες γίνεται εκκωφαντικό και καλύπτει ακόμα και το άκρως απειλητικό τρίξιμο από το αυγό του φιδιού που σπάζει.
Κανέναν δεν ξεγελά η επονείδιστη σιωπή. Μονάχα εξοργίζει. Και η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε τυφλές λύσεις. Τα παραδείγματα είναι πολλά και εδώ και στην Ευρώπη. Τόσο δύσκολο είναι να τα δει ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης που με περισσή ευκολία υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα του Σαμαρά και του Γεωργιάδη από τη μια και από την άλλη επιλέγει τη σιωπή ακόμα και διά της θριαμβολογίας; Τόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει ο κύριος Μητσοτάκης ότι η πολιτική πρακτική του Γεωργιάδη συνιστά προσωπικό του όνειδος, από τη στιγμή που ο ίδιος τον επέλεξε για τη θέση του αντιπροέδρου της Ν.Δ.; Τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί ότι μια συγγνώμη έστω, για τις ακραία καταστροφικές πολιτικές, αποτελεί γενναιότητα και δεν συνιστά ήττα; Ότι ήττα αντιθέτως είναι η έλλειψη της συγγνώμης;
Ας αφήσουμε κατά μέρος το δικαστικό σκέλος στο σκάνδαλο Novartis και τις δυσοίωνες κινήσεις που γίνονται (ελπίζω να έχουν γνώση οι φύλακες) από πλευράς δικαστικής εξουσίας. Ας πάμε στο καθαρά πολιτικό σκέλος. Τι νομίζουν; Ότι ήταν επωφελής πολιτική να αυξηθούν κατά κοντά 500% τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα και ταυτόχρονα να απελευθερωθούν οι τιμές τους; Ότι κατοικούν σε άλλο πλανήτη εκείνοι που πλήρωσαν το μάρμαρο για να χτίζουν τις βίλες τους στο Πόρτο Χέλι, στη Μύκονο, στην Αράχοβα και σε διάφορους Παραδείσους οι ομοτράπεζοι και οι συγκοιμώμενοι των ανθρώπων της εξουσίας; Κι αντί να ζητήσουν συγγνώμη, ουρλιάζουν ότι μείωσαν τη φαρμακευτική δαπάνη. Ότι, με άλλα λόγια, μείωσαν τις πιθανότητες του να ζεις. Για να ζήσουν αυτοί καλά και τα φίδια καλύτερα. Όπως σε όλα τα παραμύθια με κακό τέλος...
