Όποιος παρακολουθεί την εξέλιξη της πόλης δεν μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξος. Ένα το κρατούμενο των «υποκατασκευών», της μη ανανέωσης του κτηριολογικού πλαισίου, της παρακμής διαφόρων κτηρίων, που είναι φυσικό στη πραγματικότητα που ζούμε: Το άλλο είναι ο αισθητικός κανιβαλισμός επί δικαίων και αδίκων, που κατατρέχει τους τοίχους, τις πινακίδες της τροχαίας, τους δημόσιους χώρους. Ακόμη και «επικίνδυνες» επιφάνειες δίπλα σε τρένα καταλαμβάνονται από γκράφιτι αμφίβολης αξίας και τρεχαγυρευοπουλικών νοημάτων, αποστρέφοντας το πρόσωπο του πολίτη από τις επιφάνειες και πετυχαίνοντας ένα και μόνο: Μέσα σε αυτήν την πλημμύρα των μηνυμάτων που δεν είναι μηνύματα, ο πεζός να βάζει πλώρη για το σπίτι του στρέφοντας την πλάτη στους κοινόχρηστους χώρους...
Αφήνω στην άκρη τις πανεπιστημιακές σχολές και το πάλαι ποτέ αίτημα των πανεπιστημιακών για ευπρεπισμό -παρόν σε μια απεργία του 1999 - που δυστυχώς ανανεώνεται δίχως ελπίδα... Ο Παναγιώτης Τέτσης έλεγε το 2010 ότι, στην Αθήνα δεν έχει κανείς πού να ακουμπήσει το βλέμμα του... Η ελληνική εταιρεία έχει επανειλημμένα επιχειρήσει να καλλωπίσει τις όψεις της Πλάκας, απαλείφοντας πολλές από τις εγγραφές στους τοίχους και προσκαλώντας σε αυτήν την κίνηση πολλούς πολίτες: Μάταια όμως, γιατί αυτές οι εγγραφές είναι «αειφορικές».
Δεν χωράει αμφιβολία ότι σε κάθε περιοχή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη να μεταφέρουν τις παρορμήσεις τους στον τοίχο. Υπάρχουν οι εκπρόσωποι αθηναϊκής ομάδας (θύρα 21 παρακαλώ!) που κατέχουν ολόκληρη περιοχή και φροντίζουν να ανανεώνουν την τερατογονία στους τοίχους: Οι άνθρωποι αυτοί βάζουν ένα πρόβλημα ψυχολογικό έως και ψυχιατρικό, που πρέπει να επιλυθεί άνευ δοσολογίας Σταλινισμού...
Στην Αθήνα υπάρχουν πολλά τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφανειών που μπορούν να διακοσμηθούν. Υπάρχουν επιφάνειες και επιφάνειες, υπάρχει το «δαπεδοτοπίο» της πόλης για μια λογική διαχείριση - για να μην πω καλλιτεχνική. Ήδη η αντίδραση σε αυτό το αδέξιο γκράφιτι έχει δημιουργήσει αντίπαλα θέματα, που κοσμούν τις επιφάνειες. Σημειώνω ανάμεσα σ’ αυτά: Ο καλλιτέχνης WD στην πίσω πλευρά του θεάτρου Ψυρρή υπενθυμίζει ότι «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», ο καλλιτέχνης ΙΝΟ στην οδό Κωλέττη εκφράζει τη δυναμική της αλληλεγγύης...
Η τέχνη είναι η κατεξοχήν δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος. Η αισθητική δίνει βάθος και πλάτος στις πόλεις, δίνει περιεχόμενο στις αστικές επιφάνειες μετατρέποντας τον χώρο από «άδειο» δοχείο σε δοχείο γεμάτο νόημα. Οι πόλεις χωρίς την αισθητική μοιάζουν με χώρο όπου έγινε μετακόμιση - πολύ δε περισσότερο όταν κακοποιούνται...
