Η δημοσιοποίηση διπλωματικότατων δηλώσεων του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα σε συνάντησή του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να θεωρείται μια ακόμη γραφική απόπειρα του Μητσοτάκη του Μικρού να δυσχεράνει τις σχέσεις της κυβέρνησης με την κυβέρνηση Τραμπ, αλλά καταδεικνύει μια νοοτροπία.
Με δυο λόγια, ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο δεν σέβεται τη δικαστική διαδικασία που το Σύνταγμα επιβάλλει και ο νόμος ορίζει, αλλά μας γυρίζει στη μετεμφυλιακή εποχή, τότε που μια δήλωση του πρεσβευτή των ΗΠΑ Πιουριφόι μπορούσε να ρίξει κυβέρνηση ή να αλλάξει τον εκλογικό νόμο υπέρ της σκληρής Δεξιάς!
Το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί καχυποψία των Αμερικανών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, συνολικά, δεν δείχνει να ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη. Προφανώς ελπίζει ότι όσο πιο δύσκολη γίνει η θέση της ελληνικής κυβέρνησης διεθνώς, τόσο καλύτερα για τον ίδιο και τον στόχο της παλινόρθωσης του καθεστώτος της ρεμούλας, των σκανδάλων και της ασύδοτης αφαίμαξης του κόπου των Ελλήνων εργαζομένων ή απομάχων.
Η αδιαφορία του κ. Μητσοτάκη για τις επιπτώσεις μιας τακτικής που δεν βοηθάει την κυβέρνηση στον τομέα των διεθνών σχέσεων (κι ας μιλούν ταυτόχρονα για... ομοψυχία στα εθνικά θέματα) πρόβαλε ολοκάθαρα μέσα από το παραληρηματικό διάγγελμα του εκλεκτού του κ. Μητσοτάκη, αναπληρωτή υπεύθυνου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, σε εκπομπή της κρατικής -και καταγγελλόμενης σαν κυβερνητικής- ΕΡΤ!
Πατώντας σε μισόλογα που ήδη είχε εκστομίσει ο κ. Μητσοτάκης σε βάρος του υπουργού Άμυνας, αλλά και σε τερατολογίες των γνωστών παπαγάλων των ακροδεξιών ολιγαρχών του Τύπου, ο εκπρόσωπος κάλεσε την κυβέρνηση «να μην παίζει παιχνίδια στο Αιγαίο» και καταλόγισε «προκλητικότητα» στον υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο. Προκλητικότητα έναντι ποίων; Των Τούρκων προφανώς και όχι των ψαριών του. Έφτασε μάλιστα ο κ. Κυρανάκης, με ύφος τουλάχιστον δυο Αδώνιδων και τριών Σαμαράδων, να ισχυριστεί ότι «ο κ. Καμμένος έχει συγκεκριμένη προκλητικότητα στο Αιγαίο» και ότι «αυτό έχει αποτελέσματα και αν δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένες προκλήσεις από την άλλη μεριά». Η αόριστη σύνταξη τι κρύβει;
Ίσως είναι η πρώτη φορά που αντιπολιτευόμενος εκπρόσωπος κόμματος (έστω και αναπληρωτής) καταγγέλλει ελληνική κυβέρνηση ότι προκαλεί στο Αιγαίο. Αυτό το δώρο της Ν.Δ. στον κ. Ερντογάν δεν έχει προηγούμενο. Τέτοια αμετροέπεια και εθνικά διαβλητή κίνηση (χρησιμοποιώ επιεική όρο, αυτοί αλλιώς θα το χαρακτήριζαν) δεν είχαμε ούτε με το αλαλούμ στα Ίμια το 1996, τότε που ο υπουργός Εξωτερικών Θόδωρος Πάγκαλος εναπόθετε τις ελπίδες του για άμβλυνση της κρίσης στο αεράκι που θα έπαιρνε τη ελληνική σημαία, ώστε να υλοποιηθεί αναίμακτα η συμφωνία με τους Αμερικανούς η οποία προέβλεπε: «Όχι στρατιωτικές δυνάμεις (στα Ίμια), όχι στρατιωτικά πλοία και πυροβόλα όπλα, όχι σημαίες».
Ο εκπρόσωπος του κ. Μητσοτάκη δεν θυμόταν τι έγινε τότε στα Ίμια, πώς έχασαν τη ζωή τους τρεις Ελληνες πιλότοι λόγω της πτώσης του ελικοπτέρου τους. Ισχυριζόταν προκλητικότατα ότι η απόπειρα εμβολισμού της ελληνικής ακταιωρού ήταν διαχρονικά το πιο σοβαρό επεισόδιο στην περιοχή της βραχονησίδας. Και έκανε τον κουφό στην παρατήρηση δημοσιογράφου ότι υπήρξε και η τραγική απώλεια του σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη, το 2006, όταν το αεροσκάφος του κατέπεσε, μετά από επεισόδιο με τουρκικά μαχητικά. Ποιος κυβερνούσε το 2006; Μήπως και τότε υπήρξε ελληνική προκλητικότητα;
Η απώλεια επί τρία χρόνια της εξουσίας, η αδιαφορία των ντόπιων και αλλοδαπών «χορηγών» για την κατάντια των κομμάτων της Δεξιάς που έφτασαν στο σημείο να λένε θρασύτατα ότι θα ξεχρεώσουν τα δανεικά που πήραν σε 400 χρόνια, η απόπειρα κουκουλώματος της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος επί των ημερών τους, δεν βοηθούν να πάρει μπρος αυτό που η Νέα Δημοκρατία και το πράσινο ακολούθημά της ονειρεύονται.
Ακόμη και οι δημοσκοπήσεις των γνωστών για την «ευστοχία» τους εταιρειών μειώνουν συνεχώς την ψαλίδα που χωρίζει τη Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας μας τα μασκαραλίκια του 2015, που μέσα σε δυο βδομάδες η διαφορά 6 - 7 μονάδων υπέρ της Νέας Δημοκρατίας γινόταν αγώνας... στήθος με στήθος για να τους πικράνει τελικά η κάλπη που -και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο- έφερε μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ με 8,5 και 7,5 μονάδες.
Αυτή η λυσσασμένη προσπάθεια να ανατραπεί η κυβέρνηση με κάθε κόστος για τη χώρα, ένα αντίστοιχο προηγούμενο έχει, αυτό του 1920. Το τι συνέβη κατόπιν, το 1922, ήταν ατύχημα; Κάπως αλλιώς το έκρινε η Ιστορία.
