Η συζήτηση με τον βουλευτή Σάμου και πρόεδρο της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής Δημήτρη Σεβαστάκη είναι πάντα χρήσιμη και πολλαπλά ενδιαφέρουσα.
Τον θυμάμαι να μιλάει με πάθος στο Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθώ τις ουσιαστικές παρεμβάσεις του στη Βουλή, τον νιώθω, όπως όλοι οι κάτοικοι των νησιών μας, κοντά μου.
Τον πρόλαβα πριν φύγει για τους Δελφούς, όπου είναι προσκεκλημένος ομιλητής στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ (1-4 Μαρτίου) και θα μετέχει στη συζήτηση στρογγυλής τράπεζας με κεντρικό θέμα: «Υπέρβαση της πολιτικής πόλωσης. Η ανάγκη για μια εθνική κοινωνική συμφωνία».
Οι δραστηριότητες του Δ. Σεβαστάκη εκτείνονται σε ευρύτατο πεδίο, καλύπτουν μεγάλο φάσμα, αλλά, ως να ασκείται έλξη από αόρατο μαγνητικό πεδίο, καταλήγουν και επικεντρώνονται στα πολιτιστικά.
Θεωρεί πως το κεντρικό πρόβλημα του «πολιτισμού» στον τόπο μας είναι τα οργανωτικά σχήματα (υπουργεία, υπηρεσίες, φορείς κ.λπ.) που μεσολαβούν και τελικά ορίζουν τις ιδεολογικές και κοινωνικές κατευθύνσεις αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο λαός προσλαμβάνει (και καταναλώνει) τις πολιτιστικές πολιτικές. Το ποια έργα επιλέγονται για χρηματοδότηση, ποια πολιτιστική δράση επιχορηγείται, ποιος δημιουργός ενισχύεται ή αποκλείεται κ.λπ., αυτά ήταν τα πολιτικά περιεχόμενα των πολιτικών του υπουργείου Πολιτισμού για πολλά χρόνια. Ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά σε φαραωνικά θεάματα που δεν είναι σίγουρο ότι είχαν προστιθέμενη αξία. Σήμερα σημαντικό μέρος της χρηματοδοτικών πράξεων γύρω απ' τον «πολιτισμό» το έχουν αναλάβει τα ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα. Το υπουργείο, ιδίως μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ ,έχει χάσει μεγάλο μέρος των πόρων του. Εν τούτοις έχει μεγάλη ακίνητη (και αδρανή) περιουσία, αναξιοποίητο -ακόμα- Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων, συγχρόνως ανοιχτές πολλές δράσεις ανασκαφής και αρχαιολογικής έρευνας, δεκάδες εποπτευόμενους και επιχορηγούμενους φορείς. Έχει αναξιοποίητες δυνατότητες και ανελαστικές υποχρεώσεις.
Πιστεύει ότι μια συζήτηση για τον πολιτισμό θα έπρεπε να διεξάγεται σε ένα οραματικό επίπεδο, π.χ. πάνω στο τι μπορεί να εισφέρει η Ελλάδα στον διεθνή καλλιτεχνικό χώρο, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αφηγηματικής φόρμας του ελληνικού κινηματογράφου, πώς εσωτερικεύονται τα διεθνή ρεύματα τέχνης και σκέψης από την καλλιτεχνική σκηνή του τόπου μας κ.λπ. Εντούτοις η συζήτηση περιστρέφεται συχνά γύρω απ τα ανεκπλήρωτα αιτήματα χρηματοδοτήσεων, γύρω από οργανωτικά προβλήματα των πολιτιστικών δομών, γύρω από συγκρούσεις και αντιζηλίες προσώπων κ.λπ. Ενώ υπάρχει υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία, στοχασμός, φυσικά τεράστιο πνευματικό - αρχαιολογικό απόθεμα, η «καρδάρα χύνεται» στα ελάσσονα. Που φαίνεται ότι, λόγω κρίσης και καθηλώσεων, είναι μείζονα.
