Ο σάλος κράτησε όλο το σαββατοκύριακο και τελείωσε χθες με την παραίτηση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, Ράνιας Αντωνοπούλου. Με μια παραίτηση που έπρεπε να υποβληθεί αμέσως.
Προφανώς η υπουργός δεν έκανε τίποτε παράνομο, αλλά στην πολιτική το νόμιμο δεν είναι πάντοτε και ηθικό. Ειδικά σε εποχές κρίσης και Μνημονίων είναι λογικό να θυμώνει ο απλός πολίτης, όταν επιδοτείται από τον κρατικό κορβανά το ενοίκιο κάποιου με μεγάλο εισόδημα. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για πολλούς άλλους, αρκετοί εκ των οποίων ξιφούλκησαν με περισσή υποκρισία αυτές τις μέρες εναντίον των προνομίων που κι αυτοί σιωπηρά απολαμβάνουν, καθώς δεν υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια για τα επιδόματα των βουλευτών.
Και όσοι από την κυβέρνηση και κυρίως από την αντιπολίτευση πραγματικά έχουν σκανδαλιστεί από την υπόθεση, έχουν τώρα την αφορμή -καλό θα ήταν να μην την είχαν ανάγκη- να ξανασυζητήσουν τις αμοιβές και τα "προνόμια" βουλευτών και υπουργών και να ορίσουν νέους κανόνες. Πάντως, ο πρωθυπουργός έκανε ήδη το πρώτο βήμα, καταργώντας τη διάταξη περί επιδομάτων σε εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς- αλλά δεν είναι θέμα μόνο αυτής της διάταξης και βεβαίως όχι μόνο θέμα του πρωθυπουργού.
Ωστόσο, μέσα στην... αντάρα καλό είναι να μην ξεχαστεί ότι η πολιτική -πρέπει να- είναι για όλους κι όχι μόνο για τους εύπορους και τους πάσης φύσεως "κληρονόμους". Καλό είναι να μην ξεχαστεί το αυτονόητο σε όλο τον κόσμο, ότι οι πολιτικοί πρώτης γραμμής, υπουργοί και βουλευτές -ειδικά αυτοί που δεν είναι "επαγγελματίες" πολιτικοί και μέχρι να εκλεγούν ή να αναλάβουν ένα υπουργείο έβγαζαν αλλιώς το ψωμί τους- θα πρέπει να αμείβονται καλά. Παρά τα διάφορα... ηρωικά και ενίοτε υποκριτικά που λέγονται κατά καιρούς, του τύπου "εγώ βγαίνω φτωχότερος από την πολιτική απ' ό,τι ήμουν όταν μπήκα", το σωστό είναι οι άνθρωποι που εκλέγουμε για να υποστηρίζουν τα συμφέροντά μας να μην αγωνιούν για την επιβίωση, όταν συγκρούονται -όπως θα θέλαμε να συγκρούονται- με τα ισχυρά λόμπι, που πάντοτε έχουν τη δική τους ατζέντα.
