Πρώτο ραντεβού: «Θέλω δουλειά». Καμιά 55αριά. Ανειδίκευτος. Πολλά χρόνια άνεργος ή με μερικά μαύρα μεροκάματα. Δούλευε σεκιούριτι. Κακοπληρωμένος, ασταθής, μόνος. Κανείς δεν τον χρειάζεται. Τον πρώτο καιρό ανεργίας μισούσε τον εαυτό του. Αφότου χώρισε, εντάθηκε η μελαγχολία. Ζητάει ανόρεχτα και θλιμμένα. Σαν να μην τον ενδιαφέρει, σαν να μην περιμένει απάντηση.
Δεύτερο ραντεβού: «Ξέρω ότι δεν θα το παρεξηγήσεις. Το παιδί από δω θέλει μετάθεση γιατί θα έχει καλύτερο μισθό. Οι γονείς του είναι εξαιρετικά επιβαρυμένοι στην υγεία τους κι έχουν μεγάλη ανάγκη από χρήματα». Φίλος του γιου της, καμιά 30αριά, εργάζεται σε κάποια υπηρεσία τάξης. Κοίταζα τα μάτια της καθώς μιλούσε. Λυπημένα, δεν έχουν τη θαμπάδα του πρεσβύωπα, ούτε το κοφτερό γυάλισμα του νέου. Μεσαίο βλέμμα. Γερασμένη, κουρασμένη, ήταν καλή μαθήτρια στα γυμνασιακά της χρόνια, προσεγμένο μυαλό, καλά ελληνικά. Πέρασε μια μεγάλη κρίση με τον σύντροφό της, που κατέληξε σε μια προσωπική διάλυση. Πρόσεχα τις συμμετρικές ρυτίδες, τη βραχνάδα στη φωνή, το ευσυγκίνητο κοκκίνισμα των ματιών. Μόνη, τραυματισμένη, προστατευτική εντούτοις.
Τρίτο ραντεβού: Πρώην πανεπιστημιακός. «Θέλω να βοηθήσετε να προκηρυχθούν θέσεις διδασκόντων στο τμήμα που αφυπηρέτησα. Φοβάμαι την αποδυνάμωσή του. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός από τα κεντρικά ιδρύματα. Ξέρετε, αυτό το τμήμα είναι σαν παιδί μου». Φορούσε πουλόβερ με «V», μπεζ πουκάμισο με σκληρό γιακά. Έχει αφήσει πειθαρχημένα γένια, κουβαλάει κάποια κιλά, του αρέσει να μιλάει για τα χρόνια του μεταπτυχιακού και διδακτορικού του στο Παρίσι. Πάει τα Σάββατα στα βιβλιοπωλεία, σινεμά. Τον είχα δει μια φορά να διασχίζει τη Σταδίου κατάκοπος και φορτωμένος τσάντες με βιβλία από ένα bazaar της Κλαυθμώνος.
Συντηρητικός, τυπικός ακαδημαϊκός, ήσυχος άνθρωπος, γόνος οικογένειας νομικών, ο ίδιος έχει τελειώσει Φιλοσοφική. Δεν υπήρξε ποτέ αριστερός, ούτε όμως δεξιός. Αδρή και εύστοχη η πολιτική του παιδεία. Τον οδηγεί σε αισθητικές, παρά σε πολιτικές αντιρρήσεις για το πανεπιστήμιο, για την κυβέρνηση, για τους δρόμους, την πόλη, την κοινωνία. Είναι από αυτούς τους δογματικά ηθικούς ακαδημαϊκούς που αν τους μιλήσεις φορώντας φυσεκλίκια, τους χάνεις για πάντα. «Μη το ξεχάσετε. Χρειάζεται τουλάχιστον δύο νέες θέσεις το τμήμα. Είναι βασικό». Ταμένος.
Τέταρτο ραντεβού: «Διαγνώστηκα με καρκίνο. Τυχαία, αφού ήταν ασυμπτωματικός. Ως γιατρός, ξέρετε, δεν πάω ποτέ σε γιατρό». Έμεινα άναυδος. Νέος άνθρωπος, έδειχνε να πατάει γερά στα επιστημονικά πόδια του. «Πρέπει να φύγω από το νοσοκομείο. Δεν μπορώ να ανταποκριθώ στον φόρτο. Οι δικοί μου δεν ξέρουν τίποτα». Δεν πούλαγε δράμα, είχε φέρει μαζί του βιοψίες, διάφορα. Τον κοίταζα αποσβολωμένος, έψαχνα τις λέξεις: «Πιστεύω θα είναι ιάσιμος, φαίνεται στο βλέμμα σας» κ.λπ. Τι να πεις σε γιατρό που ξέρει. Εύθραυστος με πιο ανασφαλή λόγο, χάνονταν πού και πού. Αριστούχος στη σχολή του. Τέλειωσε έγκαιρα τα πάντα. Σπουδές, φανταριλίκια, αγροτικά, ειδικότητα. Στα φοιτητικά του ήταν ΔΑΠίτης, τώρα φοβισμένος. Έχει ένα πιτσιρικά μηνών, μεγάλη αγωνία, απέκτησε αζύγιστα, τολμηρά λόγια.
Πέμπτο ραντεβού: «Δεν πάμε καλά. Τα μέτρα του γηπέδου δεν αρκούν για να πιστοποιηθεί. Πρέπει να γίνουν κάποιοι εκβραχισμοί για να μεγαλώσει. Ο δρόμος επίσης είναι χάλια. Πρέπει να μας βοηθήσει η κυβέρνηση». Παλιό, μεγάλο ποδοσφαιρικό αστέρι. Σκληρό και αδιαπέραστο μπακ. Βάζελος, μετεγγραφή του Βαρδινογιάννη. Ακόμα νοιάζεται για τη μικρή επαρχιακή ομάδα. Τα χρόνια των πριμ τη χρηματοδοτούσε κιόλας. Τα καλοκαίρια παίζει. Τώρα, στα εξήντα τόσα. Ορφανός. Τον μεγάλωσαν θείες. Συγκρατημένος, αφοσιωμένος. «Οι θύρες καταστρέφουν τις ομάδες. Να το ξέρεις». Νιώθω αδύναμος, ευγνώμων και απελπισμένος.
