Μέρος πρώτο: Η διαδικασία
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που θεωρούν ότι η (νομική) διαδικασία θα πρέπει να μας είναι αδιάφορη στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης και να μας ενδιαφέρει μόνο η “ουσία” της. (Ποια είναι αλήθεια, η “ουσία” τής υπόθεσης Νοvartis, αν όχι ότι αυτή είναι σκάνδαλο;) Δεν είμαι και νομικός για να κρίνω αν η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την παραπομπή του φακέλου περί εμπλοκής πολιτικών στη Βουλή ήταν σωστή. Ανήκω όμως σ’ εκείνους που θεωρούν ότι η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί ακολουθώντας βέβαια νόμιμες διαδικασίες. Αν αυτές ακολουθήθηκαν λάθος, ας προσφύγουν οι θιγόμενοι στη Δικαιοσύνη για σωστή τήρηση των διαδικασιών ώστε να καταλογιστούν ή όχι τα αδικήματα και οι ποινές.
Στην προκειμένη περίπτωση, της Novartis, δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, εντός και εκτός Βουλής, που να μην καταγγέλλει την ύπαρξη σκανδάλου. Έχουν αποφανθεί για σκάνδαλο όλα τα κόμματα (χωρίς να υπάρχει καμία δικαστική απόφαση μέχρι στιγμής) αδιαφορώντας για την αρχή του δικαίου ότι όλοι είμαστε αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου. Βάσει ποιας νόμιμης διαδικασίας το καταγγέλλουν; Με ποιες αποδείξεις; Δεν πρόκειται λοιπόν για συκοφαντική δυσφήμηση κάποιων, αλλά για σκευωρία όλων εναντίον της... Novartis.
Μέρος δεύτερο: Η ουσία
Θεωρώ, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι η υπόθεση Novartis είναι μεν ένα πραγματικό σκάνδαλο, όχι όμως έτσι όπως το εμφανίζουν (χωρίς να το αποδεικνύουν) τα κόμματα. Είναι ένα σκάνδαλο αμιγώς επιστημονικό, όπως, με δυο λόγια, θα αποδείξω. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ιστορία της Χημείας, ξέρουμε ότι πρόγονός της ήταν η Αλχημεία που αναπτύχθηκε τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Ενώ στην Ανατολή στόχευε στην ανακάλυψη διαφόρων ουσιών για την παρασκευή φαρμάκων προς όφελος των ασθενών, στη Δύση αναζητούσε την ουσία που θα μετέτρεπε διάφορα μέταλλα σε χρυσό. Τη λεγόμενη φιλοσοφική λίθο. Προφανώς όχι προς όφελος των ασθενών, αλλά προς όφελος των Αλχημιστών και όσων συνεργάζονταν μαζί τους σε αυτή τη χρυσοφόρα προσπάθεια. Τι το μεμπτόν;
Όπως κάθε σύγχρονη επιστήμη έτσι και η Χημεία κουβαλά ίχνη από το παρελθόν της. Στην προκειμένη περίπτωση, η Χημεία από την Αλχημεία. Παράδειγμα: Για την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας του ματιού, που οδηγεί ακόμα και στην τύφλωση, έχουμε δύο φάρμακα. Το ένα της Roche, το Avastin, και το άλλο της Novartis, το Lucentis. Το Avastin στοιχίζει 25 ευρώ και το Lucentis 1.900 ευρώ. Το Lucentis υπάρχει στον κατάλογο του ΕΟΦ, το Avastin όχι. Το Lucentis το συνταγογραφούν οι γιατροί, το Avastin όχι. Και τα δύο φάρμακα έχουν τα ίδια θεραπευτικά αποτελέσματα.i Με μια διαφορά όμως. Το Lucentis αφενός σε “πεθαίνει” οικονομικά, πριν δεις ξανά το φως σου, και αφετέρου γεμίζει με... χρυσό τα ταμεία της Novartis. Δηλαδή η Novartis έπεισε το παλαιό πολιτικό σύστημα ότι ανακάλυψε τη φιλοσοφική λίθο. Χρησιμοποιώντας το ίδιο φτηνά μεταλλικά στοιχεία για την παρασκευή του Lucentis, όπως και οι άλλες φαρμακοβιομηχανίες για τα δικά τους φάρμακα, η συνεργασία της με το πολιτικό σύστημα μπορούσε να μετατρέπει τα φτηνά μεταλλικά στοιχεία σε χρυσό για την ίδια και τους “κατάλληλους” συνεργάτες της. Κατάφερε να ανακαλύψει επιτέλους αυτή την περίφημη “ουσία”, τη φιλοσοφική λίθο, που δεν είναι άλλη από τη «συνεργασία» της με το πολιτικό σύστημα. Την “ουσία” δηλαδή που αναζητούσε κάποτε η Αλχημεία αλλά δεν παραδέχεται η σύγχρονη Χημεία και οι φαρμακοβιομηχανίες που σ’ αυτήν βασίζονται. Αυτές οι φαρμακοβιομηχανίες τώρα, σε συνεργασία με το πανίσχυρο αμερικάνικο Ινστιτούτο Τροφίμων και Ποτών (FBI, αρχικά του Food and Beverage Institute) έχουν ξεκινήσει λυσσαλέο πόλεμο ενάντια στη Novartis και στο παλαιό πολιτικό σύστημα με συνεργούς ποιους; Την κυβέρνηση του... ΣΥΡΙΖΑ. Μια καθαρά επιστημονική διαμάχη μεταξύ Χημείας και Αλχημείας μετατράπηκε, με διάφορες αλχημείες, σε πολιτική διαμάχη. Αυτή είναι η ουσία!
Μέρος τρίτο: Η τσίπα
Παρ’ότι είμαι σίγουρος ότι κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης συμφωνεί με τις αναλύσεις μου για τη διαδικασία και την ουσία του θέματος, θα πρέπει με όσα ακούσαμε τις προάλλες στη Βουλή για την υπόθεση Novartis, να μας απασχολήσει και κάτι άλλο. Το θέμα της... τσίπας του παλαιού πολιτικού συστήματος. Βρε άει στο δ*** τελικά.
i. Από άρθρο της Μαριάννας Κορνάρου στην ιστοσελίδα zoornalistas (15.2.2018)
* Ο Κώστας Βρατσάλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
