Της Γεωργίας Παπαγεωργίου
Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε το συλλαλητήριο για το όνομα που θα δοθεί στα Σκόπια. Μία από τις ενδιαφέρουσες παραμέτρους που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι αυτή της στάσης των πολιτών. Για παράδειγμα, όταν γίνονται πορείες κατά των μειώσεων των συντάξεων, των μισθών, των αυξήσεων των φόρων, για ζητήματα Παιδείας ή λειτουργίας του συστήματος της Υγείας, δεν συγκεντρώνεται τόσος κόσμος (αν δεχτούμε την καταμέτρηση των διοργανωτών).
Πάντα δε, έτσι και την Κυριακή, υπάρχει διάσταση αναφορικά με το πλήθος των από την πλευρά της αστυνομίας και από αυτή των παριστάμενων, όπου η πρώτη, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, βγάζει πάντα μικρότερο αριθμό συμμετεχόντων. Δεδομένου ότι για ευνόητους λόγους κάθε πλευρά έχει το δικό της μέτρο, ο μόνος τρόπος να ξέρει κανείς τον πραγματικό αριθμό όσων συμμετείχαν είναι ή να παρίσταται ή να μπορεί να δει το αμοντάριστο υλικό των πλάνων.
Δεχόμαστε, και γιατί όχι άλλωστε, ότι πήγαν πάρα πολλοί άνθρωποι στη συγκέντρωση. Σε σχέση με το πόσα ζητήματα και αιτίες αντίδρασης των πολιτών εγείρονται τα τελευταία χρόνια, γεννάται μια απορία σχετικά με το τι μπορεί τελικά να σηκώσει τους ανθρώπους από τον καναπέ.
Πολλές φορές σε συζητήσεις μεγαλύτερων ακούγεται ότι οι νέοι δεν διαμαρτύρονται, δεν διεκδικούν. «Όταν ο Παπαθεμελής ήθελε να αλλάξει το ωράριο των νυχτερινών μαγαζιών, ξεσηκώθηκε όλη η Αθήνα. Τώρα που σας κόβουν το μέλλον και στερούν όλων τα κεκτημένα... τίποτα» υποστηρίζουν μεγαλύτεροι άνθρωποι. Στην περίπτωση όμως της ονομασίας των Σκοπίων ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλοί εξέφρασαν τη χαρά τους και έδωσαν συγχαρητήρια στους συμμετέχοντες. Κίνηση κάπως παράδοξη, γιατί, για να είσαι κάτοικος μιας χώρας με διασφαλισμένα τα γεωγραφικά της όρια, θα πρέπει πρώτα να ζεις. Για να ζεις, θα πρέπει να έχεις τροφή, δηλαδή, εργασία, μισθό, σύνταξη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, Παιδεία - ίσως αυτό το τελευταίο πρέπει να μπει πρώτο, αλλά η τροφή αποτελεί πιο δυνατό επιχείρημα για την πλειονότητα. Κανείς μέχρι τώρα, όσο κι αν διαμαρτύρεται για τις μειώσεις ή την αύξηση φόρων, δεν συνεχάρη με ενθουσιασμό τους συμμετέχοντες σε μια πορεία.
Άραγε, όλη αυτή η φασαρία αποδεικνύει ίσως ότι για τους Έλληνες η Ιστορία είναι πρώτιστης σημασίας; Δικαίως ή αδίκως; «Όσο πιο πολύ πίσω πάμε στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να δούμε» είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Η ουσία ίσως έγκειται στο ποιες πτυχές της Ιστορίας επιλέγουμε να δούμε.
