Η είδηση είναι εντυπωσιακή και πάει κόντρα στο ρεύμα. Το συνδικάτο μετάλλου (IG Metall) στη Γερμανία, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, κατάφερε να επιβάλει στη μεταλλοβιομηχανία όχι μόνο αυξήσεις της τάξης του 4% και κάτι, αλλά και τη δυνατότητα της εβδομάδας των 28 ωρών, επί δύο χρόνια, για συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων - για όσους φροντίζουν μικρά παιδιά ή γέροντες και για όσους δουλεύουν συνεχώς σε βάρδιες. Και δη με πληρωμή ενός μέρους του μισθού, που μειώνεται λόγω μείωσης του χρόνου εργασίας.
Η νίκη του IG Metall είναι μεγάλη και επιτεύχθηκε τόσο με διαπραγματεύσεις όσο και με απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια φάση που τα βιβλία των παραγγελιών στη γερμανική μεταλλοβιομηχανία είναι γεμάτα και οι εταιρείες δεν έχουν τα περιθώρια να σταματούν ούτε λεπτό οι ιμάντες παραγωγής. Είναι μεγάλη, διότι για πρώτη φορά δίνει στη λέξη "ευελιξία" το κυριολεκτικό της νόημα και όχι αυτό που απέκτησε τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια, δηλαδή ότι ο εργαζόμενος πρέπει να είναι "ευέλικτος" όπως το ορίζουν οι ανάγκες του εργοδότη. Και είναι μεγάλη, επειδή δίνει τον τόνο σε μια χώρα όπου, παρά την εξαιρετική πορεία της οικονομίας, τα δικαιώματα των εργαζομένων ήταν σε συνεχή υποχώρηση. Όχι βέβαια στον βαθμό που συμβαίνει αυτό στις καθημαγμένες από την κρίση και το "φάρμακο" της λιτότητας χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά σίγουρα σε έναν βαθμό απαράδεκτο για μια ακμάζουσα οικονομία, που έχει σχεδόν κατακτήσει την "πλήρη απασχόληση", αλλά με εκατομμύρια "πλήρεις" δουλειές που αμείβονται άθλια, με "ενοικιαζόμενους" εργαζόμενους και με 1,9 δισεκατομμύρια ώρες υπερωρίες τον χρόνο - σχεδόν οι μισές απλήρωτες.
Κάθε χρόνο, λίγο πριν από το ραντεβού της οικονομικής ελίτ στο Νταβός, βγαίνουν τα στοιχεία για τη μοιρασιά του παγκόσμιου πλούτου και κάθε χρόνο διαπιστώνεται μονότονα ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Την ίδια στιγμή, η κυρίαρχη αντίληψη "για την ανταγωνιστικότητα που φέρνει την ανάπτυξη" θέλει τους εργαζόμενους "ευέλικτους" και... ολιγαρκείς. Γι’ αυτό και είναι εντυπωσιακό, αλλά και πολλά υποσχόμενο το γεγονός ότι σε μια χώρα όπου κυριαρχεί αυτή η αντίληψη το συνδικάτο μετάλλου επανέφερε στο τραπέζι το ζήτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας. Άντε, κάποτε και στα δικά μας...
