Ναι, το "Μακεδονικό" μπορεί πράγματι να προκαλέσει αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Έως και πολύ σοβαρή αναδιάταξη. Αν εξελιχθεί, αν δεν κολλήσει πρόωρα, αν προχωρήσει προς τη λύση του. Αναδιάταξη που θα εκτείνεται σε πολλά επίπεδα, ίσως σε όλα. Ως προς την «ακεραιότητα» κάποιων πολιτικών δυνάμεων, ως προς τη δυναμική των κομμάτων, ως προς τις γειτνιάσεις ή τις αποστάσεις μεταξύ τους, ως προς τα εκλογικά μέτωπα, ως προς τις κυβερνητικές συμπράξεις. Με άλλα λόγια, εφ’ όλης της ύλης. Και θα χει, ασφαλώς, μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η νέα πολιτική φάση. Και «νέα μεταπολίτευση» μπορείς να την πεις. Εάν και εφόσον...
Σε τρεις βασικούς άξονες μπορεί να εκτείνονται, κατά κύριο λόγο, οι αλλαγές στην πολιτική σκηνή. Απ’ ό,τι τουλάχιστον φαίνεται αυτή την ώρα. Και αν, εν τω μεταξύ, δεν ανακύψουν και νέες πολιτικές μεταβλητές. Στην αντοχή αλλά και την προοπτική της κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Σε ενδεχόμενες φυγόκεντρες τάσεις στον χώρο της Δεξιάς. Τέτοιες ώστε να δοκιμάσουν σοβαρά τη συνοχή της. Και, ως εκ τούτου, να απειλήσουν -ίσως καθοριστικά- την εκλογική της τύχη. Και στον προσανατολισμό των κεντρώων πολιτικών σχηματισμών. Αυτόν που θα δώσει σχήμα και χρώμα στις μετεκλογικές εξελίξεις όταν έρθει η ώρα τους...
Φαίνεται λοιπόν πως η σχέση των δύο κυβερνητικών εταίρων εγγίζει πλέον τα όριά της. Μπορεί να αποτέλεσε μονοδρομική λύση τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015. Όπως τουλάχιστον αποκαλύπτει η όλη μετεκλογική «συμπεριφορά» των κεντρώων σχηματισμών. Όμως στηρίχθηκε σε δύο πολύ συγκεκριμένες παραμέτρους. Στην προσπάθεια εξόδου από τα Μνημόνια με όσο γίνεται κοινωνικά δικαιότερες επιλογές, καθώς και στην αντιμετώπιση της διαπλοκής. Και στα δύο η συνεργασία προχώρησε ομαλά. Και άντεξε ακόμη και στα δύσκολα. Από κει και πέρα, σε θέματα δικαιωμάτων (ιθαγένεια, τζαμί, καύση νεκρών, σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου κ.λπ.), ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε μόνος. Ώσπου η ώρα του "Μακεδονικού" έφτασε για να καταδείξει τα όρια της συνεργασίας. Και μπορεί μεν να μη διακυβεύεται αυτή τη στιγμή η κυβερνητική σταθερότητα, αν και κανείς δεν μπορεί να πει τι θα γίνει ώς το τέλος. Όμως ώς εδώ ήταν, δεν πάει άλλο. Σύμφωνα με κάθε λογική πρόβλεψη, το πείραμα -της έτσι κι αλλιώς παρά φύσιν συνεργασίας- δεν πρόκειται να επαναληφθεί...
Και η δεξιο-κεντροαριστερά;
Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, δεν είναι πολύ πιθανή, αυτή την ώρα, η διάσπαση της Ν.Δ. Καθώς η «ανάγκη» απομάκρυνσης του Τσίπρα του τρισκατάρατου, καθώς και η προοπτική της εξουσίας, αποτελούν ισχυρές συγκολλητικές ουσίες. Το "Μακεδονικό" δοκιμάζει, χωρίς αμφιβολία, τη συνοχή της παράταξης. Όμως οι πιρουέτες με τις αλλεπάλληλες αλλαγές θέσης και εντέλει με τη «μη θέση» του Κυριάκου Μητσοτάκη σώζουν ή έστω κουκουλώνουν για την ώρα την κατάσταση. Το πρόβλημα θα εμφανιστεί εάν και όταν το θέμα προχωρήσει προς τη λύση του, οπότε θα έρθει έτσι κι αλλιώς η ώρα της κρίσεως. Τότε ναι. Τότε μπορεί πράγματι να δοκιμαστεί η συνοχή της Δεξιάς. Τότε μπορεί όντως να εμφανιστεί νέο «υπερπατριωτικό» σχήμα, ένα «κόμμα του Βορρά» στα δεξιά της Ν.Δ. Εάν δε το νέο σχήμα βρει απήχηση, ενδεχόμενο ισχυρό ως εκ την ιδιαίτερη ευαισθησία της στιγμής, τότε η Ν.Δ. θα αντιμετωπίσει και πολύ σοβαρό εκλογικό πρόβλημα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Ο πολιτικός προσανατολισμός της καθ’ ημάς Κεντροαριστεράς είναι το τρίτο πεδίο που δοκιμάζεται αυτή την ώρα. Ας μη λησμονείται πως το υπό διαμόρφωση νέο κεντρώο κόμμα, το Κίνημα Αλλαγής κατά την προσωρινή ονοματολογική του εκδοχή, έπαιξε ώς τώρα πολύ με την πολιτική των «ίσων αποστάσεων». Δίχως να διευκρινίζει «με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει». Αν σκεφτεί δε κανείς ότι σημαντική μερίδα του έδειχνε γοητευμένη από τον «εκσυγχρονιστικό και τον μεταρρυθμιστικό οίστρο» του Κυριάκου Μητσοτάκη, είχε γίνει φανερό προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα. Ε, λοιπόν, με καταλύτη το "Μακεδονικό", η ζωή δίνει τις απαντήσεις της. Θα δυσκολευτούν πλέον πολύ οι όποιοι -έως χθες «πρόθυμοι»- κεντροαριστεροί να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τους σ’ αυτό το τοξικό μείγμα εθνικισμού και λαϊκισμού το οποίο ενδύεται σήμερα η Ν.Δ. Πολύ περισσότερο που το εν όψει εκλογικό δίλημμα «Αριστερά ή Δεξιά» προσλαμβάνει πλέον άλλη υπόσταση, άλλο βάρος και άλλο κύρος...
Στις εκλογές του 2012, στο όνομα του, όσο υπερβολικού ή όσο «κατασκευασμένου», διλήμματος «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο», κατεγράφησαν σεισμικών διαστάσεων ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ανακατατάξεις οι οποίες ολοκληρώθηκαν με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Δεν ξέρω αν το "Μακεδονικό" θα έχει την ίδια ή ανάλογη ανατρεπτική ισχύ. Μοιάζει ωστόσο απίθανο το ενδεχόμενο να παραμείνουν όλα όπως τα ξέρουμε κι όπως τα ζούμε σήμερα. Εντελώς απίθανο...
