ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Γιατί οι γείτονες δικαιούνται να λέγονται Μακεδόνες και σε τι θα ωφεληθούμε εμείς από αυτό;
Ακόμα και αν οι πατριδοκάπηλοι προσπαθούν να διεγείρουν τα εξαρτημένα αντανακλαστικά μερίδας του ελληνικού λαού, ώστε να χτίσουν πολιτικές καριέρες ή να φθείρουν την κυβέρνηση, θεωρώ πως αυτή η τελευταία πρέπει να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και να αναλογιστεί το πολιτικό όφελος. Τι μπορεί όμως να αντισταθμίσει την εξαλλοσύνη που επιδεικνύουν οι πατριδοκάπηλοι; Και τι μπορεί να καθησυχάσει τους ανθρώπους που αγνοούν την πραγματική ιστορία ή νιώθουν ήδη πληγωμένοι από την κρίση και πιάνονται από τα «εθνικά δίκαια» ή ανησυχούν για τη θέση της χώρας μας που θεωρούν ότι συνεχώς υπονομεύεται στην παγκοσμιοποιημένη σκηνή; Η ρητή και καθαρή απάντηση στο ερώτημα: «γιατί δεν είναι εθνική μειοδοσία η παραχώρηση σύνθετης ονομασίας». Στο πλαίσιο αυτό, θεωρώ πως πρέπει να εξηγηθούν τρία πράγματα στους πολίτες αυτούς.
Πρώτον, πρέπει να εξηγηθεί γιατί η χώρα μας δεν δικαιούται το μονοπώλιο του ονόματος Μακεδονία. Καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε «δημόσια ιστορία», ενώ οι πολίτες εγκλωβίζονται στους εθνικούς μύθους που διαχύθηκαν με σκοπό την οικοδόμηση ενός εθνικά ομοιογενούς κράτους, η κυβέρνηση και διά του πρωθυπουργού (που, σε αντίθεση με τους ιστορικούς, οι πολίτες ακούν και παρακολουθούν) πρέπει να λειτουργήσει διαπαιδαγωγητικά. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πει σθεναρά ότι στον γεωγραφικό χώρο της μεσαιωνικής Μακεδονίας που έφτανε ώς τα Σκόπια κατοικούσαν από τη Βυζαντινή περίοδο πλειοψηφικά Σλάβοι και άρα δικαιούνται να λέγονται Μακεδόνες. Πρέπει επίσης να τους καθησυχάσει λέγοντας ότι αυτοί που εκπροσωπεί η κυβέρνηση Ζάεφ δεν θέλουν να μας κλέψουν την αρχαία ιστορία μας και ότι όντως η λύση θα έρθει μόνο στο ποσοστό που δεν θέλουν να το κάνουν. Χρειάζεται να γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση επιλέγει τη σύνθετη ονομασία όχι επειδή αγνοεί την ιστορία, αλλά επειδή τη γνωρίζει σε βάθος και αποδίδει «τα του καίσαρος τω καίσαρι». Οι Έλληνες είναι ευαίσθητοι με την ιστορία μιας και η θετική αυτοεικόνα τους σχετίζεται σε κρίσιμο βαθμό με την ιστορία τους.
Δεύτερον, πρέπει να εξηγηθεί τι οικονομικά οφέλη θα έχει η ελληνική Μακεδονία. Το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει Μνημόνιο από το 2010, ενώ η ελληνική Μακεδονία από τη δεκαετία του ’90, που άνοιξαν τα σύνορα και μετανάστευσαν χιλιάδες επιχειρήσεις στη γειτονική χώρα, είναι κάτι που οι Κατωελλαδίτες το ξεχνούν. Δυστυχώς, αυτή η παράμετρος δεν λαμβάνεται υπόψιν από όσους/ες αναρωτιούνται γιατί οι Βορειοελλαδίτες αντιδρούν τόσο πολύ στην «εκχώρηση» του ονόματος Μακεδονία. Οι Βορειοελλαδίτες νιώθουν ότι ήδη έχουν εκχωρήσει πολλά στη γειτονική χώρα. Γι’ αυτό πρέπει να γίνει σαφές ότι τούτη τη φορά είναι αυτοί που θα έχουν λαμβάνειν, καθώς θα γίνουν ο βασικός εμπορικός, τουριστικός και επενδυτικός εταίρος της γείτονος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Θεσσαλονίκη, που κατάντησε σκιά του εαυτού της μετά την αποβιομηχάνισή της, έχει ανασάνει χάρη στις τουριστικές αφίξεις από το πρώην ανατολικό μπλοκ και την Τουρκία.
Τρίτον, πρέπει να εξηγηθεί ότι όταν ζητάμε ευρωπαϊκή συνδρομή και αλληλεγγύη, πρέπει να μπορούμε να την ανταποδώσουμε. Ζητάμε από τους Ευρωπαίους αλλαγή οικονομικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας, βοήθεια για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, καθώς και συνδρομή για την επίλυση του Κυπριακού και την αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων. Με ποιο ακριβώς δικαίωμα αρνούμαστε να συμβάλουμε στην επίλυση ενός χρονίζοντος διακρατικού προβλήματος; Επειδή δεν μας κοστίζει τίποτα αλλά κοστίζει μόνο στους γείτονες; Τότε γιατί να μην σκεφτούν έτσι και οι Ευρωπαίοι σε σχέση π.χ. με το προσφυγικό; Γιατί να μην αποκτήσουμε εμείς το ηθικό πλεονέκτημα και να πούμε «εμείς λύσαμε ένα χρονίζον διακρατικό πρόβλημα, τώρα η σειρά σας σε σχέση με το χρέος»;
Αυτοί που αντιδρούν στην επίλυση του ονοματολογικού, στην πραγματικότητα δεν έχουν ανάγκη από νέους παπουλάκους, αλλά από ηγεσία που ξέρει τι κάνει και το επικοινωνεί.
* Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι δρ Πολιτικής Επιστήμης
