Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή μάλλον κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Τους ακούς να σφυρίζουν τάχα αδιάφορα το “Μακεδονία ξακουστή” και κάνουν πως δεν ακούν τις ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια. Κι αυτό όποιος έχει μάτια το βλέπει κι όποιος έχει αυτιά το ακούει. Την ώρα που τα “τάγματα εφόδου” του πολιτικού μορφώματος ετοιμάζονται για ένα δυναμικό σαββατοκύριακο στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι μηρυκάζουν υποτιθέμενα σενάρια τρομοκράτησης των αγνών πατριωτών ώστε να υπονομευθεί το συλλαλητήριο της Κυριακής. Κατασκευάζοντας έναν συνωμοσιολογικό αχταρμά με λίγο Μαξίμου, μια δόση Ρουβίκωνα και μπόλικες απειλές για αίμα, κάποιοι επιχειρούν να απενοχοποιήσουν την κυριακάτικη συνεύρεσή τους με ό,τι πιο σκοτεινό, αποκρουστικό και αιμοσταγές έχει γεννήσει το μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας, σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους για τις προθέσεις αυτών που επιθυμούν μια δυναμική επανεμφάνιση στους δρόμους της πρωτεύουσας.
Μέρες και νύχτες του 2012 επιθυμούν να αναβιώσουν οι μελανοχίτωνες της Χ.Α., που αίφνης σήκωσαν και πάλι κεφάλι μέσα στο εθνικιστικό και υπερπατριωτικό παραλήρημα που η χώρα βιώνει με αποκλειστική ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας, που στην αγωνιώδη προσπάθειά της να εκφράσει ψηφοθηρικά τη “σοβαρή Χρυσή Αυγή” κατάφερε τελικά να ρίξει νερό στον μύλο των νεοναζί, που βρήκαν πεδίο πρόσφορο να εκφράσουν και πάλι την εγκληματική τους νοοτροπία.
Η πύρινη κατάληξη του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, με την πυρπόληση μιας κατάληψης και τη βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος που για κάποιους πέρασαν σκοπίμως απαρατήρητα, ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής των προθέσεων του σκληρού πυρήνα των “μακεδονομάχων” για το τι περίπου μέλλει γενέσθαι στην Αθήνα. Και όσοι επιμένουν να συγχέουν τις προειδοποιήσεις με τον δήθεν εκφοβισμό των πολιτών που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο της Κυριακής είναι οι ίδιοι που τα χρόνια που προηγήθηκαν της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα δεν είχαν δει και δεν είχαν ακούσει τίποτα για τα όσα συνέβαιναν τις νύχτες στα πέριξ του Άγιου Παντελεήμονα. Είναι οι ίδιοι που στις σχεδόν καθημερινές τηλεοπτικές παρουσίες του Παναγιώταρου και της Σκορδέλη έβλεπαν μόνο πρόσωπα δικαίως αγανακτισμένων κατοίκων της Αθήνας, που απλώς ήθελαν να καθαρίσει η πόλη από τις ορδές των “λάθρο” και κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι στην προπαγάνδα του φόβου και του μίσους. Αυτοί που τους νομιμοποίησαν τότε είναι έτοιμοι να επαναλάβουν το ίδιο λάθος. Μόνο που τη δεύτερη φορά δεν είναι λάθος, αλλά συνενοχή.
