Η πρωτοσέλιδη φωτογραφία της "Wall Street Journal" την ημέρα που ολοκληρωνόταν το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός περιγράφει κατά τον καλύτερο τρόπο το σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα: Μια κομψή νεαρή, με ακριβή γούνα, φούστα πένσιλ, τσάντα στον ώμο και ομπρέλα περπατά στο πλημμυρισμένο Παρίσι με το νερό να της φτάνει λίγο κάτω από το γόνατο...
Η έκθεση της Oxfam μπορεί να περιγράφει μια ζοφερή πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία κάθε δύο μέρες καταγράφεται ένας νέος δισεκατομμυριούχος σε βάρος των πολλών που φτωχαίνουν, μεγαλώνοντας όλο και περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στο υπερπλούσιο 1% του πλανήτη, που κατέχει ό,τι το υπόλοιπο 99%, αλλά όλος αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της οικολογικής καταστροφής - η κεντρική φωτογραφία της "WSJ" αποτελεί αψευδή, όσο και χαριτωμένο, μάρτυρα. Διότι υπάρχουν φωτογραφίες και οικονομικά στοιχεία που μαρτυρούν με πολύ πιο τραγικό τρόπο τι σημαίνει οι 8 -ολογράφως: οκτώ- πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο να κατέχουν όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη. Εκατομμύρια παιδιά που λιμοκτονούν, εκατομμύρια γυναίκες (αλλά και παιδιά) που ανταλλάσσονται στο σκλαβοπάζαρο του -ο Θεός να το κάνει- σεξ, εκατομμύρια σύγχρονοι δουλοπάροικοι που παράγουν στον Τρίτο Κόσμο μια σειρά αγαθά, από κινητά και ρούχα μέχρι τρόφιμα, τα οποία κατευθύνονται για το ένα τρίτο του ανεπτυγμένου κόσμου - στον οποίο ανήκει και η Ελλάδα της φτώχειας και της κρίσης.
Η έκθεση της Oxfam πέρασε απαρατήρητη, ιδίως από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν πως οι ανισότητες είναι φυσιολογικές αλλά και από ένα κομμάτι του προοδευτικού πολιτικού κόσμου που αντιστρατεύεται στα λόγια τις ανισότητες χωρίς να προσπαθεί, έστω, να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό που τις δημιουργεί.
Η αντιπαράθεση προόδου - συντήρησης, εν τέλει Αριστεράς - Δεξιάς, αναδεικνύεται όλο και πιο επίκαιρη κάθε φορά που στοιχεία όπως αυτά της Oxfam φωτίζουν το πρόβλημα, αναγκάζοντας ακόμα και φορείς όπως το διαβόητο ΔΝΤ να αναγνωρίσουν την ανάγκη αύξησης του φόρου στους πλούσιους - το αντίθετο απ' αυτό που ευαγγελίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η υποχρέωση οικοδόμησης -σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά- ενός προοδευτικού ρεύματος που θα δώσει τη μάχη απέναντι στην ανισότητα και στα κοινωνικά προνόμια, ακριβώς όπως το οραματίστηκαν πριν από 75 χρόνια οι εμπνευστές της ελεύθερης και ενωμένης Ευρώπης με το Μανιφέστο του Βεντοτένε, δεν μπορεί να περιμένει. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, βαδίζοντας προς την έξοδο από τα Μνημόνια, ετοιμάζεται να βάλει το λιθαράκι της. Απαιτούνται συμμαχίες και εδώ, όπως αυτές που χτίζονται ήδη στην Ευρώπη. Από αυτή τη μάχη θα κριθούν όλοι και όλες.
