ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
"Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος". Έτσι έκλεινε το κείμενο του Μάνου Χατζηδάκι για τον νεοναζισμό και τον εθνικισμό. Είχε γραφτεί τον Φεβρουάριο του 1993, πολλά χρόνια πριν μερικές χιλιάδες ένδοξοι απόγονοι ενδόξων προγόνων βάλουν τους νεοναζί στη Βουλή.
Οι χρυσαυγίτες συνηθίζουν τις πρόβες πριν από την πρεμιέρα της "παράστασης". Έκαναν πρόβες και πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Επιθέσεις, προπηλακισμοί, κυνήγι μαγισσών. Προετοιμάζονταν μεθοδικά. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις διώξεις που ακολούθησαν, και πάλι μεθοδικά κρύφτηκαν, για να προετοιμαστούν ξανά.
Ένα συλλαλητήριο όπως αυτό της Κυριακής αποτελούσε, φυσικά, μια μεγάλη ευκαιρία. Οι νεοναζί ήταν εκεί και δεν την άφησαν να πάει χαμένη.
Κινήθηκαν οργανωμένα, επιτέθηκαν δύο φορές στην κατάληψη Libertaria και τη δεύτερη φορά έβαλαν φωτιά. Επιτέθηκαν στην έκθεση "Κοινοί Ιεροί Τόποι" στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στους χώρους της ΔΕΘ. Βεβήλωσαν με σπρέι το Μνημείο Ολοκαυτώματος στην πλατεία Ελευθερίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι ετοιμάζονται πυρετωδώς για κλιμάκωση της δράσης τους και είναι ευθύνη της Πολιτείας να τους αντιμετωπίσει. Είναι όμως ευθύνη όλων μας να σταθούμε απέναντί τους. Διότι, όταν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, γινόμαστε ντεκόρ της "παράστασης με πρωταγωνιστή τον θάνατο".
Όσοι δέχονται να διαδηλώνουν δίπλα τους καλό θα είναι να αναρωτηθούν αν η ανοχή απέναντι στους νεοναζί βλάπτει ή ωφελεί την πατρίδα.
Όσοι "αγκάλιασαν" τη μαζικότητα της διαμαρτυρίας, χωρίς να στηλιτεύσουν τις ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων, επίσης θα πρέπει να εξηγήσουν αν κάνουν ότι δεν άκουσαν για τα ακραία συνθήματα και τις καταδρομικές επιθέσεις. Όσοι, τέλος, νομίζουν ότι το "κτήνος σκοτώθηκε", με μερικές συλλήψεις και μια δίκη που τραβάει τόσο όσο χρειάζεται για να ξεχάσει η κοινή γνώμη πόσο επικίνδυνο και αδηφάγο είναι, κάνουν λάθος. Για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ, "η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό".
