Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
20.2°C23.8°C
3 BF 42%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
19.1°C22.7°C
2 BF 55%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.0°C19.9°C
4 BF 60%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
20 °C
18.8°C20.8°C
5 BF 45%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
22.9°C22.9°C
3 BF 31%
Βία εκ του ασφαλούς
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Βία εκ του ασφαλούς

Του Νίκου Χατζηνικολάου

Οι σκηνές που είδαμε στην τηλεόραση από τη «διαμαρτυρία» (;), «διαδήλωση» (;), «εισβολή» (;) του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας ανέδειξαν, για άλλη μια φορά, τις διαφορές ανάμεσα στα δύο πολιτικά σχήματα της ελληνικής Αριστεράς.

Το στοιχείο που κυριαρχεί τη στιγμή αυτή στην αντιπαράθεση είναι αναμφισβήτητα η επίμονη προσπάθεια του ΠΑΜΕ να κολλήσει στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ τη ρετσινιά ότι με τη νέα νομοθετική ρύθμιση του 50%+1 στις γενικές συνελεύσεις απαγορεύονται οι απεργίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έτσι η κήρυξη απεργίας σε πρωτοβάθμια σωματεία που δεν είναι πανελλαδικής εμβέλειας καθίσταται δυσκολότερη. Γι’ αυτό τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δεν συμφωνούν με το μέτρο ετούτο που επιβλήθηκε από τους δανειστές. Ας μου επιτραπεί όμως προσωπικά να ρωτήσω: ποιον συμφέρει το να θεωρείται πως έχει απαρτία μια γενική συνέλευση που θα αποφασίσει για την κήρυξη απεργίας με το 1/3 των εργαζομένων παρόντων; Πού οδηγούνται τα υπόλοιπα 2/3 που δεν συμμετείχαν ή διαφώνησαν και ποιους κινδύνους εγκυμονεί μακροπρόθεσμα μια τέτοια κατάσταση; Το δικαίωμα της απεργίας είναι μια τεράστια κατάκτηση. Δημοκρατία χωρίς το δικαίωμα της απεργίας δεν νοείται. Γι’ αυτό τον λόγο το συνταγματικά κατοχυρωμένο πολιτικό και κοινωνικό αυτό αγαθό δεν μπορεί να φθείρεται με συμβιβαστικές παραχωρήσεις. Η ρητή στήριξή του από το σύνολο της αντιπολίτευσης (δεν αναφέρομαι φυσικά στη Χρυσή Αυγή) και από τον ΣΕΒ θα εδραίωνε την πεποίθηση ότι οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, πέρα από διαφωνίες στα επιμέρους, έχουν και κοινές αρχές. Το να έχει αποφασίσει η πλειοψηφία, δηλαδή το 50%+1 των μελών, για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι η απεργία, με σοβαρές συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους, δίνει στην απόφαση ισχύ και στην απεργιακή κινητοποίηση πρόσθετη εγκυρότητα. Η εργοδοσία δυσκολεύεται στο να την αγνοήσει. Βέβαια, το 50%+1 σημαίνει ότι οι υποστηρικτές της απεργίας, και ιδιαίτερα τα συνδικαλιστικά στελέχη, θα πρέπει να πείσουν με τα επιχειρήματά τους ένα μεγαλύτερο ποσοστό συναδέλφων τους. Τα πράγματα δεν θα είναι προκαταβολικά δεδομένα στον βαθμό που είναι σήμερα.

Το ΠΑΜΕ δίνει τη μάχη για τις θέσεις του καταφεύγοντας σε έναν ψευτοοργισμένο υβριστικό λόγο που σε κάνει να αναρωτιέσαι από πού αντλούν αυτοί οι άνθρωποι το δικαίωμα να μιλούν έτσι σε εκείνους με τους οποίους διαφωνούν. Η ανάγκη που έχουν, για καθαρά εκλογικούς λόγους, να στιγματίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «όργανο του μεγάλου κεφαλαίου» τους οδηγεί στο να χρησιμοποιούν συνειδητά το ψέμα ότι το 50%+1, παρόλο που έχει προσδιοριστεί πολύ συγκεκριμένα σε ποιες περιπτώσεις απαιτείται, σημαίνει απαγόρευση της απεργίας. Αυτά επανέλαβαν και στο γραφείο της υπουργού Εργασίας όπου εισέβαλαν, αφού, βέβαια, όπως εύστοχα επεσήμανε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, περίμεναν να μπουν και οι κάμερες στο γραφείο.

Η σκηνή πρέπει να προβάλλεται σε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η υπουργός Έφη Αχτσιόγλου και η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Θεανώ Φωτίου αντιμετώπισαν αγέρωχα τους εισβολείς - διαδηλωτές (φωτό). Μάλιστα, η υπουργός, παρόλο που τη διέκοπταν συνεχώς, γιατί βέβαια δεν έπρεπε να έχει τον χρόνο να επιχειρηματολογήσει, πρόλαβε να δηλώσει ότι «εμείς πάντως δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε κατασταλτικά μέτρα».

Θυμήθηκα τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Μέγαρο Μαξίμου στη συνάντηση με τους εκπροσώπους των αγροτών, με τις μεγάλες οδικές αρτηρίες τότε κλειστές από τα τρακτέρ: «Εγώ δεν πιστεύω στην επίλυση των κοινωνικών αντιπαραθέσεων με διοικητικά μέτρα». Μια διαφορετική Αριστερά διαμορφώνεται στη χώρα μας και τούτο φαίνεται κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Ή, ίσως, αυτό φαίνεται ακόμα καλύτερα στις δύσκολες συνθήκες. Διαλλακτική και όχι αυταρχική στην επίλυση των διαφορών, χωρίς να διστάζει μπροστά στο πολιτικό κόστος που έχουν ορισμένες αποφάσεις, με μόνιμο ανοιχτό μέτωπο κατά της διαφθοράς. Αυτή είναι η γενική εικόνα. Εξ ου και οι έπαινοι από τον Βορρά. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν σημαίνει ότι το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις δεν το έχουν οι πιστωτές. Εμάς μας χρεοκόπησαν εκείνοι που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και τώρα θέλουν να επιστρέψουν στην εξουσία και όχι οι δανειστές. Το ποιες είναι οι δικές τους ευθύνες το ομολογούν τώρα που βγαίνουμε από το πρόγραμμα.

Στη σημερινή Ευρώπη, όπου ανήκουμε και θέλουμε να ανήκουμε, όσοι οραματίζονται μεγάλες αλλαγές πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές δεν μπορούν να γίνουν μόνο με συνθήματα ούτε χωρίς συναινέσεις που θα συσπειρώνουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στο εσωτερικό της χώρας αλλά και χωρίς συμμαχίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Η υπουργός πρόλαβε να κάνει την ερώτηση «Γιατί σπάσατε την πόρτα;», η οποία καλύφθηκε από νέες κραυγές. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν ποτέ στα χέρια τους δύναμη και εξουσία;

Μένει όμως ακόμα ένα ερώτημα: ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό της αντικατάστασης των σπασμένων τζαμιών, των μεταλλικών ρολών της εισόδου στο ισόγειο και της πόρτας του γραφείου;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL