Τετάρτη βράδυ, 10 Μαΐου 1933. Στην πλατεία Όπερας του Βερολίνου ρίχνονται στην πυρά από ναζί φοιτητές 20.000 "αντιγερμανικά" βιβλία. 85 χρόνια μετά, αυτή η βαρβαρότητα αποτελεί σε όλο τον κόσμο σημείο αναφοράς του σκοταδισμού που πρεσβεύουν όσοι μισαλλόδοξοι αρνούνται την άλλη άποψη και την έκφρασή της όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στις τέχνες, τις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία. Οι ναζί έκαιγαν μαζί με τα βιβλία του Κάουτσκι και βιβλία του Μπρεχτ, του Φρόυντ και άλλων 400 συγγραφέων.
Τέτοιο ήταν το σοκ από αυτή τη "μυσταγωγική" μαύρη τελετουργία, η οποία συνοδευόταν από ήχους ταμπούρλων, επίσημη μεταφορά των βιβλίων, πυρά, παραταγμένους ναζί φοιτητές, χιτλερικούς χαιρετισμούς και ομιλίες, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητος ο εξαναγκασμός 24 ώρες νωρίτερα του διάσημου Μεξικανού ζωγράφου Ντιέγο Ριβέρα να σταματήσει το έργο του "Ο άνθρωπος στα σταυροδρόμια", που προοριζόταν για το Κέντρο Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη. Αιτία ήταν τα κομμουνιστικά σύμβολα και το πρόσωπο του Λένιν που περιλαμβάνονταν στη σύνθεση της τοιχογραφίας, η οποία καταστράφηκε 9 μήνες αργότερα.
Φτάνοντας στον 21ο αιώνα, ελάχιστοι θα περίμεναν ότι θα υπήρχαν ακόμη φανατικοί σκοταδιστές που θα κατέστρεφαν πνευματικά δημιουργήματα στο όνομα της όποιας ιδέας, ιδεολογίας, θεωρίας, θρησκείας όπως συνέβαινε τον 20ό αιώνα, όχι μόνο με τους ναζί, αλλά λ.χ. και στους Σέρβους εθνικιστές του Ράτκο Μλάντιτς, που κατέστρεψαν 1.500.000 βιβλία στη βοσνιακή πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, και άλλων. Κι όμως, στην Ελλάδα του 2018, χώρα σε περίοδο ειρήνης και μέλος Ε.Ε. και Ευρωζώνης, εξακολουθούν τέτοια φαινόμενα. Έστω και λιγότερο "θεαματικά". Τελευταίο κρούσμα, η κατακρήμνιση του "Phylax", έργου που πολλοί θεώρησαν ως είδωλο του Σατανά.
Το ανησυχητικό είναι ότι η πράξη αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Ανάλογοι βανδαλισμοί συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το άγαλμα "Ήπειρος" στον πεζόδρομο μεταξύ Αρχαιολογικού Μουσείου και Πολυτεχνείου. Η άποψη υπερδιεθνιστών πως, αφού το άγαλμα παραπέμπει σε ελληνικό αλυτρωτισμό για την Βόρεια Ήπειρο, θα έπρεπε να καταστραφεί, δεν έμεινε στη θεωρία, αλλά έγινε και πράξη με τον συχνό βανδαλισμό και εν τέλει την καταστροφή του.
Τα παραδείγματα δεν εξαντλούνται στα προαναφερθέντα περιστατικά. Αυτά όμως μπορούν κάλλιστα να περιγράψουν τη βαρβαρότητα, εν ονόματι μιας "ιδέας", δύο άκρων. Από την μία θρησκόληπτοι (ακόμη κι αν δεν ήταν φυσικοί αυτουργοί, είναι τουλάχιστον ηθικοί συναυτουργοί) που πολεμάνε κατά φαντασίαν αντίχριστους και από την άλλη "επαναστάτες" που πολεμάνε το εθνικό αστικό κράτος. Συνδετικός κρίκος όλων των παραπάνω, η απαιδευσιά και η πνευματική βαρβαρότητα. Δύο εχθροί του πολιτισμού που κάποτε θα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρότερα ιθύνοντες και κοινή γνώμη.
