Του Γιώργου Μαθόπουλου*
Μια χρονιά έφυγε, μια χρονιά ήρθε. Το 2017 κορύφωσε τα λάθη που έκαναν στα τελευταία σαράντα χρόνια, τόσο πολιτικοί εκπρόσωποι, όσο και η πλειονότητα της κοινωνίας, όπου, σε κάθε περίπτωση, έλειψαν η στρατηγική και η νοοτροπία με πρόσημο το κοινωνικό, έλειψε η αναγκαία συλλογικότητα στο σύνολο των επιλογών της πολιτικής της ανάπτυξης και των δράσεων στην κοινωνία και τη χώρα.
Το 2018 οφείλει να αναδείξει τη συλλογικότητα, που έχει καταγραφεί όχι άδικα ως προνόμιο της Αριστεράς, αφού, θεωρητικά, συλλογικές αποφάσεις επικαλούνται όλες οι πρωτοβουλίες που προωθεί αυτός ο πολιτικός χώρος, από όποια θέση και αν βρίσκεται και δρα κάθε φορά, έστω και αν αρκετά συχνά στην πράξη αυτό δεν διαπιστώνεται, τουλάχιστον σε έκταση και με την ένταση που αναφέρεται. Παράδειγμα αυτής της εκδοχής, αποτελεί η διαχωρισμένη σε τεταρτημόρια Αριστερά, καθώς η αριστερή άποψη που υπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον, οφείλει να είναι ενιαία και προσαρμοσμένη στις εκάστοτε συνθήκες ζωής που αντιμετωπίζει. Εφόσον διαχωρίζεται, αποτελεί ιδεαλιστικές απόψεις που κάθε μία, έχει δική της θεώρηση και λογική. Από πολλές δεκαετίες αμέτρητες κριτικές εις βάρος των εκάστοτε κυβερνόντων και των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, αναφέρονται σε έλλειψη εσωτερικής επικοινωνίας και αμφίδρομης πληροφόρησης. Καταγράφονται ως μια βαθιά παθογένεια που δεν αποτελεί προνομιακό στοιχείο για κανέναν πολιτικό χώρο ή κοινωνικό φορέα. Αποτελεί μια κοινωνική και αχρείαστη συνήθεια, που δυστυχώς έχει να κάνει με την ίδια την παιδεία μας, όσο σκληρή και αν είναι μια τέτοια διατύπωση.
Σήμερα, στις πρώτες ημέρες του 2018, έχουμε μια εμπειρία περισσότερο ολοκληρωμένη από ποτέ, και μπορούμε με καθαρότερη σκέψη να κρίνουμε και να συγκρίνουμε πολιτικά πρόσωπα και τους φορείς τους. Όσο και αν κάποιοι αναφέρονται υποτιμητικά και ίσως υπονομευτικά στην περίφημη φράση «πρώτη φορά αριστερά», αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και δίνει τη δυνατότητα της σύγκρισης. Δεν είναι ο Τσίπρας λαϊκιστής, όπως τον κατηγορεί η συντηρητική πλευρά του πολιτικού συστήματος, δεν είναι συντηρητικός, όπως του χρεώνουν οι λεγόμενες κεντρώες πολιτικές δυνάμεις, και δεν είναι «προδότης», όπως κραυγάζουν και κόπτονται εναντίον του όσοι τρέφονται από θεωρήματα αριστερής φρασεολογίας, τα οποία στην πράξη είναι και ανεπίκαιρα και ανεφάρμοστα. Το ερώτημα που τίθεται ξανά επιτακτικά, λόγω και της παρουσίας στην πολιτική ηγεσία της χώρας, του ενός έστω αριστερού τεταρτημόριου, είναι κατά πόσο το πάγιο αυτό κοινωνικό αίτημα της αμφίδρομης δημοκρατικής λειτουργίας, διαλόγου, δράσης, επικοινωνίας και προπαντός εξυγίανσης, όλων των κοινωνικών θεσμών, μπορεί να εφαρμοστεί σε όφελος του κοινωνικού συνόλου. Ερώτημα που ακόμα δεν μπορεί να απαντηθεί, καθώς δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ενθαρρυντικό στοιχείο, όσο και αν σε αυτή την κατεύθυνση, τελευταία, παίρνονται σοβαρές πρωτοβουλίες.
Η συλλογικότητα με πρόσημο τη δημοκρατική λειτουργία, δεν είναι άυλη έννοια. Είναι άτομα που αναλαμβάνουν ευθύνες έναντι συγκεκριμένου σκοπού. Δεν αποτελεί στρογγυλό τραπέζι που επιτυγχάνει ομοφωνία στα θέματα που διαχειρίζεται. Είναι όργανο με κανόνες. Ορίζει υπεύθυνους για τον συντονισμό λειτουργίας και οφείλει να τους ελέγχει κρίνοντάς τους, ως συντονιστές έργου δημοκρατικής λειτουργίας και όχι ως ηγέτες της συλλογικότητας. Μόνο όπου συμβαίνει να ανταποκρίνεται η συλλογικότητα στον κοινωνικό της ρόλο, δικαιούται το αριστερό πρόσημο.
* Ο Γιώργος Μαθόπουλος είναι πρόεδρος του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου Ατραπός Κηφισιάς
