Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Τελικά, δεν το... ξεχάσαμε, όπως είχε προβλέψει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ούτε όμως το λύσαμε αν και έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Το λεγόμενο «Σκοπιανό» είναι εδώ, μπήκε ορμητικά στην πολιτική ατζέντα του 2018 και - αν και δεν είναι ίδιο, στοιχειώνει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο και «εκδικείται» κόμματα και πολιτικούς, που «έπαιξαν» και επιχειρούν να ξαναπαίξουν μαζί του.
Τότε, το 1993, δημιούργησαν και καλλιέργησαν μια πρωτοφανή, ανόητη και πατριωτικά επιζήμια εθνικιστική υστερία, εγκλωβίστηκαν σε αυτήν, παρέλυσαν και απλά έβλεπαν τις ευκαιρίες για λύση να... περνούν. Τότε, με όχημα και υλικά από αυτή την υστερία, «έκτισαν» θνησιγενείς πολιτικές καριέρες, έριξαν κυβερνήσεις, έπαιξαν περίεργα εθνικιστικά «παιχνίδια». Το χειρίστηκαν κάνοντας ό,τι ακριβώς δεν έπρεπε να κάνουν σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και κρίσιμο κεφάλαιο, στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Και το έκαναν χωρίς σοβαρότητα και ευθύνη αλλά με περισσή υποκρισία και ακόμα περισσότερη ανοησία.
Τώρα, το 2018, οι ίδιοι πολιτικοί παράγοντες, από τη θέση της αντιπολίτευσης αυτή τη φορά, αντί να απολογηθούν για τα αδιέξοδα, που προκάλεσαν, εναντιώνονται στη μόνη σοβαρή προσπάθεια, που βρίσκεται σε εξέλιξη και η οποία μπορεί, για πρώτη φορά, να οδηγήσει σε έναν εφικτό, έντιμο και κοινά αποδεκτό συμβιβασμό. Με την ίδια ανοησία, ακόμα περισσότερη υποκρισία, πάντα χωρίς ευθύνη και σοβαρότητα, κουνάνε το δάχτυλο και επιχειρούν να μετατρέψουν τη μόνη έντιμη και ρεαλιστική λύση, που φαίνεται στον ορίζοντα σε όχημα για να ρίξουν την κυβέρνηση, που την προωθεί, να αναστήσουν «πεθαμένες» πολιτικές καριέρες και να παίξουν τα ίδια πολιτικά παιχνίδια. Ως γιαλαντζί... μακεδονομάχοι, τοποθετούνται στο θέμα των Σκοπίων, περίπου όπως τοποθετήθηκαν στα... βλήματα του Καμμένου, στην ταυτότητα φύλου, στον... Ρουβίκωνα, μετατρέποντας ένα εθνικό θέμα σε αρένα μικροκομματικής αντιπαράθεσης.
Πρωταγωνιστές και τότε και τώρα σχεδόν οι ίδιοι ή οι επίγονοί τους. Τότε, Κων. Μητσοτάκης και Α. Σαμαράς, τώρα Κυριάκος Μητσοτάκης, Σαμαράς, Άδωνις, Βενιζέλος. Όμως, από τότε κύλησε πολύ νερό στον... Ρουβίκωνα. Το 2018 δεν είναι 1993 και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ευτυχώς. Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι αυτή που καλείται να βγάλει τα... κάστανα από τη φωτιά και να λύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα πρόβλημα, που κληρονόμησε. Και ταυτόχρονα να καλύψει το χαμένο έδαφος στη σχέση της χώρας με τους βόρειους γείτονές της και να ανακτήσει τον ρόλο της χώρας, ως μια δύναμη σταθερότητας στα Βαλκάνια, που υπονόμευσαν κατά καιρούς οι... ακραιφνείς μακεδονολάγνοι,... αλβανομάχοι και... τουρκοφάγοι.
Η διεθνής συγκυρία, η ύπαρξη στα Σκόπια, για πρώτη φορά, μιας μετριοπαθούς, φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης και η σπουδή του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών να προωθήσουν την ένταξη των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στους κόλπους τους δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για μια έντιμη, βιώσιμη και κοινά αποδεκτή λύση. Λύση, που δεν θα περιορίζεται μόνο στο όνομα των Σκοπίων, θα περιορίζει όμως στο ελάχιστο και στο διηνεκές τις αλυτρωτικές αναφορές στο Σύνταγμα, στα σχολικά βιβλία, στους χάρτες κ.λπ. της γειτονικής χώρας και παράλληλα θα απαλλάσσει από κάθε είδους εμπόδια τις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές.
Η χώρα οφείλει να συζητήσει σοβαρά, υπεύθυνα και κυρίως ψύχραιμα μια τέτοια λύση απομονώνοντας τις ακραίες εθνικιστικές κορώνες των «νέο - μακεδονομάχων», που βγαίνουν πάλι από τα... λαγούμια τους. Κυβερνητική πλειοψηφία για να τη στηρίξει υπάρχει δεδομένου ότι κόμματα και πρόσωπα και από την αντιπολίτευση δείχνουν έτοιμα να συναινέσουν. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για την κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών, που εργάζονται μεθοδικά και κυρίως αθόρυβα για να κερδίσουν μια χαμένη, εδώ και 25 χρόνια, μάχη. Είναι ευνοϊκή για τη χώρα. Πιθανόν να μην είναι το ίδιο ευνοϊκή για την αντιπολίτευση κυρίως για τη Ν.Δ. αλλά και το νεότευκτο Κίνημα Αλλαγής, στο εσωτερικό των οποίων γίνεται ήδη του... Σαμαρά. Άλλοι αρνούνται να στηρίξουν οποιαδήποτε συμβιβαστική πρόταση και άλλοι με πρόσχημα και πλατφόρμα το Σκοπιανό καλοβλέπουν την ιδέα για νέο κόμμα στα δεξιά της Δεξιάς. Υπάρχουν όμως και πολλοί, ανάμεσά τους και κορυφαίοι στη Ν.Δ. και στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, που μπαίνουν στον πειρασμό να επιχειρήσουν ένα ακόμα... απονενοημένο διάβημα και να χρησιμοποιήσουν το θέμα των Σκοπίων ως... κλειδί για να κλείσουν επιτέλους την «αριστερή παρένθεση». Δικό τους το πρόβλημα, οι επιλογές, δική τους και η ήττα. Η χώρα μπορεί να προχωρήσει και χωρίς αυτούς... δίχως να κοιτάζει τη δική τους... μελαγχολία. Είπαμε, το Σκοπιανό δεν στοιχειώνει απλά, εκδικείται κιόλας.
