Έχοντας την τεχνογνωσία της εσωτερικής υπονόμευσης κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε προ ημερών για τους βουλευτές που έριξαν την κυβέρνησή του, με αποτέλεσμα, όπως υποστήριξε, να διακοπεί η πορεία προς την οικονομική ανάκαμψη και η χώρα να οδηγηθεί στα βράχια. Το ότι βέβαια τον “έριξαν” βουλευτές άλλων κομμάτων και όχι δικοί του, όπως είχε συμβεί όταν η δική του “ομάδα” αφαιρούσε τη δεδηλωμένη από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο για τον Αντώνη Σαμαρά. Μόνο που η μνήμη βοηθά όσους επιμένουν να θυμούνται τα όσα εξόχως προσβλητικά είχαν ειπωθεί στο παρελθόν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη προς τους βουλευτές της Πολιτικής Άνοιξης περί τριάντα αργυρίων που είχαν εισπράξει για να ρίξουν την κυβέρνηση του πατέρα του. Όλα αυτά τα τραγελαφικά που ακούστηκαν και εξακολουθούν κατά καιρούς να ακούγονται στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης και συντηρούν ένα αφήγημα εξωθεσμικών παρεμβάσεων στο κυβερνητικό της έργο συμπληρώνονται και από τον όρο “κατάληψη” της εξουσίας όταν αφορά εκλογικές ήττες της Ν.Δ.
Απρόθυμο να συμβιβαστεί με τη λογική της λαϊκής αποδοκιμασίας κατά τη διάρκεια των εκλογικών διαδικασιών, ένα κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της συντηρητικής παράταξης αρέσκεται στη δημιουργία είτε υπονομευτικών παραγόντων είτε σεναρίων εκτροπών από τη νεοδημοκρατική κανονικότητα. Αν και στη μεταπολιτευτική Ιστορία του τόπου η μοναδική πτώση κυβέρνησης εκ των έσω είχε πρωταγωνιστή τον δελφίνο τότε και κατόπιν ανανήψαντα στη Νέα Δημοκρατία Αντώνη Σαμαρά, καλό θα είναι -ακόμη και όταν απευθύνεται σε κομματικό ακροατήριο- να χτενίζει περισσότερο τις λέξεις και τις δικαιολογίες που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την εκλογική του ήττα το 2015, καθώς η μη υπερψήφιση της πρότασής του για το αξίωμα του ΠτΔ δεν συνιστά εκτροπή. Όπως επίσης και η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα που κέρδισε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος δεν συνιστά κατάληψη της εξουσίας, φράση με την οποία αρέσκονται να δικαιολογούν ορισμένοι τη μετακόμισή τους στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Τις κυβερνήσεις τις ανεβάζει ο λαός και δεν τις ρίχνει ο λαός μονάχα σε περιπτώσεις που άλλοτε βαπτίζονται αποστασίες και άλλοτε εξαγορές βουλευτικών εδρών. Ας τα θυμούνται λοιπόν αυτά όσοι με ευκολία ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα της αποτυχίας τους, ώστε να δικαιολογήσουν το σημερινό τους θράσος να αισθάνονται υπερήφανοι για το καταστροφικό τους έργο.
