ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΧΠΕΚΙΔΗ*
Η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, με πρώτο και καλύτερο τον Πρωθυπουργό, είναι ανάγκη να ακούσει τον κόσμο της Αριστεράς. Κατά το πρότυπο των πετυχημένων περιφερειακών διασκέψεων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να προγραμματιστούν άμεσα ανοιχτές περιφερειακές συνδιασκέψεις και να κληθούν όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες να εκφέρουν τη γνώμη τους εφ’ όλης της ύλης της κυβερνητικής πολιτικής: του σχεδιασμού της επόμενης διετίας, των προτεραιοτήτων, της εφαρμογής των αποφάσεων, της Διοίκησης, της κάθαρσης, της άμεσης ελάφρυνσης των πολιτών που δεν τα βγάζουν πέρα, του ρυθμού εξέλιξης του κυβερνητικού έργου, της ιδεολογικής ανατροφοδότησης της κυβέρνησης. Είναι αναγκαίο επίσης να μιλήσει η κυβέρνηση και κάθε υπουργός στον κόσμο, σε όσους εξακολουθούν να υποφέρουν, έστω κι αν για την ώρα και μέχρι την έξοδο -του χρόνου- από την επιτροπεία δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας. Να εξηγήσουν τι προτίθενται να κάνουν βάσει χρονοδιαγράμματος, ώστε να αισθανθούν οι πάσχοντες πολίτες ότι κάποιος τους σκέφτεται και ότι σε συγκεκριμένο χρόνο θα αντιμετωπισθούν τα προβλήματά τους.
Προηγουμένως όμως είναι ανάγκη να ανανεωθούν οι υφιστάμενες τοπικές οργανώσεις του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με άνοιγμα στις τοπικές κοινωνίες, εγγραφή νέων μελών ή φίλων και ανάδειξη νέων διοικητικών οργάνων και επιτροπών εργασίας. Επιδιωκόμενος στόχος η άμεση επικοινωνία λαού και κόμματος, κόμματος και κυβέρνησης, προκειμένου να λειτουργεί αμφίδρομη ενημέρωση από κάτω προς τα πάνω και από πάνω προς τα κάτω, ώστε η φωνή, οι προβληματισμοί της κοινωνίας να φτάνουν διαρκώς προς την κυβέρνηση και να αποφευχθεί έτσι ο κίνδυνος να αποκοπεί η κυβέρνηση από τον λαό. Αυτά είναι περίπου αυτονόητα, πολλώ μάλλον σε μια εποχή που οι εχθροί της δημοκρατίας διαθέτουν πολλά μέσα για να την υπονομεύουν ή να τη φαλκιδεύουν, συχνά μάλιστα εν ονόματι της… δημοκρατίας!
Όπως είναι γνωστό, υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος η καθεστηκυία τάξη να ενσωματώσει την κυβέρνηση που ανέδειξε ο λαός, και η Αριστερά να αφομοιωθεί από το σύστημα δίχως καλά καλά να το καταλάβει. Όπως υπάρχει και ο άλλος κίνδυνος, αυτός από την εμπειρική διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Ως κυβέρνηση η Αριστερά, που επιλέχθηκε (κακά τα ψέματα) για τα δύσκολα, για να βγάλει δηλαδή τη χώρα από την κρίση και να ξαναδώσει στον λαό την αξιοπρέπειά του, πρέπει να προσφεύγει συνέχεια αφενός στις ιδεολογικές αναφορές της ως μπούσουλα και στοχοθέτη, και αφετέρου στον λαό, για να αναβαπτίζεται στην επιβεβαιωτική ταύτισή της με αυτόν. Αλλιώς, κινδυνεύει να εξαντλήσει τη δυναμική της στον πόλεμο φθοράς που της έχουν κηρύξει όλες οι δυνάμεις της αντίδρασης και της οπισθοδρόμησης στο αμαρτωλό παρελθόν.
Μέχρι τώρα η ελληνική κυβέρνηση έχει πετύχει σημαντικές νίκες στον άνισο αγώνα ενάντια στο μαύρο μέτωπο των εντός και εκτός των τειχών λαφυραγωγών της δημόσιας περιουσίας και υπεύθυνων για τη χρεοκοπία της χώρας και την πτώχευση του λαού. Με σύνεση -δύο βήματα μπρος, ένα πίσω- και με αντοχές που έχουν προκαλέσει τον θαυμασμό της Ευρώπης και τη λυσσαλέα αντίδραση της αντιπολίτευσης, είναι σήμερα η κυβέρνηση σε θέση, με την υποστήριξη πολλών συμμάχων σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα, να ολοκληρώσει μια προσπάθεια που ξεκίνησε κάτω από δυσμενέστατους όρους και εξελίσσεται ευνοϊκά, ώστε να μπορεί να προσβλέπει προς ένα θετικό τέρμα και τη στήριξη του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού, των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας. Όσοι δεν είναι τυφλωμένοι από το μίσος τους γι’ αυτήν την κυβέρνηση βλέπουν καθαρά ότι ο λοιδορούμενος παρίας της Ευρώπης είναι σήμερα σημαντικός παράγοντας στον αγώνα για την αναχαίτιση του εκφασισμού -για άλλη μια φορά- των ευρωπαϊκών χωρών.
Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια ένα φαύλο πολιτικό σύστημα που εδραιώθηκε στη διάρκεια πολλών δεκαετιών φαίνεται να καταρρέει. Οι ολιγάρχες παλεύουν απεγνωσμένα να σώσουν τα προνόμια που απολάμβαναν εις βάρος του ελληνικού λαού από συστάσεως του ελληνικού κράτους, ένας σάπιος κρατικός μηχανισμός που υπηρέτησε -με το αζημίωτο- τη διαφθορά και τη διαπλοκή τρίζει συθέμελα. Κόμματα που ευθύνονται για την κατάντια και τη χρεοκοπία της χώρας και την υπαγωγή της σε καθεστώς οικονομικού (και όχι μόνο) ελέγχου-επιτροπείας μετέρχονται κάθε θεμιτό και κυρίως αθέμιτο μέσο, για να εμποδίσουν το έργο της ανασυγκρότησης του κράτους δικαίου. Χρέος κάθε δημοκρατικού πολίτη είναι να πάρει μέρος στον αγώνα, στον δικό του αγώνα, όχι να περιμένει από άλλους να παλέψουν γι’ αυτόν. Ας ακούσουμε τον Θουκυδίδη, που (από τον Επιτάφιο του Περικλή) διακήρυξε: «Μόνοι γάρ τόν τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν» (όποιον δεν συμμετέχει στους πολιτικούς αγώνες, δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο πολίτη, αλλά άχρηστο).
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
