Τα αργά βήματα προσέγγισης, σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, που ξεκίνησαν από την παράλληλη καταστροφή των σεισμών στο τέλος του περασμένου αιώνα, έφεραν πιο κοντά δύο απομακρυσμένους λαούς, έπεισαν τους Έλληνες να πάνε ένα ταξίδι στην Τουρκία και τους Τούρκους να έρθουν στην Ελλάδα και να αντιληφθούν ότι ο τραγουδιστής που έλεγε "Τούρκος εσύ κι εγώ Ρωμιός, κι εσύ λαός κι εγώ λαός", ένα δίκιο το είχε.
Ωστόσο, τα περισσότερα ζητήματα υψηλής πολιτικής είναι εδώ και δεκαετίες ανοιχτά, η ένταση στο Αιγαίο με τις συνεχείς τουρκικές παραβάσεις και παραβιάσεις συνεχίζεται κι ενίοτε αυξάνεται, και η Αθήνα έχει κάθε λόγο να είναι σε επαγρύπνηση, για το ενδεχόμενο κρίσης. Την προηγούμενη φορά που ξέσπασε κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για αποκλιμάκωση φρόντισε ένα τηλεφώνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κι όταν έσκασε η κρίση του προσφυγικού -που βεβαίως μόνο διμερές θέμα δεν είναι-, τη συμφωνία για τη διαχείρισή της την έτρεξε η Γερμανία. Αυτή την εποχή, με δεδομένη την κακή σχέση της Τουρκίας με την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, κάθε πιθανή κρίση, διμερή και μη, η Αθήνα πρέπει να τη χειριστεί άμεσα με την Άγκυρα. Και η Άγκυρα με την Αθήνα.
Συνεπώς και οι δύο πλευρές έχουν κάθε λόγο όχι απλώς να κρατούν ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας, αλλά και να προσπαθούν "να οικοδομούν γέφυρες σε στέρεα θεμέλια", όπως είπε χθες και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Και τα σταθερά θεμέλια προϋποθέτουν ειλικρίνεια.
Μπορεί, λοιπόν, να ήταν ασυνήθιστη η μεγάλη ένταση στη δημόσια συνομιλία μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου και του Τούρκου ομολόγου του Ταγίπ Ερντογάν, μπορεί να ήταν ασυνήθιστα ξεκάθαρες οι διαφορετικές θέσεις του Ερντογάν και του Τσίπρα σε μια σειρά θεμάτων στη σύντομη κοινή συνέντευξη Τύπου, πλην όμως, αυτή η σκληρή ειλικρίνεια φάνηκε να συνοδεύεται από μια εξίσου ειλικρινή επιθυμία για προσπάθεια συνεννόησης. Εάν αυτή η προσπάθεια επιτύχει, θα το δείξει το μέλλον. Αλλά πάντοτε θα είναι απαραίτητη, αφού η Γεωγραφία δεν αλλάζει.
