Του Τάσου Παπαζαχαρία*
Η παρούσα κυβέρνηση εκλήθη από τον ελληνικό λαό διά της ψήφου του να διαχειριστεί μία κατάσταση της χώρας δύσκολη και περίπλοκη, που προηγούμενό της είχε να ζήσει από τον Μάιο του 1932, όταν και τότε από λάθος πολιτικές (υπερδανεισμός και κακοδιαχείριση των δανείων) η χώρα μας είχε οδηγηθεί στη χρεοκοπία.
Ύστερα από τρία χρόνια υπεύθυνης και συνετής διακυβέρνησης, άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα και να ελπίζουμε όλοι μας ότι επιτέλους πλησιάζει η μέρα (18 Αυγούστου 2018) κατά την οποία ως λαός θα απαλλαγούμε από τα Μνημόνια και την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών, υπό τον έλεγχο των οποίων έχουμε περιέλθει.
Προκειμένου να ζήσουμε ξανά στιγμές ελευθερίας και αξιοπρέπειας ως λαός και ως χώρα, ύστερα από οκτώ χρόνια σκληρών και αναγκαστικών οικονομικών περιορισμών και εθνικών εξευτελισμών, απομένουν να πραγματοποιηθούν λίγα ακόμη πράγματα, για τα οποία άλλωστε έχουν δεχτεί και έχουν ψηφίσει να γίνουν το 90% των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Μία από τις εναπομείνασες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις μας είναι και η πώληση μέρους των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, κάτι που προέρχεται από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου από το 2008 ακόμη "περί περιορισμού του μονοπωλιακού καθεστώτος της ηλεκτρικής ενέργειας στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Την απόφαση αυτή είχαν αποδεχτεί όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις. Να θυμίσω το νομοσχέδιο που είχαν ετοιμάσει για τη μικρή ΔΕΗ και βέβαια την κληρονόμησε η σημερινή κυβέρνηση, η οποία πέτυχε να αποτρέψει την πώληση υδροηλεκτρικών και φυσικού αερίου μονάδων, που είναι κερδοφόρες για το συμφέρον του Ελληνικού Δημοσίου, αφού τις εποφθαλμιούσαν ντόπια και ξένα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, και να περιορίσει την πώληση μόνο στις λιγνιτικές μονάδες.
Εκτός όμως των παραπάνω δεσμεύσεων και υποχρεώσεων, οι προηγούμενες κυβερνήσεις και διοικήσεις της ΔΕΗ είχαν κάνει το μέγα λάθος και είχαν συντάξει ένα ιστορικόβιογραφικό για κάθε μονάδα βάσει του οποίου αποκάλυπταν στους δανειστές την κατάσταση λειτουργίας και τη διάρκεια ζωής κάθε μονάδας.
Όταν η συζήτηση έφτασε στο “διά ταύτα”, ποιες δηλαδή λιγνιτικές μονάδες θα πωληθούν, η κυβέρνηση πρότεινε δύο μονάδες της Μελίτης και δύο του Αμυνταίου στη δυτική Μακεδονία. Η πρόταση αυτή όμως προσέκρουσε στα βιογραφικά που ανέφερα παραπάνω, τα οποία χαρακτήριζαν τις δύο μονάδες του Αμυνταίου απαρχαιομένες και με εξαντλημένο όριο παραγωγικής δυνατότητας.
Μοιραίως λοιπόν οι δανειστές έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις δύο μονάδες της Μεγαλόπολης Νο 3 και Νο 4, που χαρακτηρίζονταν από τα βιογραφικά τους ικανές να λειτουργήσουν ακόμα για περίπου δέκα και δώδεκα χρόνια αντιστοίχως.
Η κυβέρνηση διά του αρμόδιου υπουργού, ως φαίνεται, αναγκάστηκε να δεχτεί την πώληση αυτών των μονάδων, με αυστηρή προϋπόθεση όμως τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων σ’ αυτές και στα ορυχεία τους, προκειμένου να υπογραφεί η τελευταία αξιολόγηση και να τελειώνουμε με αυτή την περιπέτεια των Μνημονίων.
Παράλληλα, όπως δήλωσε δημοσίως, θα υπάρξει μέριμνα ώστε η τυχόν μεταβολή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των δύο ως άνω μονάδων της ΔΕΗ να μην φέρει ανατροπή της οικονομικής ισορροπίας που επικρατεί σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μεγαλόπολης, και όχι μόνο.
Ακόμη ο αρμόδιος υπουργός, που σύντομα θα επισκεφθεί τη Μεγαλόπολη προκειμένου να ενημερώσει τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και τους κατοίκους της περιοχής, θα αναφερθεί και σε μία σειρά μέτρων που θα έχουν να κάνουν με τη στήριξη της περιοχής κατά τη μεταλιγνιτική περίοδο, που όπως γνωρίζουμε είναι πολύ κοντά χρονικά, μόλις το 2032, και όλοι επιθυμούμε να μάθουμε τι μέλλει γενέσθαι για το θέμα αυτό.
Θα πρέπει λοιπόν να επικρατήσει ψυχραιμία στην περιοχή, αφού τίποτα δεν έχει προδιαγράψει ακόμη την οριστική πώληση των μονάδων, μιας και είναι ελάχιστος ο εναπομείνας χρόνος λειτουργίας τους εξαιτίας των ελάχιστων υπαρχόντων λιγνιτικών κοιτασμάτων, ένας από τους πολλούς λόγους που ίσως δεν προκαλέσει το ενδιαφέρον των αγοραστών.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον και να επικεντρώσουμε τη προσοχή μας στο μέλλον της περιοχής, αφού, με πώληση των μονάδων ή χωρίς την πώληση αυτών, το μέλλον είναι ένας στόχος που μας προκαλεί από τώρα να τον πετύχουμε με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και με τη δέουσα υπευθυνότητα, χωρίς καθυστερήσεις και αναστολές.
*Ο Τάσος Παπαζαχαρίας είναι συντονιστής της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Αρκαδίας
