Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Τα θαύματα -λένε- κρατάνε τρεις ημέρες. Το ίδιο και τα... βλήματα. Εκτοξεύονται, σκάνε, κάνουν σαματά και πάνε. Χάνονται. Από τον κανόνα δεν θα μπορούσε να ξεφύγουν και τα... βλήματα του Π. Καμμένου, αυτά που θα πήγαιναν μέσω διακρατικής συμφωνίας στη Σαουδική Αραβία... Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέσαν, πολύ μελάνι χύθηκε σε πρωτοσέλιδα και πολλά σημεία και τέρατα ακούστηκαν σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων. Από την αντιπολίτευση, κυρίως την αξιωματική, αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος των μέσων ενημέρωσης. Ασφαλώς, αν τεκμηρίωναν κάποιες έστω από τις κατηγορίες που εξαπέλυσαν οι... εκτοξευτές τους, θα υπήρχε θέμα, θα υπήρχε και πρόβλημα. Όμως... άνθρακες ο θησαυρός. Το αποτέλεσμα πενιχρό, δεν δικαιώνει τους επίδοξους ανιχνευτές σκανδάλων, οι οποίοι, κατά πως φαίνεται, αλλάζουν ρότα, πάνε ήδη για... άλλα και βλέπουν ότι οι πλειστηριασμοί είναι μια «καλή ευκαιρία» να ξαναδοκιμάσουν τη τύχη τους.
Τι μένει από όλα αυτά; Ο θόρυβος και μια σκιά. Ο θόρυβος ήταν επαρκής και έγινε εκκωφαντικός με ενισχυτές τις... ερπύστριες της ενημέρωσης. Και η σκιά στενάχωρη. Όχι για τις μίζες που δεν δόθηκαν, ούτε για τη συμφωνία που ποτέ δεν έγινε και η οποία «πάγωσε» και αποσύρεται. Αλλά για την ηθική διάσταση του θέματος. Για το γεγονός δηλαδή ότι δεν νοείται εμπόριο οποιωνδήποτε όπλων με ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με έναν γείτονά του. Και πολύ καλά έκανε η κυβέρνηση όταν αποφάσισε να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που ζητά παράταση του εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία. Και είναι απορίας άξιο γιατί οι «γαλάζιοι» ευρωβουλευτές δεν το ψήφισαν.
Τι άλλο έμεινε και τι αποκαλύφθηκε; Έμεινε η πικρή διαπίστωση ότι στην Ελλάδα, ακόμα και στις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές της, το πολιτικό σύστημα, αντί να συζητά και να ανταγωνίζεται πάνω σε ιδέες, σχέδια και προτάσεις για το πώς θα ανορθωθούν η χώρα και η κοινωνία από την κρίση, σπαταλά ιδέες, σχέδια και δυνάμεις σε άγονες αντιπαραθέσεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Και αποκαλύφθηκαν εκ νέου η ανεπάρκεια και τα πολιτικά και στρατηγικά αδιέξοδα της Ν.Δ. Η στρατηγική να κλείσει πάση θυσία η «αριστερή παρένθεση» με «κλειδιά» πότε την ανομία, πότε τα... βλήματα του Καμμένου και πάντα την επερχόμενη καταστροφή της οικονομίας καταρρέει με πάταγο για έναν απλό λόγο: δεν είναι στρατηγική που στηρίζεται στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, η οποία είναι πεισματάρικη. Αλλά εκφράζει τις επιδιώξεις, όχι τόσο του πολιτικού υποκειμένου -της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη εν προκειμένου-, αλλά ενός ισχυρού τμήματος του οικονομικού και μιντιακού συστήματος, παλιού και νέου, που δεν λέει να συμβιβαστεί με την ιδέα το νταβατζηλίκι πέθανε. Και αντιδρά επίμονα, οργανωμένα, μεθοδικά και κυρίως χωρίς όρους και όρια, μακριά από αρχές και κανόνες. Αυτό διαμορφώνει την ατζέντα, υπαγορεύει πολιτικές, εφευρίσκει, κατασκευάζει ή χρησιμοποιεί... βλήματα και πυροβολεί για να πετύχει τον στόχο του. Μόνο που οι κυβερνήσεις, καλές ή κακές, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν είναι... μπεκάτσες, εκλέγονται από τους πολίτες και πέφτουν μόνο αν αυτοί τις... πυροβολήσουν.
Και καλά, οι «νταβατζήδες» κάνουν τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι άλλοι, η δεξιά, η κεντρώα αλλά και η «αριστερή» αντιπολίτευση. Γιατί το πολιτικό σύστημα εκχωρεί το δικαίωμα αλλά και την πολιτική, ηθική και συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωσή του να υπερασπίζεται την αυτονομία της πολιτικής έναντι της οικονομικής εξουσίας; Γιατί αυτοευνουχίζεται απέναντι στη δύναμη των ισχυρών του χρήματος; Αυτός είναι ο «γόρδιος δεσμός» που πρέπει πάση θυσία να κοπεί, γιατί αυτός είναι ο «πυρήνας» του προβλήματος που δεν αφήνει τη χώρα να ανασάνει και να πάει μπροστά. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, απλά, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
