Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει την αξία και την αναγκαιότητα ύπαρξης και στήριξης των κοινωνικών κινημάτων όσον αφορά την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων, το τελευταίο διάστημα έχει προκληθεί ένα τεχνητό πολιτικό χάσμα μεταξύ ομάδων πολιτών που αντιτίθενται δυναμικά στους πλειστηριασμούς και την κυβέρνηση της Αριστεράς, που κατηγορείται πως βγάζει τα σπίτια φτωχών πολιτών στο σφυρί.
Στο διάκενο αυτό που έχει δημιουργηθεί στέκονται η Νέα Δημοκρατία και τα επικοινωνιακά της φερέφωνα, που επιχειρούν να διευρύνουν το χάσμα και να το εκμεταλλευτούν πολιτικά με δήθεν φιλολαϊκές κορώνες και κροκοδείλια δάκρυα για την πρώτη κατοικία, που οι ίδιοι πριν από τρία χρόνια είχαν θυσιάσει χωρίς την παραμικρή ένσταση στις τότε απαιτήσεις των δανειστών.
Επειδή, όμως, η Νέα Δημοκρατία αποτελεί κυβερνητικό παρελθόν και έχει αβέβαιο μέλλον, το πολιτικό επίδικο των ημερών έγκειται στην εξ αριστερών κριτική που η κυβέρνηση δέχεται για το “ξεπούλημα της λαϊκής κατοικίας”, κατηγορούμενη τόσο για έλλειψη μέριμνας για τα οικονομικά αδύναμα νοικοκυριά όσο και για ανάλγητες συμπεριφορές απέναντι σε πολίτες που πρόκειται να βρεθούν στον δρόμο.
Χωρίς μέχρι σήμερα να έχει καταγραφεί ούτε μία περίπτωση πολίτη που έχασε το σπίτι όπου έμενε μετά τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας προς όφελος των τραπεζών και με θολές καταγγελίες για παραδείγματα που αφορούν κυρίως οικονομικές διαφορές μεταξύ ιδιωτών με υποθηκευμένα περιουσιακά στοιχεία, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, όπως πολιτικά πλέον εκφράζεται, έχει χάσει τον στόχο του και αναλώνεται σε μια σκληρή αντιπολιτευτική πολεμική απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικά πρόσωπα με εμφανή πρόθεση θυματοποίησής τους από την αστυνομία έχουν σηκώσει εδώ και μήνες το αντιπολιτευτικό λάβαρο στα ειρηνοδικεία της χώρας, αδιαφορώντας αν με την πρακτική αυτή έχουν βάλει πλάτη στη ματαίωση πλειστηριασμών ακινήτων που μόνο ως πρώτες κατοικίες δεν μπορούν να λογιστούν και, αντιθέτως, αποτελούν περιουσιακά στοιχεία προσώπων που η Αριστερά βρισκόταν και βρίσκεται ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά απέναντί τους.
Η τακτική της οριζόντιας ματαίωσης των πλειστηριασμών με το επιχείρημα πως ανάμεσα στους στρατηγικούς κακοπληρωτές με τα φουσκωμένα πορτοφόλια η κυβέρνηση “κρύβει” και την πρώτη κατοικία ανθρώπων του μόχθου όχι μόνο δεν αποδεικνύεται, αλλά αντιθέτως μέχρι σήμερα έχει ωφελήσει προσωρινά μόνο κάποιους μπαταχτσήδες. Όσο για την πολιτική εμπορευματοποίηση της αγωνίας χιλιάδων υπερχρεωμένων νοικοκυριών από πολιτικούς φορείς που με τις κραυγές τους επιχειρούν να ακουστούν πιο δυνατά από τη ρητή δέσμευση της κυβέρνησης ότι η λαϊκή κατοικία είναι απολύτως διασφαλισμένη, αυτή δεν μπορεί να κηλιδώνει την καθαρότητα των κινημάτων.
