«Πρεζάκι δεν είμαι, ξυδάκιας είμαι. Θα πιω ό,τι βρω, αλλά δεν τρυπιέμαι. Δεν αντέχω με την οικογένειά μου. Ούτε και ξέρω τι θέλω... Μαζεύω λεφτά να πάω να δω τον γιο μου τον Παύλο στη Λαμία», ξεκαθαρίζει ο Στέλιος και φωτίζεται το πρόσωπό του από την καύτρα του τσιγάρου. Δίπλα του, όλα όσα μετατρέπουν ένα παγκάκι σε «σπίτι».
Η πλατεία Κλαυθμώνος, αφού πέσει το σκοτάδι, ανοίγει την κρύα αυτές τις ημέρες αγκαλιά της «υποδεχόμενη» εκείνους οι οποίοι αποτελούν τους παρίες αυτής της κοινωνίας. Οι άνθρωποι του περιθωρίου βρίσκουν εκεί τον χώρο που... περισσεύει για να κοιμηθούν.
Εκεί, όσοι δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα κρεβάτι στις δομές στέγασης αστέγων βρίσκουν λίγο χώρο ιδιωτικότητας. Απλώνουν τα λιγοστά υπάρχοντά τους στο παγκάκι. Προσπαθούν να κρατηθούν ζεστοί με αυτοσχέδιους τρόπους μόνωσης - εφημερίδες, χαρτόκουτα. Και περιμένουν τις πρώτες ηλιαχτίδες για να ζεσταθούν.
Αυτοί οι «αόρατοι», όχι λόγω του σκοταδιού, δεν είναι κάποιοι οι οποίοι διάλεξαν να κοιμούνται στο κρύο. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν χωράνε στην κανονικότητα της μητρόπολης, αυτοί που πρώτοι απ’ όλους αντιμετωπίζουν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας.
Την αδιαφορία, τη συνήθεια, την... κανονικότητα ότι κάποιοι πάντα θα ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Με το φως της μέρας, ο διερχόμενος από την πλατεία συνήθως βλέπει τις στάσεις των τρόλεϊ ή το πολύ - πολύ την είσοδο για το υπόγειο πάρκινγκ. Δεν στέκεται. Τη διασχίζει. Βέβαια, εάν τύχει και παρατηρήσει καλύτερα, ίσως υποπέσει στην αντίληψή του η τραγική ειρωνεία του συγκεκριμένου τόπου. Δίπλα από την πλατεία, αυτή που συνήθως όλοι τη διασχίζουν βιαστικά, υπάρχει γνωστό μαγαζί που προσφέρει «delicatessen».
Κάποιοι δεν έχουν να φάνε και κάποιοι αγοράζουν «εκλεκτό» φαγητό...
Άλλη μια απόδειξη ότι αυτός ο κόσμος δεν μας χωρά όλους. Καλωσορίζει εκείνους οι οποίοι προνόησαν, «τρούπωσαν», πάτησαν επί πτωμάτων εξασφαλίζοντας σιγουριά, πλούτη και αναγνώριση, και από την άλλη επιφυλάσσει το χειρότερο πρόσωπο για εκείνους που δεν τα κατάφεραν ή δεν έκαναν αυτή την επιλογή. Αυτοί θα φάνε φαγητό από κάποιο συσσίτιο και θα μαζέψουν τις μισοτελειωμένες γόπες από τα πεταμένα τσιγάρα.
Όπως και να έχει, η εικόνα των «θαμώνων» της πλατείας, για όσους έχουν ακόμα τα μάτια ανοιχτά -μέρα και νύχτα-, δεν παύει να υπενθυμίζει, αυτόν τον κόσμο που «συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του», κοιτάζοντας τον εαυτό του, θεωρώντας δεδομένα όλα εκείνα που για ανθρώπους όπως ο Στέλιος αποτελούν όνειρα... χειμερινής νυκτός.
