Ήταν Σεπτέμβριος του 2015 όταν τα συστημικά ΜΜΕ έστηναν στον τοίχο τον τότε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργο Κατρούγκαλο, κατηγορώντας τον πως με νόμο έδινε το δικαίωμα να παραμείνουν στις θέσεις τους οι ελεγχόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι και μέχρι να τελεσιδικήσουν οι υποθέσεις για τις οποίες κατηγορούνται για κάθε λογής παράπτωμα. Το τι άκουσε τότε ο Κατρούγκαλος όσοι θέλουμε το θυμόμαστε και όσοι θέλουν το ξεχνούν. Ανάμεσα στους αμνήμονες είναι σίγουρα αυτοί που έχουν ευεργετηθεί από τον συγκεκριμένο νόμο και όχι μόνο παραμένουν στις υπηρεσίες του αλλά φιγουράρουν και σε διάφορες επιτροπές του Δημοσίου που με τις ευλογίες της παράταξής τους -που όλως τυχαίως είναι η Νέα Δημοκρατία- έχουν αναλάβει το έργο της αξιολόγησης του ανώτατου διοικητικού προσωπικού. Καλυμμένοι με τον συνδικαλιστικό μανδύα και επωφελούμενοι παραταξιακών συναλλαγών που μοιράζουν θέσεις σε επιτροπές και όργανα κάποιοι πρωτοδίκως καταδικασμένοι, ξεχνούν τα καλά τους λόγια για τις αυτοματοποιημένες απολύσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, ξεχνούν όσα έλεγαν και έγραφαν για τον νόμο Κατρούγκαλου και έρχονται σήμερα να τρυπώσουν όπου η συνδικαλιστική τους ιδιότητα το επιτρέπει.
Σε επιτροπές αξιολόγησης κάποιοι πρώην πρόεδροι σωματείων που κατηγορούνται για διασπάθιση χρημάτων από το συλλογικό ταμείο των συναδέλφων τους, σε επιτροπές και κάποιοι “μεταπτυχιακοί” διευθυντές της συμφοράς που εκμεταλλευόμενοι έναν δίκαιο νόμο αποδεικνύουν πως στερούμενοι κάθε ίχνος ηθικής εμφανίζονται πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο του κριτή και του αξιολογητή συναδέλφων τους, παρότι κατηγορούνται, δικαίως ή αδίκως, πως είτε τους έκλεψαν είτε τους εξαπάτησαν. Σε αυτό το πολύπλοκο τοπίο των λεπτών ισορροπιών μεταξύ νόμων και ηθικής βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να κινηθούν άλλοτε πλαγίως και άλλοτε υπογείως ακόμη και αυτοί που επιχειρούν να προκαταλάβουν τις τελεσίδικες αποφάσεις της Δικαιοσύνης, χρησιμοποιώντας ως πιστοποιητικό αθωότητας τη συνδικαλιστική τους συμμετοχή σε διάφορες επιτροπές.
Όσοι υπερασπιστήκαμε την ορθότητα του νόμου Κατρούγκαλου που έδινε το δικαίωμα στους ελεγχόμενους δημόσιους υπαλλήλους να παραμένουν στην εργασία τους έως τις τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη και την ύποπτη πρακτική τής διά της πλαγίας οδού προστασίας ακόμη και αυτών που έχουν πιαστεί με τη “μεταπτυχιακή γίδα στην πλάτη” και υπό το βάρος των αποδείξεων έχουν δημοσίως αποδοκιμαστεί ακόμη και από τα κόμματα που υπηρετούσαν. Γι’ αυτούς τους αχρείους η ηθική καταδίκη προηγείται της δικαστικής.
