Οι πλημμυροπαθείς στη δυτική Αττική ζουν το δράμα τους. Θρηνούν τους νεκρούς τους, κλαίνε το βιός τους, αγωνιούν όταν βλέπουν τη βροχή να ξαναρχίζει, απελπίζονται στη σκέψη τού τι θα βρουν όταν θα υποχωρήσουν τα νερά και θα καθαρίσουν τη λάσπη. Κι έχουν και ένα λόχο ρεπόρτερ που τους βάζουν το μικρόφωνο στο στόμα για να πουν τον πόνο τους. Μπορεί αυτό να λειτουργεί για κάποιους από τους πονεμένους ανακουφιστικά, κι άλλους να τους εκνευρίζει. Είμαι βέβαιη, ωστόσο, ότι εάν μετά από μερικές μέρες τύχει να ξαναδούν τα ρεπορτάζ από τον κατεστραμμένο τους τόπο, θα θυμώσουν από τη... θεατρικότητα - η λέξη είναι μάλλον... επιεικής- πολλών από τους ρεπόρτερ που παρουσιάζουν τα δεινά τους.
Βέβαια, το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στην ελληνική τηλεόραση. Όπου σεισμός, φωτιά και καταποντισμός, στήνεται ένα ατελείωτο σόου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και ανά δεκάλεπτο βγαίνουν οι ρεπόρτερ σε ζωντανή μετάδοση για να πουν τις περισσότερες φορές ακριβώς τα ίδια πράγματα, ενώ το κοντρόλ δείχνει ξανά και ξανά τις πιο δραματικές σκηνές. Πολλοί από τους αρμόδιους για τη διάσωση, τη βοήθεια, τις προετοιμασίες για την επόμενη μέρα, αναγκάζονται να ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους για να μιλούν σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, στα οποία λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, όπως διαπιστώνει όποιος κάνει για λίγο ζάπινγκ. Και οι παρουσιαστές στο στούντιο θαρρείς διαγκωνίζονται ποιος θα πει την πιο δραματική κουβέντα, ποιος θα βρει το πιο ευφάνταστο επίθετο μπροστά από τη λέξη “καταστροφή”. Όσο για το χρηστικό της υπόθεσης -τι να προσέχετε, τι να αποφεύγετε κ.λπ.- χάνεται μέσα στην αέναη επανάληψη των πλάνων, στη συνεχή υπενθύμιση του ποιοι πολιτικοί βρέθηκαν στον τόπο του δράματος και τι είπαν.
Ποιο θα ήταν το... κανονικό; Δυο-τρία πλήρη ρεπορτάζ την ημέρα, που να δίνουν την εικόνα της κατάστασης, εφόσον έχει αλλάξει. Κοινής λήψεως ενημερώσεις των αρμοδίων ανά τακτά χρονικά διαστήματα - και εφόσον έχουν κάτι καινούργιο να πουν. Σαφώς διατυπωμένες συμβουλές προς τους πλημμυροπαθείς, από ειδικούς και πρωτίστως μέσω του ραδιοφώνου, που λειτουργεί και από κινητά, άρα φτάνει σ’ αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Και σαφείς προειδοποιήσεις για τους επόμενους στόχους της κακοκαιρίας, ώστε να είναι προετοιμασμένοι οι κάτοικοι των περιοχών που μπορεί να πληγούν. Αυτό γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, όπου ακόμη τα κανάλια συνηθίζουν να έχουν δελτία ειδήσεων κι όχι σόου.
