Ονοματάκια παρακαλώ, και γρήγορα.
Των παλληκαριών που στολίζουν τα Paradise Papers.
Παλληκάρια δηλαδή τρόπος του λέγειν.
Γοργόνες και μάγκες, όπως θα λεγε κι ο Δαλιανίδης.
Ονοματάκια λοιπόν και γρήγορα, τα ελληνικού ενδιαφέροντος κατά προτεραιότητα.
Να τα δούμε, να τα θαυμάσουμε, να τα καμαρώσουμε.
Θα μου πεις, εδώ κοτζάμ βασίλισσα Ελισάβετ, το μισό υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ, και οι πάντες όλοι του γερμανικού κατεστημένου.
Τι; Πέφτεις απ’ τα σύννεφα;
Και για να το κλείσουμε -προς το παρόν- το θέμα.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα με τις υπεράκτιες οικονομικές δραστηριότητες της συζύγου του.
Τι να σας πω, αυτός ξέρει!
Για τη σπουδαία, πραγματικά σπουδαία, πρωτοβουλία του Τσίπρα να προσκαλέσει τον Αμίρ και τους γονείς του στο Μαξίμου.
Και να του παραδώσει τη σημαία που του στέρησαν.
Ε, λοιπόν, βρέθηκαν κάποιοι τύποι που επέλεξαν, ως απάντηση, να περιφέρουν τη μιζέρια τους.
Τη μιζέρια της αναζήτησης σκοπιμοτήτων στην κίνηση.
Ε, ναι λοιπόν, υπήρξε σκοπιμότητα.
Εκείνη της αποστολής ισχυρού μηνύματος προς την ελληνική κοινωνία.
Για την επίσημη, πιο επίσημη δεν θα μπορούσε να γίνει, αντιρατσιστική «ιδεολογία» της Πολιτείας.
Αν δεν το μάθατε, η οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για τη βάρβαρη επίθεση στο σπίτι του Αμίρ ονομάζεται «Κρυπτεία».
Σας θυμίζει κάτι; Ναι, καλά θυμάστε, πρόκειται για την ιδιαιτέρως προσφιλή «ιδέα» του Τάκη Μπαλτάκου.
Του στενότερου των συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά.
Με απ’ ευθείας αναφορά στην εγκληματική παρακρατική οργάνωση της αρχαίας Σπάρτης.
Που δολοφονούσε τις νύχτες ξένους και είλωτες.
Ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις;
Και πείτε μου, παρακαλώ, αν θυμάμαι καλά.
Ο Άδωνις δεν είναι που έχει πει ότι πρέπει να κάνουμε δύσκολη τη ζωή των μεταναστών;
Προκειμένου να σηκωθούν να φύγουν.
Ε, να που πιάνουν τόπο τα λόγια του.
Ατρόμητοι προ του γελοίου οι κεντρώοι επίδοξοι αρχηγοί.
Που ζήτησαν εν χορώ την παραίτηση του Τόσκα, μετά την επίθεση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.
Όπως κι ο Μητσοτάκης εξάλλου, αλλ’ αυτός δεν πιάνεται.
Αμ, αν ήταν έτσι, αγαπητοί, τι θα πρεπε να κάνουν οι δικοί σας υπουργοί, που η τρομοκρατία σκότωσε τόσον κόσμο μεσ’ στα πόδια τους;
Μάλλον χαρακίρι θα πρεπε να κάνουν, έλα όμως που δεν έκαναν χαρακίρι.
Την πάπια έκαναν.
Και επιτέλους, θυμάται κανείς υπουργό Προστασίας του Πολίτη με τις τόσες απανωτές επιτυχίες του Τόσκα;
Προς τι, παρακαλώ, η έκπληξη που ο Στέφανος Μάνος «προσχωρεί» στο υπό εκκόλαψη κεντρώο κόμμα;
Επειδή, λέει, πρόκειται για τον πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού.
Ε, και;
Μήπως οι επίγονοι του Μάνου στη Δράση δεν είναι που συνεργάστηκαν με το Ποτάμι του Σταύρου;
Με τεράστια επιτυχία δε.
Γι’ αυτό σου λέω.
Έχουν ήδη επιβληθεί πρόστιμα ύψους 4,2 εκατομμυρίων ευρώ σε επιχειρηματίες της Αττικής
Για αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία, παρακαλώ.
Και οι έλεγχοι συνεχίζονται με φόρα.
Όχι παίζουμε.
Ο Μαρινάκης κι άλλοι 27 μάγκες παραπέμπονται για σύσταση συμμορίας και για αλλοίωση αποτελεσμάτων ποδοσφαιρικών αγώνων.
Καλά είναι, έστω και γι’ αυτό, έστω...
Πολύ ωραίος τύπος αυτός ο πρύτανης του ΠΑΜΑΚ.
Που εφηύρε δικής του έμπνευσης όρκο για τους πρωτοετείς φοιτητές του.
Με έμφαση στην αριστεία, λέει.
Ξέρεις, την αριστεία η οποία διακατέχει και καθορίζει τις δημοσκοπήσεις του ΠΑΜΑΚ.
Από τον υπ’ αυτόν Μαραντζίδη.
Αυτές τις προτιμήσεως ΣΚΑΪ, καταλαβαίνεις.
Κι αν δεν το μάθατε, τα spreads έπεσαν σε ιστορικό χαμηλό.
Σε επίπεδα 2009, προ κρίσης.
Αλλά σιγά που το μάθατε, από πού να το μάθετε;
Εμένα λοιπόν πολύ μου άρεσε η πλάκα με τη σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου.
Μια χαρά τη βρήκα.
Αν τώρα κάποιοι υπερευαίσθητοι χαλάστηκαν, ξίδι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή καταφεύγει σε λαθροχειρίες.
Σε λαθροχειρίες, εξ αμελείας, έστω.
Με ισχυρές πλέον τις ενδείξεις ότι «πολιτεύεται».
Μπαίνει σε πολιτικά παιχνίδια, πώς το λένε.
Σε όχι και τόσο καθαρά πολιτικά παιχνίδια.
Εντάξει, αν έτσι την έχουν δει τη δουλειά οι διαπρεπείς τεχνοκράτες που το στελεχώνουν.
Τι να πεις, πάσο.
Έχουμε, που λέτε, τον Αυγενάκη ακλόνητο και ντούρο.
Καλυπτόμενο του τύπου “κράτα με να σε κρατώ”.
Έχουμε τις καθημερινές πλέον τουιτερικές μπαγαποντιές του Άδωνι.
Έχουμε και τα μαργαριτάρια των Paradise Papers.
Φαίνεται λοιπόν ότι το παραδοσιακό αστικό ήθος της συντηρητικής παράταξης.
Μας τελείωσε εκεί με το «δεν θέλω ου...» του Γεωργίου Ράλλη...
