Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί δύο μέρες πριν αρχίσει στη Βουλή η συζήτηση που προκάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρχηγός της Ν.Δ. και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ερώτησή του προς τον πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα, σχετικά με την ανομία που κατά την άποψή του επικρατεί απ’ άκρου εις άκρο όλης της χώρας. Επομένως δεν μπορώ να γνωρίζω πώς θα εξελιχθεί η συζήτηση και τι θα εισφέρει στον πολιτικό μας πολιτισμό, αν και μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία ότι θα πρόκειται για κόλαφο εις βάρος της Ν.Δ. και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όταν ζητάς απαντήσεις, ενίοτε τις λαμβάνεις. Άσε που κι εσύ θα πρέπει να απαντήσεις σε διάφορα οχληρά. Και θα πρέπει πριν από όλα ο κύριος Μητσοτάκης να απαντήσει για τις στενές επαφές τρίτου τύπου ενός κορυφαίου στελέχους του κόμματός του όπως ο Λ. Αυγενάκης, με εκλεκτά ευανθή της ποινικής δικονομίας. Ήδη την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έχουν περάσει πέντε μέρες από τις εξαιρετικής σοβαρότητας αποκαλύψεις της εφημερίδας “Documento” και η Ν.Δ. όπως και ο ίδιος ο αρχηγός της (του οποίου είναι προσωπικός φίλος - άλλη μια «προσωπική επιλογή», αφού τους φίλους τούς διαλέγουμε, όπως άλλωστε και τον Χριστοφοράκο, αλλά και άλλους ευυπόληπτους ομοτράπεζους, εισαγγελικού ενδιαφέροντος), πέντε λοιπόν μέρες μετά και η Ν.Δ. ομού μετά του κυρίου Μητσοτάκη ομιλούν... από θέση ιχθύος. Κοινώς, μούγκα στη στρούγκα και άλλα (ανόητα) λόγια να αγαπιόμαστε. Να μην ξεχάσω επίσης και την ιχθυοπρεπή στάση τους στην ξεδιάντροπη και επικίνδυνη στη βαρβαρότητά της πολιτική αλητεία του Θανάση Πλεύρη, σχετικά με τον συλληφθέντα για τους τρομοφακέλους: «Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο υπουργός κ. Κοντονής δεν έχει κάνει ακόμη καμιά δήλωση συμπαράστασης για τον 29χρονο».
Πολιτικός με το ύψιστο δημοκρατικό καθήκον της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είχε αντιδράσει σε μια τέτοια βάναυση προσβολή, όχι του υπουργού Δικαιοσύνης, αλλά του ίδιου του πολιτεύματος. Όχι όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Παρέμεινε χωρίς συναίσθηση του κομβικού του ρόλου, παγερά σιωπηλός όπως και στην περίπτωση Αυγενάκη, λες και αποτελεί δικαίωμά του να γράφει το πολιτικό σύστημα στα παλιότερα των (ακριβών, υποθέτω) υποδημάτων του. Κι ας διέγραφε από την Κ.Ο. της Ν.Δ. πριν λίγες μέρες για υποτιθέμενο παράπτωμα που δεν αντέχει ούτε ως υποσημείωση στο καταστατικό ακόμα και συντηρητικότατου (αλλά όχι και ακροδεξιάς υφής) κόμματος, την Κατερίνα Παπακώστα.
Όλα αυτά είναι κραυγαλέες ενδείξεις για το πώς εννοούν τη νομιμότητα και την ανομία κόμματα και πρόσωπα υποτελή και εξαρτημένα από το βαθύ σύστημα, όταν βεβαίως δεν αποτελούν εξέχοντα μέλη του. Πράγμα όχι εύκολο πάντοτε να διακριβωθεί ή κι όταν διακριβώνεται να καλύπτεται από συστημικό πλέγμα προκλητικής νομιμότητας και προκλητικής μηχανορραφικής υποταγής της κοινωνίας στην προφανή ανομία. Δεν είναι ο Αυγενάκης το μόνο παράδειγμα. Ας μην ξεχνάμε ότι υποδειγματική ανομία είναι να παίρνεις δάνειο για τον «Κήρυκα Χανίων» να χρησιμοποιείς μέρος του για αλλότριους λόγους, να μην πληρώνεις δεκάρα για δέκα χρόνια κι όταν σκάει η ανομία να κάνεις σκανδαλώδη ρύθμιση με την τράπεζα, που δεν θα ονειρευόταν ούτε ο πιο δυστυχής δανειολήπτης. Και από πίσω σου ένας τεράστιος μηχανισμός, είτε διά της απόκρυψης, είτε διά της διαστρέβλωσης, είτε διά της ψυχρής ισχύος να επιβάλει στην κοινωνία να καταπιεί αμάσητη την ανομία. Διά της μεθόδου της προκλητικής και πολυτελούς νομιμότητας. Όπως ας πούμε και στην περίπτωση των πολλαπλώς καταδειχθέντων «χορηγιών» σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αλλά και στην ΠΟΛ.ΑΝ. από τη Siemens. Κι από πάνω να χρωστούν κι ένα σκασμό λεφτά από δάνεια. Και όλοι, μα όλοι, κοινωνία, κράτος, θεσμοί και δεν συμμαζεύεται, πορευόμαστε σαν να μην είναι τούτο μια βαριά πληγή στη Δημοκρατία. Σαν να μην είναι μια αφόρητη ανομία που όσο μένει αδιερεύνητη και ατιμώρητη, τόσο πυορροεί και δηλητηριάζει τους πάντες και τα πάντα.
Πώς λοιπόν να μην αισθάνονται ότι βρίσκονται (άλλωστε βρίσκονται) στο απυρόβλητο διάφοροι μεγαλοσχήμονες και της Κεντροδεξιάς και της Ακροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς είτε του ακραίου, είτε του μετριοπαθούς κέντρου, αφού όχι μόνο μένουν ατιμώρητες οι ανομίες τους, αλλά -φευ- είναι και κοινωνικά αποδεκτές. Σε μια εύρυθμη πολιτική και πολιτειακή κατάσταση άνθρωποι με λερωμένη τη φωλιά τους δεν θα τολμούσαν -φοβούμενοι τα χειρότερα- να θέσουν θέμα ανομίας και μάλιστα για λόγους ταπεινού πολιτικαντισμού. Το ότι μπορούν και το κάνουν και αυτό είναι κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτό, σημαίνει γενικευμένο και βαρύτατο μιθριδατισμό, δηλαδή βαρύτατη, σχεδόν ανήκεστη βλάβη στο πολίτευμα. Τον εξέφρασε (τον μιθριδατισμό) με ανατριχιαστική ακρίβεια η γραμματέας του Χριστοφοράκου, ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων: «Δεν μπορεί να πει κανείς ότι κάποιος δωροδοκήθηκε με ένα ψυγείο και μια κουζίνα». Για τα «δωράκια» σε Μητσοτάκη, Μαρέβα, Μπακογιάννη και λοιπούς αποδέκτες ο λόγος. Τ’ ακούς; Τ’ ακούω να λες. Και επειδή ζούμε σε ένα σύστημα που ποσοτικοποιεί τα πάντα χάριν της ελεεινής ευμάρειας των «πάνω» και της ελεεινής ευπιστίας των «κάτω» και διώκει όλα όσα δεν ποσοτικοποιούνται, όπως ο ουμανισμός δείγματος χάριν, ας μας πούνε: Στα πόσα αργύρια κοστολογείται η αξιοπρέπεια; Στα πόσα αργύρια αρχίζει η ανελέητη και αχόρταγη αρπακτικότητα; Και εν πάση περιπτώσει, στα πόσα αργύρια σταματάει; Αν σταματάει.
Εν κατακλείδι: είμαι βέβαιος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στραπατσαρίστηκε στη συζήτηση για την ανομία. Ε, και;
