Το καλοκαίρι του 2013 ο σημερινός αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, αναλύοντας τη μεταναστευτική πολιτική της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, εξηγούσε πως «πρέπει να κάνουμε δύσκολη τη ζωή των μεταναστών». Αναλύοντας την πολιτική της απώθησης έδινε άλλοθι στα «τάγματα εφόδου» της Χ.Α. που ακόμη τότε δρούσαν ανενόχλητα στις γειτονιές της Αθήνας υπό τον μανδύα των «αγανακτισμένων πολιτών» που έβρισκαν φιλόξενη στέγη στα τηλεοπτικά παράθυρα για να ξεράσουν το μίσος και τον ρατσισμό τους.
Χθες ο ίδιος πολιτικός, με δήλωση που μπορεί να καταγραφεί ως μνημείο υποκρισίας, ανακάλυψε τη λέξη «ντροπή». Χθες αισθάνθηκε ντροπή ο Άδωνις Γεωργιάδης. Είπε πως ντράπηκε για τις πέτρες στο σπίτι του Αμίρ από το Αφγανιστάν και οι λέξεις κοκκίνισαν από ντροπή καθώς έβγαιναν από το στόμα του. Ντράπηκε που κάποιοι ομοϊδεάτες του εξακολουθούν να κάνουν πράξη τις δικές του προτροπές; Ντράπηκε που κάποιοι συνοδοιπόροι του επιμένουν στο να κάνουν δύσκολη τη ζωή προσφύγων και μεταναστών; Ντράπηκε για τους ρατσιστές και τους φασίστες που οπλίζει με τη ρητορεία του από τα χρόνια του ΛΑΟΣ έως τη νέα του στέγη στη Ν.Δ. Ή μήπως ντράπηκε για τη μισανθρωπία του πολιτικού του μικρόκοσμου που επιμένει να δέρνει και να τρομοκρατεί ανυπεράσπιστα πλάσματα; Για τι απ’ όλα ντράπηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης;
Αν κάποιοι πρέπει να ντράπηκαν προχθές τη νύχτα, αυτοί θα πρέπει να είναι ο ανεκδιήγητος διευθυντής του σχολείου της Δάφνης και οι λαλίστατοι του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων που με τις ενέργειες και τις ανακοινώσεις τους στοχοποίησαν με τον πιο άθλιο τρόπο ένα αθώο παιδί επειδή είχε την ατυχία να γεννηθεί στο Αφγανιστάν και να ζητήσει προστασία στη δήθεν πολιτισμένη χώρα μας. Αυτοί πρέπει να ντρέπονται και γι’ αυτούς πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι όσοι βρισκόμαστε απέναντι από το δόγμα «πρέπει να κάνουμε δύσκολη τη ζωή των μεταναστών» που εισήγαγαν στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή ο Άδωνις Γεωργιάδης χέρι - χέρι με τη Χρυσή Αυγή.
Αν ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας πράγματι αισθάνθηκε ντροπή μετά την επίθεση ρατσιστών στο σπίτι της οικογένειας των προσφύγων, να πάει σήμερα στη Βουλή και να πάρει πίσω τις αρνητικές του ψήφους για την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά σαν τον Αμίρ και στην ανέγερση τεμένους στην Αθήνα, ώστε ο Αμίρ, αν το επιθυμεί, να μπορεί να προσεύχεται. Τότε η ντροπή του μπορεί να φανεί και ειλικρινής.
