Στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποκάλυψε ότι “Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο κατά την οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε τους όρους και προχώρησε σε εκλογές, η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών Οικονομικών, ουσιαστικά όλοι, ήταν της άποψης ότι το καλύτερο για την Ελλάδα θα ήταν να πάρει ένα time out (έξοδο από την Ευρωζώνη) με τη στήριξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης” Αν και λίγο ώς πολύ αυτό το γνωρίζαμε, πλην της έμφασης “ουσιαστικά όλοι”, εκείνο που δεν αποκάλυψε ο Γερμανός πολιτικός είναι τι συνέβη και δεν υλοποιήθηκε το time out.
ΚΙ ΑΥΤΟ που συνέβη ήταν η παρέμβαση της κυβέρνησης Ομπάμα όταν στον Λευκό Οίκο έμαθαν ότι το Βερολίνο και οι άλλοι ετοιμάζονται να σουτάρουν την Ελλάδα εκτός ευρώ! Το ότι η Κριστίν Λαγκάρντ μαλάκωσε και αποφάσισε να προσκαλέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό στην έδρα του ΔΝΤ για συνεννοήσεις, ώστε να βρεθεί λύση για το χρέος και να διευκολύνει, αμβλύνοντας τις θέσεις του Ταμείου, για να ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση φυσικά και δεν έγινε τυχαία. Ήταν ακόμη μία παρέμβαση του Λευκού Οίκου (διά του υπουργού οικονομικών Στιβ Μνούτσιν) καθώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χρειάζονται όσο ποτέ την Αθήνα.
ΝΑ ΓΙΑΤΙ η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε με έμφαση να στηρίξει την Ελλάδα ως πυλώνα σταθερότητας σε μια εξαιρετικά ασταθή περιοχή, την πλέον θερμή στον κόσμο. Να γιατί, γενικότερα, τα πολιτικά συμφέροντα συνδυάζονται με οικονομικά, συνεργασίας και επενδύσεων. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Τούτων δοθέντων, πώς μπορεί κανείς να απαιτεί διαφορετική προσέγγιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, που παραμένουν η μεγαλύτερη πολιτική στρατιωτική και οικονομική δύναμη στον πλανήτη; Με τα συναισθήματα δεν κάνεις πολιτική. Και πολιτική σε επίπεδο διακυβέρνησης χώρας απαιτεί ρεαλισμό και ψυχραιμία.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, η ιδεολογία διαστρέφει επικίνδυνα την πραγματικότητα. “Η ιδεολογία είναι ψευδής συνείδηση” είχε πει ο Λένιν και σήμερα έχουμε άφθονα παραδείγματα του ορθού της ρήσης. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο ανίκητος στρατιωτικά, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στο πεδίο της οικονομίας. Τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίστηκαν και οι πολίτες που βίωσαν τη δικτατορία των κομματικών ελίτ στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, στις τρεις χώρες της Βαλτικής, αποστρέφονται πλέον το παλιό σύστημα και σύρονται ως αγέλες στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Στη Δεξιά και την Ακροδεξιά.
ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ χώρες που σώθηκαν, καθώς εκεί ο σοσιαλισμός δεν ήταν φυτευτός, είναι η Κίνα και το Βιετνάμ, που άνοιξαν τις οικονομίες τους στις πολύτιμες διεθνείς συνεργασίες και επενδύσεις. Όπως τόνισε στην εισηγητική ομιλία του, στο πρόσφατο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, ο ηγέτης της χώρας Σι Τζινπίνγκ “Καμιά χώρα δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίζει τις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Καμιά χώρα δεν μπορεί να αντέξει την απόσυρση σε οικειοθελή απομόνωση”.
ΚΙ ΟΜΩΣ, να που εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν ultra επαναστάτες νοσταλγοί του 1917! Και υπάρχουν με τη σιγουριά ότι δεν θα κληθούν ποτέ να κυβερνήσουν. Και εκτιμούν πως αυτή η χώρα, που δεν έχει εξέλθει ακόμα από τα δεσμά των Μνημονίων, η οποία χρειάζεται 100.000 θέσεις εργασίας το χρόνο για 10 χρόνια ώστε να πέσει σε μονοψήφιο αριθμό η ανεργία, μπορεί μόνη εναντίον όλων, εναντίον της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, να ζήσει ευτυχισμένη και ευημερούσα!
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ της ισόβιας αντιπολίτευσης. Είναι αυτό που αποκαλούσα πολιτική στην ασφάλεια του ενυδρείου. Εκεί που υπάρχει προστασία από τα πλάσματα της άγριας θάλασσας, εκεί όπου μπορείς να βγάζεις λόγους στα άλλα ψαράκια χωρίς να φοβάσαι τίποτα. Και όταν για πρώτη φορά ο λαός πήρε το ενυδρείο και το έριξε στη θάλασσα, έπειτα από λίγο χρόνο, πολλά ψαράκια και οι ηγέτες τους την κοπάνησαν και επέστρεψαν στην ασφαλή γυάλα τους.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για ακόμη μια φορά ασχολούμαστε με αυτονόητα πράγματα για τον διαρκώς και ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο. Και ασχολούμαστε διότι ένα μέρος από το 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις βαριές κυβερνητικές ευθύνες. Πρέπει να ομολογήσουμε όμως ότι η ωρίμανση σε επίπεδο κυβέρνησης είναι θεαματική και το όφελος μεγάλο για τα εθνικά συμφέροντα, που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται ακόμα.
Να που εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν ultra επαναστάτες. Και υπάρχουν με τη σιγουριά ότι δεν θα κληθούν ποτέ να κυβερνήσουν. Και εκτιμούν πως αυτή η χώρα μπορεί, μόνη εναντίον όλων, να ζήσει ευτυχισμένη και ευημερούσα!
