Πού βρισκόμαστε
Πολλοί κομμουνιστές ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια ελπίδα να ξεπεράσουν τις μόνιμες ηρωικές ήττες.
Πολλοί ριζοσπάστες αριστεροί για να ανακτήσουν την ιδεολογική ηγεμονία και να σπάσουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Πολλοί αντιεξουσιαστές για να σταματήσουν να τρώνε δακρυγόνα και να "καταργήσουν" με τον τρόπο τους το κράτος, τη μισθωτή σκλαβιά και τους χωροφύλακες.
Πολλοί και διάφοροι σοσιαλίζοντες να ξαναβρούν το χαμένο, ένδοξο τους παρελθόν.
Κάποιοι άλλοι για την «χαμένη τιμή του έθνους και τη δόξα της πατρίδας». Οι πιο πολλοί για να πάρουν πίσω τα χαμένα. Έτσι συμβαίνει συνήθως.
Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί εξαρχής, υπό την ανάγκη της δικαίωσης των ονείρων, πως όλα περικλείουν αυταπάτες, υποτίμηση του αντίπαλου, υπερτίμηση του αλάθητου, παρερμηνεία των ευαγγελίων.
Πιθανώς και σκοπιμότητες. Καμιά φορά περικλείουν και “φάπες”. Χωρίς όμως όλα να αναιρούν την ανάγκη. Και ναι μπορούμε βάσιμα, με τον κίνδυνο έστω της υπερβολής, να πούμε σήμερα πως ζούμε ιστορικές στιγμές αναδιάταξης οικονομικής, πολιτικής, γεωπολιτικής.
Ίσως ζούμε αρχικές ιστορικές στιγμές σχετικά αντίστοιχες σε σημασία με την κατάρρευση των τέως.
Όλα τα δηλωμένα και αδήλωτα γεγονότα (οικονομική κρίση, προσφυγικό, περιφερειακοί πόλεμοι, Brexit, εθνικισμοί, άνοδος Ακροδεξιάς, κ.λπ.) σ' αυτά τα πιθανά συμπεράσματα οδηγούν. Μια περίοδο που συμπυκνώνονται με ραγδαίο τρόπο οι σύγχρονες αντιφάσεις της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.
Άλλωστε από αυτές τις αντιφάσεις - αντιθέσεις επέρχονται οι εξελίξεις, άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω. Ή και πιο πίσω. Όχι πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπερνά τις κρίσεις του, αλλά φαίνεται πια πως κάτι άλλο συμβαίνει.
Κάτι άλλο συμβαίνει και δυστυχώς με αδύναμες και μη συγκροτημένες και συντονισμένες σε γενικότερο επίπεδο, δυνάμεις του αντίπαλου δέους. Και εμείς κάπου στη μέση.
Και τώρα τι;
Συμβιβαστήκαμε λοιπόν. Να το πούμε στεγνά και χωρίς περικοκλάδες. Και ο συνειδητός συμβιβασμός έναντι ισχυρότερων αντιπάλων και μάλιστα δανειστών, δεν είναι ήττα. Αρκεί να ξέρουμε, να ξέρουν και οι πολίτες, ότι έγινε ο επώδυνος συμβιβασμός για συγκεκριμένους λόγους.
Ότι συμβιβαστήκαμε για το χρέος, την κρίση, την χρεωκοπία, την πλήρη απορρύθμιση, την αποδιοργάνωση, την καταστροφή των πάντων που πάτο δεν είχε.
Συμβιβαστήκαμε γιατί δεν υπήρχε μία. Συμβιβαστήκαμε μπας και βρεθούν κεφάλαια επενδύσεων για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, σε μια χρεωμένη μέχρι τα μπούνια, αποδιαρθρωμένη, με κατεστραμμένη παραγωγική βάση, χώρα.
Δυστυχώς με αντίδωρα. Πώς αλλιώς θα γινόταν;
Άλλωστε ποτέ, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της, η Αριστερά δεν ήταν υπέρ της απο-επένδυσης και ιδίως υπέρ της "απο-ανάπτυξης".
Ήταν όμως πάντα και ταυτόχρονα υπέρ των δημόσιων και συλλογικών επενδύσεων όταν και όποτε επέτρεπε η πραγματικότητα και η ζωή.
Ποια τα αναγκαία κεφάλαια, ποιων, που, πόσα, σε ποιους τομείς, σε ποια μεγέθη, με ποιες εγγυήσεις, με ποια προστασία, με ποιες παραγωγικές σχέσεις, οφείλουμε να το διαπραγματευτούμε. Όπως όλα. Αλλά πάντως κεφάλαια.
Κάπως έτσι
Παρ’ ότι σχετικά σωστά εμβαθύνουμε στις εξελίξεις, δεν έχουμε ακόμη τις δυνατότητες αντικειμενικά και υποκειμενικά να δούμε την πλήρη εικόνα, να διακρίνουμε τις λεπτές αποχρώσεις της.
Χρειαζόμαστε νέα γνώση, νέες δυνάμεις, συσχετισμούς, συμμάχους. Όλα πρέπει να τα δημιουργήσουμε από την αρχή προστατεύοντας κατά το δυνατόν τη ζωή των πολλών.
Κάποια καταφέρνουμε, και αν πάρουμε υπόψη τις δυνάμεις μας είναι πολύ περισσότερα.
Επηρεάζουμε, έστω διστακτικά, αρκετούς πια στην Ευρώπη.
Τώρα πρέπει λοιπόν να μάθουμε και να μπορέσουμε περισσότερα. Τώρα. Αύριο το πρωί.
Μόνο όπλο μας η αλήθεια και η απόδειξη στη ζωή.
Τι δεν μπορέσαμε, τι μπορούμε, τι θέλουμε, τι θα παλέψουμε, πού και πώς.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή να ακούμε, να μαθαίνουμε, να λύνουμε ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και του προγράμματος μας.
Γι' αυτά να βγούμε πάλι στον δρόμο. Έτοιμοι να υποστούμε επιθέσεις κάθε είδους.
Να αποφεύγουμε τις παγίδες και τα συμφέροντα που μας περικυκλώνουν, αυτά που τώρα, λόγω "οσμής" σταθερότητας, παριστάνουν τους φίλους και συγγενείς.
Εκεί που οι αντίπαλοι θα προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε, εμείς να σχεδιάζουμε το δυνατό και το αδιανόητο, να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε δομές, πρόσωπα, συνειδήσεις. Και ό,τι δεν μπορούμε να το «δανειζόμαστε».
Να διαλύσουμε τα ανεξάρτητα κρατίδια στο κόμμα και στα υπουργεία, περιορίζοντας τις δικαιωματικές αυτονομήσεις που ορίζονται ως αυτονόητες κατακτήσεις.
Να παρέμβουμε στο κράτος και τους μηχανισμούς του με έξυπνο, δημιουργικό, αποφασιστικό όμως τρόπο.
Να κάνουμε πράξη αυτό που φοβούνται. Να επιλύουμε τις μερικές αντιθέσεις σε όφελος των πιο αδικημένων. Τις μερικές. Καθόσον ως γνωστόν, καπιταλισμό έχουμε. Και Μνημόνιο.
Να αναδείξουμε με ιδεολογικούς όρους την πρακτική απόληξη των αναγκαστικών επιλογών μας. Λείπει αφόρητα η σημερινή εξήγηση των πραγμάτων και του κόσμου που ζούμε, με όρους αριστερής διακυβέρνησης σε συνθήκες ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Γιατί είναι προφανές πως δεν μπορούμε ακόμη να προσδιορίσουμε σε τέτοιες συνθήκες , ποιος ακριβώς θα είναι ο σοσιαλισμός μας. Στην πράξη.
Άλλωστε όλα τα ιστορικά ή σημερινά αυτοαναφορικά υποδείγματα σοσιαλισμού είτε απέτυχαν, ή τείνουν να ηττηθούν ή, κυρίως, να συμβιβαστούν και αφομοιωθούν.
Ας πούμε λοιπόν καθαρά ότι το πρώτο μας βήμα είναι η σωτηρία των ηττημένων ανθρώπων, η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και ανέργων, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία και στη διαδρομή θα βρούμε το ποιος είναι αυτός ο σοσιαλισμός μας με ελευθερία και δημοκρατία.
Να στηρίξουμε λοιπόν όσο μπορούμε, τις κινηματικές και κυβερνητικές αναταράξεις του συστήματος, στην κατεύθυνση κατακτήσεων κοινωνικής δικαιοσύνης όπου δει. Ανά τον κόσμο.
Έχουμε τη βάση.
Ένα μικρό, παράξενο, αλλά ανθεκτικό κόμμα. Που ζορίζεται τώρα, είναι γεγονός.
Και λόγω των συνθηκών, αλλά και από γενικότερες συλλογικές και ατομικές ανεπάρκειες.
Θα μεγαλώσει στην πορεία, αρκεί οι συλλογικές του αξίες και τα κατατεθειμένα οράματα να προσγειώνουν τον κυβερνητικό και, κυρίως, τον κομματικό ρεαλισμό.
Αρκεί η κίνηση των μελών και των ιδεών να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση, ασχέτως καταστατικών ρυθμίσεων.
Αρκεί να αποφεύγει τους "τοκιστές και σουλατσαδόρους".
Αρκεί μέσα στον αναγκαστικό συμβιβασμό να φαίνονται αχτίδες μικρών και μεγαλυτέρων κατακτήσεων.
Τι είναι και τι δεν είναι η Πρωτοβουλία
Όσα γράφουμε εδώ δεν είναι προφανώς μανιφέστο. Δεν είναι άλλωστε εφικτό.
Η Πρωτοβουλία στα Βόρεια δεν ήταν και δεν θα γίνει "μηχανισμός".
Δεν είναι εργαλείο αναπαραγωγής στελεχών και κάλυψης θέσεων.
Δεν είναι το αποκούμπι των πάσης φύσεως κομματικώς αδικημένων. Δεν είναι σκαλοπάτι.
Δεν είναι καν ιδεολογική έκφραση δομημένων και προκάτ αντιλήψεων.
Η πολιτική μας συνεισφορά της συγκυρίας, κατατέθηκε άλλωστε πριν από λίγο καιρό στη Νομαρχιακή Β.Α και θα συνεχίσει να κατατίθεται πλέον παντού.
Είναι η αρχικά αραιή, τετραετής απόπειρα συνομιλίας με όλους και όλες, χωρίς προαπαιτούμενα και εγκεφαλικές κατασκευές, που θα γίνει συχνότερη.
Είναι η συνισταμένη της δημιουργικής ένστασης των περισσότερων μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ο κοινός νους των "από κάτω".
Είναι η έκφραση της αγωνίας εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών, που πια θα εκδηλώνεται όπως πρέπει.
Είναι η -με νύχια και δόντια- άμυνα και επίθεση να στηριχτεί η κυβέρνηση και το κόμμα από λυσσαλέα επίθεση εχθρών και "φίλων".
Είναι η αγωνιώδης προσπάθεια δικαίωσης του "πρώτη φορά Αριστερά".
Είναι -και μόνο- όσα σας είπαμε πιο πάνω φωναχτά.
* Διευκρινίσεις προς άρση παρερμηνειών
Η Πρωτοβουλία στα Βόρεια δημιουργήθηκε πριν τέσσερα περίπου χρόνια, από πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε άλλες εποχές και κυρίως άλλες συνθήκες.
Με βασικό πρόταγμα να υπερασπιστεί προγραμματικά και οργανωτικά μια ενιαία φυσιογνωμία του κόμματος στην περιοχή της.
Να πρωτοστατήσει στα κινήματα και τον αγώνα για την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς.
Να κρατήσει ζωντανές τις τοπικές πολιτικές κινήσεις ως οντότητες και όχι αυτονομημένους πόλους και μηχανισμούς.
Η συντριπτική πλειοψηφία όσων συμμετείχαν παρέμειναν μετά την διάσπαση ενεργά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Κράτησαν μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους/σες ζωντανή την ελπίδα της δικής μας Αριστεράς. Πρωτοστάτησαν στην οργάνωση όλων των μικρών και μεγάλων γεγονότων στη διετή πορεία της διακυβέρνησης.
Και συνεχίζουν αταλάντευτα στο ίδιο μοτίβο.
Ως συμμετέχοντες στην πορεία αυτή, αισθανόμαστε σήμερα την ανάγκη ενός άλλου τύπου διάλογου, επικοινωνίας και παρεμβάσεων.
Την ανάγκη, σε ένα “απολιτίκ”, παμφάγο, συκοφαντικό και τηλεοπτικό σκηνικό “αποϊδεολογικοποίησης” των πάντων, να δώσουμε ανοιχτά και ενωτικά το στίγμα της νέας εποχής της Αριστεράς και της κυβέρνησής της.
Να ζωντανέψουμε και δυναμώσουμε την πολιτική συμμετοχή σε όλα τα πεδία.
Να αναδιοργανώσουμε σε νέες βάσεις το κόμμα και το κίνημα.
Στο επόμενο διάστημα λοιπόν, ας θεωρηθούν οι παρεμβάσεις μας, προγραμματικά και κινηματικά, δεδομένες.
** Για την Πρωτοβουλία
Ασκοξυλάκη Λίτσα - Πεύκη: Μέλος Νομαρχιακής Βόρειας Αθήνας (ΝΕΒΑ). Βαρδαλά Έλενα - Αγ. Παρασκευή: Μέλος ΝΕΒΑ. Γρίβας Στάθης - Κηφισιά: Μέλος ΝΕΒΑ και Συντονιστής Ο.Μ. Κηφισιάς. Δημάκης Θανάσης - Πεντέλη: Συντονιστικό ΝΕΒΑ. Δημητρακοπούλου Πέγκυ - Μαρούσι: Συντονιστικό ΝΕΒΑ. Διαμαντόπουλος Κώστας - Πεύκη: Συντονιστικό ΝΕΒΑ. Κούκουζας Πέτρος - Μαρούσι: Μέλος ΝΕΒΑ. Μαυροφρύδης Κώστας - Ηράκλειο: Μέλος ΝΕΒΑ. Μόσχοβος Θεόδωρος - Πεντέλη: Συντονιστικό ΝΕΒΑ. Μυτιληνάκης Μιχάλης - Μεταμόρφωση: Μέλος ΝΕΒΑ. Ντούμα Αφροδίτη - Βριλήσσια: Μέλος ΝΕΒΑ. Παπαγεωργίου Διομήδης - Χαλάνδρι: Συντονιστικό ΝΕΒΑ. Παπαευστρατίου Μιχάλης - Μαρούσι: Συντονιστικό ΝΕΒΑ - Συντονιστής. Παπάζογλου Αγγελική - Κηφισιά: Συντονιστικό ΝΕΒΑ - Αναπλ. συντονίστρια. Παπανικολάου Ελένη - Ν. Φιλαδέλφεια: Μέλος ΝΕΒΑ. Σαμιακός Σπύρος - Μαρούσι: Συντονιστής Ο.Μ. Σκιαδοπούλου Αγγελική - Μαρούσι: Μέλος ΝΕΒΑ. Τσίκας Χρήστος - Πεύκη: Συντονιστής Ο.Μ. Χατζάκης Μανόλης - Βριλήσσια: Μέλος ΝΕΒΑ. Χριστοφιδάκης Αλέξης - Κηφισιά: Μέλος ΝΕΒΑ.
