Κράτος, Αυτοδιοίκηση, κόμματα και πολίτες κάνουν ένα λάθος στην υπόθεση "Ελντοράντο": το ζήτημα αντιμετωπίζεται περιπτωσιολογικά και αποσπασματικά. Η επένδυση στις Σκουριές αναδεικνύει σειρά γενικότερων σοβαρών παθογενειών που επί δεκαετίες ταλαιπωρούν τη χώρα, χωρίς οι εμπλεκόμενοι να ασχολούνται επαρκώς με αυτές.
Ένα από αυτά τα προβλήματα είναι η αδυναμία τεχνοκρατών, κυβερνήσεων, κομματικών επιτελείων, φορέων, Αυτοδιοίκησης και κοινωνίας πολιτών να συλλάβουν, να συντάξουν, και να εφαρμόσουν ένα στρατηγικό σχέδιο παραγωγής, ανάπτυξης, επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας. Στο παράδειγμα των Σκουριών, ένας παραγωγικός τομέας, ο μεταλλευτικός, απειλεί άλλον παραγωγικό τομέα, και μάλιστα στρατηγικής σημασίας για την ελληνική οικονομία, τον τουρισμό. Και μάλιστα τον τουρισμό μιας ευρύτερης περιοχής - "μαγνήτη" για "ανερχόμενες" για την Ελλάδα αγορές τουριστών. Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που κατηγορούν την κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε λ.χ. με τις επιπτώσεις στον οικοτουρισμό ή τον αναπτυσσόμενο τελευταία αγροτουρισμό. Κι αυτό, διότι απουσιάζει το στρατηγικό σχέδιο.
Δεύτερο πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το μείζον ζήτημα "οικολογία". Το πρόβλημα ξεκινά από "ψηλά", με τον πρώτο πολίτη της πρωτεύουσας να παρεμβαίνει (όλως τυχαίως στην προεκλογική περίοδο ανάδειξης του επικεφαλής της "Κεντροαριστεράς" όπου ο ίδιος είναι υποψήφιος) και να ζητάει λύση όχι από αυτόν που απειλεί να προκαλέσει οικολογική ζημιά αλλά από την κυβέρνηση, τηρώντας συνεπέστατη στάση με το έργο του στην Αθήνα, της οποίας το κέντρο ζέχνει όπως διαπιστώνει οποιοσδήποτε πολίτης κυκλοφορεί καθημερινά στην πόλη. Το ίδιο πρόβλημα προκύπτει και από "χαμηλά". Το "κέρδος" πάνω από την ποιότητα ζωής, μια κακοδαιμονία για την χώρα. Δεν πάνε δύο χρόνια από όταν η Ελλάδα ανακηρύχθηκε δεύτερη πιο μολυσμένη από ατμοσφαιρική ρύπανση ευρωπαϊκή χώρα, με 25.000 συμπατριώτες μας να χάνουν κάθε χρόνο πρόωρα τη ζωή τους εξαιτίας της. Η ηχορύπανση στην Ελλάδα αγγίζει τριτοκοσμικά επίπεδα, όταν εδώ και 15 χρόνια χώρες όπως η Δανία εισήγαγαν φορολογική έκπτωση για όσους τοποθετούσαν στα ΙΧ λάστιχα αντιηχορρυπαντικής τεχνολογίας, με το κράτος δηλαδή να υφίσταται δημοσιονομικό κόστος, έστω και μικρό, χάριν της ποιότητας της ζωής των πολιτών, κάτι που στην Ελλάδα θα ακουγόταν ως ανέκδοτο.
Τρίτο πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι η ασυνέχεια του κράτους. Επί 39 χρόνια τα ΜΜΕ αναφέρονται σε ΕΤΒΑ, ΤVX Hellas, Μεταλλεία Κασσάνδρας, Ίδρυμα Μποδοσάκη, TVX Gold, Μαύρες Πέτρες, Μάντεμ Λάκκου, ΜΕΤΒΑ, Κανελλόπουλο, Ελντοράντο, Σκουριές, ΑΕΕΧΠ&Λ, Ολυμπιάδα κ.λπ. για ένα μεταλλευτικό έργο που ώς τώρα δεν έχει ωφελήσει -πέραν των θέσεων εργασίας- πουθενά την ελληνική οικονομία.
