Της Ρίας Καλφακάκου*
Σήμερα είναι πλέον γνωστό σε όλους πως την οικονομική κρίση δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το πιο άχρηστο και αντιπαραγωγικό κεφάλαιο, που πουλάει αέρα κοπανιστό, καταστρέφοντας ανθρώπους και χώρες ολόκληρες με το παιχνίδι μετοχών, παραγώγων, μόχλευσης και άλλων καπιταλιστικών πρακτικών.
Όμως η κρίση έγινε -ή μήπως είχε προσεκτικά κατασκευαστεί- η ευκαιρία για τον νεοφιλελευθερισμό να χτυπήσει τον κόσμο της εργασίας, να καταργήσει εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, να αυξήσει τα κέρδη των πολυεθνικών και των τραπεζών, να κάνει τις τράπεζες ρυθμιστές του παιχνιδιού.
Η Ελλάδα, με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και πολιτικούς της δεύτερης γενιάς, έτοιμους να ακολουθήσουν τις "συμβουλές" των εταίρων - δανειστών, παίζοντας εν ου παικτοίς, χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο. Χρησιμοποιήθηκε κάθε μέσο για να πειστεί ο λαός για την ανάγκη της επιτροπείας και την αποδοχή της βίαιης ανατροπής της ζωή τους. Ψέματα και αλήθειες αναμείχθηκαν, ο κακός δημόσιος τομέας, οι υπερβολικές αποδοχές, το ν/σ Γιαννίτση, το δημόσιο χρέος (λες και δεν υπέγραφαν οι κυβερνήσεις τα δάνεια, λες και δεν εκμαύλιζαν τον κόσμο οι τράπεζες με πιεστικές προσφορές, λες και δεν παρότρυνε ο Σημίτης "παίξτε στο χρηματιστήριο")," μαζί τα φάγαμε", "οι έντιμοι πληρώνουν τα χρέη τους" (εκτός και αν έχουν τα λεφτά στην Ελβετία).
Ο λαός αντιστάθηκε στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού και το πολιτικό σκηνικό μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε ριζικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα λάθη του, την πίστη του στις δημοκρατικές διαδικασίες, την προσδοκία ότι η βούληση του λαού θα γίνει σεβαστή από τους πιστωτές, τον αναγκαίο συμβιβασμό στον αρνητικό συσχετισμό των δυνάμεων, αλλά με την αταλάντευτη στάση μέχρι και σήμερα υπέρ των αδυνάμων, των φτωχών, των πολλών, ήρθε στην κυβέρνηση και παλεύει να σώσει δημόσια αγαθά: της Παιδείας, της Υγείας, του δημόσιου χώρου, των συγκοινωνιών.
Όλοι οι βολεμένοι μιας χορτασμένης και ταξικά μετατοπισμένης Κεντροαριστεράς ξαφνικά χάσανε την πυξίδα που μια χαρά κατηύθυνε τη ζωή τους ώς τότε. Είναι τόσο ωραία να είσαι στη Μύκονο, να τρως το χαβιάρι σου, να αναλύεις τον Αλτουσέρ και να θυμάσαι τα τραγουδάκια της πεινασμένης νιότης σου.
Μα τώρα ήρθαν τα δύσκολα. Τώρα πεινασμένοι είναι οι άλλοι, και η κρίση τους κάνει κάθε μέρα και περισσότερους. Και ένα κόμμα που το χάιδευες στο 3% ξαφνικά θέλει να εφαρμόζει πολιτικές και απαξιώνει τους ρεαλιστές, νοήμονες φίλους μας. Και έτσι θυμόμαστε τα εγκλήματα του σταλινισμού, δηλαδή του κομμουνισμού, δηλαδή της Αριστεράς και εν τέλει του ΣΥΡΙΖΑ. Και, με το αυγό του φιδιού να επωάζεται σε όλη την Ευρώπη, θυμώνουμε γιατί δεν μετέχουμε ως χώρα στη διάσκεψη για τα εγκλήματα του κομμουνισμού στην Εσθονία (που το 1940 πολέμησε στο πλευρό των ναζί).
Και με τη Χρυσή Αυγή να δολοφονεί, κάποιοι, αριστεροί κάποτε, κεντροαριστεροί σήμερα, εκεί κολλημένοι ενάντια στο θράσος κάποιων αμόρφωτων ξυπόλητων (ούτε στο Χάρβαρντ πήγαν ούτε μιλάνε τα καλά τα αγγλικά), τραγουδάνε "δεν θα περάσει ο φασισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει".
Και εγώ τους απαντώ με το παρελθόν τους. Δεν μου ταιριάζουν τα τραγούδια σας, όλο τα ίδια και τα ίδια, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, και σεις τα ίδια παραμύθια.
* Η Ρία Καλφακάκου είναι καθηγήτρια στο ΑΠΘ
