Να σου πω την αλήθεια, ξαφνιάστηκα με την Καϊλή.
Όχι με τα όσα είπε για τον παππού της ή τον δήθεν παππού της.
Αλλά με το πόσοι ασχολήθηκαν μαζί της.
Παιδιά είναι δυνατόν; Με την Καϊλή;
Όσοι δε της αποδίδεται στρατηγική ιδιοτέλεια.
Μεθοδευμένης προσέγγισης προς τη Ν.Δ. του Κυριάκου.
Τι να σας πω, μάλλον την έχετε υπερτιμήσει. Πολύ...
Ενώ ο Αλαφούζος δεν μπορείς να πεις.
Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε καταγγέλλοντας τη συριζαίικη διαπλοκή.
Ως υπαίτιο της ντροπιαστικής ισοπαλίας του ΠΑΟ με τον Λεβαδειακό.
Διότι, όπως όλοι ξέρουμε, ο Τσίπρας και η παρέα του τα δίνουν όλα για τη στήριξη του μεγάλου αντιπάλου του Αλαφούζου.
Του Μαρινάκη με τ’ όνομα.
Ε, ναι, γι’ αυτό ακριβώς ο δικός σου έδιωξε τους γνωστούς σταλινικούς Μπεργκ και Ζέκα.
Μην έχει την πέμπτη φάλαγγα μες στα πόδια του.
Και ξέρεις, η παράγκα δεν είναι πια παράγκα, δηλαδή ερείπιο όπως παλιά.
Τώρα στο ίδιο το Μαξίμου επιλέγουν διαιτητές και στήνουν αγώνες.
Επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνεις;
Πατείς με - πατώ σε οι επίδοξοι αρχηγοί στο Κέντρο.
(Τώρα Κεντροαριστερά θα ’ναι, Κεντροδεξιά, σκέτο Κέντρο; Άντε βρες άκρη).
Για ένα κόμμα που, απλώς, δεν υπάρχει.
Θα το βρουν αργότερα, λέει, με την ησυχία τους.
Σαν να επιλέγεται, ας πούμε, το αφεντικό σ’ ένα εργοστάσιο.
Για το οποίο δεν έχει ακόμη αποφασιστεί αν θα παράγει τανκς, κασμήρια ή κόπιτσες.
Και έχει μεγάλη πλάκα να τους βλέπεις και να τους ακούς τους επίδοξους.
Με πόση σοβαρότητα προβαίνουν σε βαρύγδουπες ασημαντότητες.
Το κόμμα της Καϊλή που λέγαμε; Ε, αυτό.
Και του Λοβέρδου επίσης.
Ο οποίος Λοβέρδος απεφάνθη προσφάτως ότι η μετανάστευση τροφοδοτεί την τρομοκρατία!
Δεν έχει ακούσει, προφανώς, ότι όλοι (όλοι...) οι ώς τώρα δράστες των τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη είναι Ευρωπαίοι πολίτες.
Γάλλοι, Βρετανοί, Βέλγοι, Ισπανοί, όλοι τους.
Αλλά, ξέρεις, ο κατήφορος δεν έχει πάτο, π’ ανάθεμά τον.
«Δεν υπήρξα ποτέ ακροδεξιός» βροντοφώναξε, εν πλήρει αγανακτήσει, ο Άδωνις.
Εντάξει, μεγάλε, ό,τι πεις.
Μήπως και ο αρχηγός Κυριάκος δεν εξόρκισε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και τον διχασμό;
Για την καλλιέργεια του οποίου ο ίδιος ουδεμία σχέση, εννοείται.
Το γαρ πολύ της θλίψεως, που λένε; Αυτό.
Εμ βέβαια, όταν ακούει ώς και τη Μέρκελ να δηλώνει πως πάνε καλά τα πράματα στην Ελλάδα.
Πώς να μην παραλοΐσει ο χριστιανός;
Είδατε όμως τι ανακάλυψε ο δαιμόνιος ρεπόρτερ του Θέμου;
Ότι ο Τσίπρας απαγόρευσε τους φωτορεπόρτερ στο Μαξίμου.
Για να μην φωτογραφηθούν, λέει, ηλιοκαμένοι οι υπουργοί και εκτεθούν!
Πρόκειται για τον ίδιον που, από άλλο πόστο, «απεκάλυπτε» πως ο Τσίπρας αγόρασε σπίτι σε πλειστηριασμό τραπέζης.
Πριν ζητήσει ταπεινά συγνώμη για τη «λάθος πληροφόρηση».
Και επειδή πέφτει μεγάλη σπέκουλα, η Θεανώ Φωτίου το ξεκαθάρισε.
Καμιά φιλανθρωπική δομή δεν πληρώνει ΕΝΦΙΑ για κτήρια που φιλοξενούν παιδιά, ηλικιωμένους ή ασθενείς.
Μονάχα για τα κληροδοτήματα που εκμεταλλεύεται.
Έτσι, για να εξηγούμαστε δηλαδή.
Εκτός από την Καϊλή παραασχολείσθε, μου φαίνεται, άνευ λόγου, και με τον Εσθονό.
Ο οποίος, καθ’ ομολογίαν του, διαβάζει ιστορία μέσα από κινηματογραφικές αμερικανιές.
«Φέρτε του ένα μαντολίνο» να του βρίσκεται, που θα ’εγε κι ο Χατζιδάκις.
Εντάξει, ορίστηκε ο αριθμός των τηλεοπτικών αδειών, βρέθηκε και το τίμημα.
Με τον διαγωνισμό τι γίνεται, παιδιά, κόκκαλα έχει;
Το καλύτερο (μακράν...) του φετινού καλοκαιριού.
Το video όπου ο Κυριάκος δίνει στον Πορτοσάλτε το σκονάκι.
Με την ερώτηση που «πρέπει» να του υποβάλει.
Κι ο άλλος το παίρνει. Και πειθαρχεί.
Και, δεν θα το πιστέψεις, δεν έχουν εξαφανιστεί, έκτοτε, από προσώπου γης.
Κι ο καναλάρχης έχει μούτρα και μιλάει.
Για το άλλο hit του καλοκαιριού, τις ασόβαρες δηλώσεις του Πύρρου Δήμα, δεν θα ’θελα να πώς κάτι.
Δεν μπορώ (ούτε θέλω) να ξεχάσω τις τόσες συγκινήσεις που μας χάρισε ο Πύρρος.
Αν δεν το μάθατε, ψηφίζεται, για πρώτη φορά, νόμος που εξουδετερώνει την εργοδοτική αυθαιρεσία.
Αλλά σιγά μην το μάθατε.
Αν δεν το μάθατε, ώς το 2020 θα έχει απολύτως ψηφιοποιηθεί το Δημόσιο.
Πώς είχε υποσχεθεί ο άλλος (ονόματα μη λέμε) την «επανίδρυση του κράτους» εκεί κατά το 2004; Έτσι.
Ε, τώρα δεδομένο και με τη βούλα.
Αλλά σιγά μην το μάθατε κι αυτό.
Οι παλιότεροι στην «Αυγή» θυμόμαστε τον Γιώργο Ματζουράνη ως ένα γλυκό άνθρωπο.
Αυτό. Προπάντων αυτό.
Στο καλό, Γιώργο...
