της Μαρίας - Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Ο άνεμος της πυρκαγιάς χόρεψε μακάβρια. Λαμπάδιαζε το δέντρο σαν σπίρτο από χριστουγεννιάτικο παραμύθι κι έπειτα μεταμορφωνόταν ο κορμός σε άγαλμα μοντέρνας τέχνης. Μεθυσμένη με ολυμπιακές ψευδαισθήσεις η Ελλάδα, πυρπόλησε -πάντα κατά λάθος- τα δάση της... Θυμηθείτε. Για να στηθεί ένας μεγάλος δρόμος πάντα προηγείτο αλυσίδα πυρκαγιών, λες και οι διάφορες Αττικές, Εγνατίες και Ιόνιες οδοί ν’ απαιτούν τη θυσία των δασών, όπως τα γεφύρια τη γυναίκα του πρωτομάστορα.
Ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή ανενδοίαστα κατέστρεφε τη φύση για να εξυπηρετήσει τις άπληστες ανάγκες του. Το δάσος το βλέπει σαν εχθρό. Θυμάμαι ένα ρώσικο παραμύθι που μιλούσε για κάποιον ήρωα που αντί να σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα, όπως ο δικός μας Ηρακλής, κατάφερνε να κόβει κάθε μέρα πολλά δένδρα που απειλούσαν να πνίξουν το μικρό χωριό του. Το ίδιο και ο ήρωας των αποίκων Αμερικανών Πολ Μπάνιαν, που με το τσεκούρι του έκοβε και έκαιγε τα δάση που εμπόδιζαν την προέλαση των λευκών στην «άγρια» Δύση.
Για την Ευρώπη η καταστροφή του δασικού πλούτου δεν είναι πρωτοφανής. Η εντατική υλοτόμηση είχε καταστρέψει τα περισσότερα δάση της Ευρώπης μέχρι που η επιδημία της πανούκλας μείωσε δραστικά τους Ευρωπαίους έτσι που τα δάση ξαναγεννήθηκαν, μαζί και όλος ο ζωικός και φυτικός πλούτος για να μπορούμε σήμερα να τα απολαμβάνουμε.
Οι ειδικοί λένε ότι τα μεσογειακά δάση κάθε εκατό χρόνια πρέπει να καταστρέφονται από πυρκαγιές για να ανανεώνονται. Τα πανέμορφα δάση μας θ’ αναγεννηθούν έπειτα από πολλά χρόνια, αν δεν βάλει το χεράκι του ο άνθρωπος. Μετά τις πυρκαγιές της Ηλείας τα πευκοδάση μεταξύ Ολυμπίας και Λάλας μεταμορφώθηκαν σε νησίδες πεύκων ανάμεσα σε λίμνες ελαιώνων και ποταμούς χαριτωμένων λειμώνων.
Ό,τι δεν είναι οικόπεδο μεταμορφώνεται σε κτήμα ή βοσκοτόπι, κι ας λένε όλες οι κυβερνήσεις ότι τα δάση θα παραμείνουν δάση. Στο Άγιο Όρος το δάσος παρέμεινε δάσος μετά τις μεγάλες πυρκαγιές χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Αντίθετα, στα υπόλοιπα πόδια της Χαλκιδικής τα δάση έγιναν οικισμοί, τα ρέματα μπαζώθηκαν και οι πλημμύρες ταλανίζουν τους κατοίκους της τουριστικής ευμάρειας.
Η Πελοπόννησος, για παράδειγμα, δεν είναι η πρώτη φορά που καίγεται. Θα ξαναγεννηθεί. Ίσως να γίνει ομορφότερη, αφού πάντα πεντάμορφη την τραγουδούσαν οι γενιές των ανθρώπων που διαβήκαν. Η φύση θα βρει τον τρόπο να ισορροπήσει και να ξαναγεννηθεί, όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ο άνθρωπος, όμως, ίσως δεν επιβιώσει από τις αλλαγές που ο ίδιος προκάλεσε. Ας μη θρηνούμε για τα δάση. Τους εαυτούς μας ας θρηνήσουμε. Όχι μόνο γι’ αυτούς, που έγιναν κερί και λιβάνι στον βωμό της ανθρώπινης ασημαντότητας, ούτε εκείνους που είδαν τα σπίτια και το βιος τους να εξαερώνονται.
Σίγουρα πάντως όλοι εμείς δεν θα προλάβουμε να ξαναδούμε αυτό που φέτος χάθηκε. Γι’ αυτό θρηνούμε. Γιατί η δική μας γενιά στάθηκε ανίκανη να προστατέψει τόπους ιερούς, όπως η Ολυμπία, τόπους πολύτιμους, όπως ο Καϊάφας και η Στροφυλιά, τόπους που μας παρέδωσαν σαν θησαυρό οι γενιές των φτωχών και άμαθων προγόνων μας και εμείς, οι τεχνολογικά εξελιγμένοι και πλούσιοι, δεν θα προσφέρουμε στα παιδιά μας. Σε όποιο βουνό κι αν ανεβείς όμως, τα έλατα επιμένουν να κραυγάζουν. Και τα έλατα, αιώνες τώρα, ποτέ δεν λένε ψέματα. Ακόμη κι όταν τα πληγώνεις...
