Μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες και τα αδιέξοδα που δημιούργησε η αλλοπρόσαλλη στρατηγική της, η Ν.Δ., όπως διατρανώνουν πλέον στα ρεπορτάζ τους οι εφημερίδες της γαλάζιας παράταξης, βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής ατζέντας και, όπως σημειώνουν μάλιστα χαρακτηριστικά, η νέα θεματολογία θα έχει επίκεντρο θετικές προοπτικές για τους αδύναμους και τους πολλούς.
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Η πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση στα θέματα που απασχολούν την πλειονότητα της κοινωνίας δεν είναι ποτέ κακή. Ίσα - ίσα που είναι και δημιουργική.
Όμως υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα. Οι πολιτικές που έχει υποστηρίξει έως σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλει τώρα.
Είτε ως υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά είτε ως αρχηγός της Ν.Δ. τους τελευταίους 19 μήνες, ο πρόεδρος της Ν.Δ. ήταν πάντα με τους λίγους. Με τους καναλάρχες, τους ιδιώτες κλινικάρχες, τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, τους υπεργολάβους του Δημοσίου.
Πώς μπορεί να πείσει ότι θα ενδιαφερθεί για τους αδύναμους όταν δεν στήριξε το έκτακτο βοήθημα στους συνταξιούχους πέρσι τον Δεκέμβριο; Θα το ψηφίσει φέτος αν δοθεί για δεύτερη χρονιά;
Πώς μπορεί να πείσει ότι είναι στο πλευρό των επαγγελματιών όταν καταψήφισε τον νόμο για τον εξωδικαστικό μηχανισμό, από τον οποίο επωφελούνται 400.000 επιχειρήσεις που επλήγησαν από την κρίση;
Πώς μπορεί να πείσει η Ν.Δ. ότι είναι στο πλευρό των πολιτών όταν καταψήφισε και τη μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 200 εκατομμύρια ευρώ;
Πώς μπορεί να πείσει ότι είναι υπέρ της δημόσιας Εκπαίδευσης και Υγείας όταν το πρώτο πράγμα που έκαναν στο παρελθόν ήταν περικοπές, σχολεία χωρίς καθηγητές και βιβλία;
Είναι καλό να θέλει ένα κόμμα να προσεγγίσει τους πολλούς, αλλά, όταν ο πυρήνας της πολιτικής του είναι αποκλειστικά για κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα, τότε διεκδικεί να πέσει σε άλλο ένα αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει μόνο του.
Ως επικοινωνιακό τρικ μπορεί κρατήσει λίγες ημέρες, αλλά ως πολιτική τακτική μοιάζει ως το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο.
