Στα ψιλά πέρασε η είδηση που ανέδειξε χθες η "Α" για τη σχεδιαζόμενη αποψίλωση ενός από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου του πλανήτη, του εθνικού δρυμού του Αμαζονίου, την ώρα που η διεθνής επιστημονική κοινότητα επισημαίνει πως οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν αφορούν κάποιο αόριστο μακρινό μέλλον, αλλά την εποχή των παιδιών μας.
Η περιοχή που αποχαρακτηρίστηκε, αναφέρει η είδηση, έχει την έκταση της Δανίας και θα δοθεί βορά στις μεταλλευτικές εταιρείες (κυρίως των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νοτίου Αφρικής) που πέτυχαν να πάρουν από τη συντηρητική κυβέρνηση την έγκριση που δεν λάμβαναν πριν -έτσι, για να μην νομίζει κανείς πως δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δυο μεγάλους πόλους, της Δεξιάς και της Αριστεράς και ότι δεν έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί...
Αν μάλιστα διαβάσει κανείς την ανακοίνωση με την οποία το υπουργείο Ενέργειας της Βραζιλίας δικαιολογεί τον αποχαρακτηρισμό μιας περιοχής με υπέδαφος πλούσιο σε χρυσό, χαλκό, σίδηρο, θα θυμηθεί όχι μόνον το σκεπτικό των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ για τις Σκουριές αλλά και όσα επαναλαμβάνουν ακόμα και σήμερα: "Στόχος του μέτρου είναι να προσελκυσθούν νέες επενδύσεις, να δημιουργηθεί πλούτος για τη χώρα και απασχόληση και εισόδημα για την κοινωνία, πάντοτε με γνώμονα τις αρχές της βιωσιμότητας", ανέφερε το υπουργείο. "Θα πρέπει και στο ΣτΕ από εδώ και μπρος να επικρατήσει αυτή η ιδέα, ότι οι επενδύσεις είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης", δήλωνε τις προάλλες ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδ. Γεωργιάδης μετά το προσωρινό μπλόκο του ΣτΕ σε επενδυτικό πρότζεκτ στην Εύβοια -εν προκειμένω σημασία έχει η ωμή παρέμβαση για να παρακαμφθούν στο μέλλον οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες των δικαστών, θέση που αποπνέει η συνολική συμπεριφορά της Ν.Δ. και των συμφερόντων που εκπροσωπεί πολιτικά. Μην ξεχνάμε ότι πριν από ένα μήνα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας αρθρογράφησε υπέρ της αλλαγής του άρθρου 24 του Συντάγματος με "αντικατάσταση της έννοιας της 'αειφορίας' από την έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης», προκειμένου η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος να ασκείται ταυτόχρονα με την υποχρέωση προστασίας του δικαιώματος στην ιδιοκτησία, την οικονομική ελευθερία και την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων".
Η ισορροπία ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και την περιβαλλοντική προστασία, η αειφορία, είναι ένα δύσκολο ζητούμενο. Και ο δημόσιος διάλογος πρέπει να στραφεί εκεί και όχι στις ανοησίες με τις οποίες η αντιπολίτευση προσπαθεί να αποφύγει την ουσιαστική συζήτηση, που απαιτείται για να αποφασίσει η κοινωνία.
