Το χθεσινό πέρασμα μπροστά από ένα περίπτερο κάποιους έκανε να βάλουν τα γέλια και κάποιους άλλους, πιο ευαίσθητους, τα κλάματα. Στα μισά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων το βασικό θέμα ήταν το ποιος θα κρατάει τη σημαία στις μαθητικές παρελάσεις του Δημοτικού. Για την ακρίβεια, πόσο απαράδεκτο είναι και πόσο σκληρό πλήγμα στην... αριστεία να βγαίνει με κλήρωση ποιο παιδί θα είναι ο σημαιοφόρος. Και πόσο καταστρέφει τη νεολαία η κυβέρνηση “εξισώνοντας τους πάντες προς τα κάτω”.
Αυτή η ομοβροντία ενάντια στο... έγκλημα που συντελείται σε βάρος των δεκάχρονων αριστούχων είναι αφάνταστα υποκριτική - όπως θα έλεγαν οι περισσότεροι γονιοί που έχουν σήμερα παιδιά στο Δημοτικό. Κι είναι η απόδειξη για το πόσο στρεβλά αντιλαμβάνονται κάποιοι τη -θεοποιημένη- ανταγωνιστικότητα στα σχολεία. Είναι όμως κι ακόμη ένας λόγος γιατί το πολιτικό σύστημα -η αντιπολίτευση έκανε... σημαία τη σημαία- και ο Τύπος χάνουν όλο και περισσότερο την αξιοπιστία τους. Γιατί οι αναγνώστες συλλήβδην του γυρίζουν την πλάτη. Λες και δεν υπάρχει πληθώρα θεμάτων πολύ σημαντικών που απασχολούν τον πλανήτη, τη χώρα, την κοινωνία, την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Εάν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να επιρρίψει κανείς στην κυβέρνηση σχετικά με τις παρελάσεις, δεν είναι ότι βάζει στην κληρωτίδα τον σημαιοφόρο του Δημοτικού. Είναι ότι δεν παίρνει επιτέλους την απόφαση να τις καταργήσει.
Μπορεί οι συντηρητικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας να θεωρούν έκφραση πατριωτισμού τη μαθητική παρέλαση, ωστόσο δεν είναι παρά μια αναχρονιστική συνήθεια, την οποία καμία προοδευτική κυβέρνηση, δυστυχώς ούτε η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν είχε το θάρρος να καταργήσει.
Και να φροντίσει -διότι ο πατριωτισμός δεν είναι... μονοπώλιο κανενός- ώστε πριν από τις εθνικές γιορτές, αντί να γίνονται πρόβες για παρέλαση, να αξιοποιείται αυτός ο χρόνος στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά τι ακριβώς γιορτάζεται. Με τρόπο σύγχρονο, ελκυστικό και εν τέλει αποτελεσματικό, ώστε να εκλείψουν τα συνήθη μαργαριτάρια του τύπου “Ο Μεταξάς είπε το ‘Όχι’ στους Τούρκους”...
