Μπορεί οι ηλικιωμένοι να διαθέτουν την "εμπειρία", που κατά τεκμήριο περιορίζει το ρίσκο και εξασφαλίζει τη σταθερότητα μιας οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, αλλά είναι οι νέοι που προσθέτουν την ενέργεια, εισάγουν νέες ιδέες και μεθόδους, αξιοποιούν ευκολότερα και στο έπακρο τα πλεονεκτήματα των νέων τεχνολογιών. Είναι οι νέοι που πάνε τα πράγματα παρακάτω. Μια κοινωνία γερασμένη, άρα, κινδυνεύει να περιπέσει σύντομα σε μαρασμό.
Λίγο πριν ή λίγο μετά την εκδήλωση της κρίσης του 2009, όταν φάνηκε πως πολλές επιχειρήσεις και ολόκληροι κλάδοι περνούν σε φάση αναδιάρθρωσης του προσωπικού τους, είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως κατά κύριο λόγο θα την πληρώσουν οι μεσήλικες, που παίρνουν τα περισσότερα χρήματα, και άρα, οι επιχειρήσεις έχουν κάθε λόγο να τους αντικαταστήσουν με νέους, οι οποίοι μπορούν να παίρνουν τα μισά χρήματα ή να υποαμείβονται, με βάση και τη μόδα των ατομικών συμβάσεων. Η τότε εντύπωση αποδείχθηκε κατά το ήμισυ ορθή και κατά το ήμισυ πλάνη. Χιλιάδες ηλικιωμένοι έχασαν τη δουλειά τους για να μειωθεί το κόστος εργασίας, αλλά όπου υπήρχε αντικατάσταση η αναλογία ήταν ανισομερής. Το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες "έμπειροι" να βρεθούν εκτός εργασίας και περισσότεροι νέοι να μην μπορούν να κολλήσουν ούτε ένα ένσημο.
Τα στοιχεία της Eurostat για την ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Μάιο του 2016 δείχνουν μια προβληματική κατάσταση για την Ευρώπη και αποκαρδιωτική για την Ελλάδα, παρά τη μικρή βελτίωση των σχετικών δεικτών συγκριτικά με το προηγούμενο έτος (2015), που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι μεγαλύτερη και συνεχίζεται, όπως γνωρίζουμε από τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. μέχρι σήμερα. Το αποκαρδιωτικό για τη χώρα μας είναι ότι, ενώ η ανεργία κυμαίνεται στο 24% (Μάιος 2016), εκτός αγοράς εργασίας, αλλά και εκτός εκπαίδευσης ή κατάρτισης, βρίσκεται το 30,5% των νέων 20-34 ετών. Από κοντά και η Ιταλία, με 30%. Το ένα τρίτο της νέας γενιάς βρίσκεται υπό περιθωριοποίηση, με το ποσοστό να γίνεται μεγαλύτερο αν συνυπολογιστεί ότι πολλοί υποαπασχολούνται και υποαμείβονται, με συνέπεια να μην καταγράφονται στις σχετικές λίστες.
Το πρόβλημα σηκώνει μάλλον μόνο μία λύση. Ο στόχος για μείωση της ανεργίας κατά 2,5 μονάδες ετησίως, ώστε σε μια πενταετία να κινείται πέριξ του 10%, δεν είναι μόνο "εθνικός", όπως είπε κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας ο πρωθυπουργός, αλλά είναι και ζήτημα επιβίωσης. Είναι και ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο η απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων δεν σηκώνει καμία αναβολή.
