Το μελέτησε πολύ ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και κατέληξε στο ιστορικό συμπέρασμα ότι η μήτρα της τρομοκρατίας στη χώρα μας είναι η Άκρα Αριστερά.
Φαίνεται όμως και σ’ αυτό το ζήτημα ότι ο κ. Μητσοτάκης ή είναι ανεπαρκώς ενημερωμένος ή ασπάζεται εκτιμήσεις αμφιλεγόμενες που επιδιώκουν τη στρέβλωση της αλήθειας.
Χρειάζεται, λοιπόν, να ανασύρουμε από τη μνήμη τον μακρύ και θλιβερό κατάλογο των θυμάτων της τρομοκρατίας στη χώρα μας, είτε πρόκειται για το παρακράτος της Δεξιάς, είτε για τη σύμπραξη κράτους και παρακράτους, είτε ακόμη και για παράνομες δράσεις μεγαλοεργοδοτών.
Το φασιστικό παρακράτος που δημιούργησε η Δεξιά και η Ακροδεξιά μετά τον εμφύλιο, στελεχωμένο με εγκληματικά στοιχεία, χυδαίους αντικομμουνιστές, ανθρώπους του υποκόσμου και φυσικά πρώην δωσίλογους, τρομοκρατεί την ύπαιθρο, αλλά και όλη τη χώρα.
Επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών του 1958 ευνοεί την περαιτέρω άνοδο της Αριστεράς, οι δυνάμεις της ανωμαλίας σχεδιάζουν την ήττα της Αριστεράς έστω και με βία κατά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Έτσι, στις 29 Οκτωβρίου 1961 φτάνουμε στις εκλογές βίας και νοθείας με δύο νεκρούς. Ανήμερα των εκλογών, ο στρατιώτης Αντώνης Κερπινιώτης δολοφονείται μέσα στο εκλογικό τμήμα όπου επρόκειτο να ψηφίσει και στο οποίο ήταν μέλος της φρουράς. Ο στρατιώτης, γνωστός για τα αριστερά του φρονήματα, εκβιάζεται να ψηφίσει ανοιχτά υπέρ της ΕΡΕ, απειλείται και εκτελείται. Την παραμονή των ίδιων εκλογών δολοφονείται στην Καλαμαριά ο νεολαίος Στέφανος Βελδεμίρης. Ένας χωροφύλακας τον πυροβολεί γιατί μοίραζε τρικ του ΠΑΜΕ...
Και ερχόμαστε στο αποκορύφωμα του παρακράτους της Δεξιάς. Ποιον άλλον σκοπό μπορούσε να υπηρετεί ένας ολόκληρος παρακρατικός μηχανισμός πέρα από την κατατρομοκράτηση του λαού; Πέρα από το να αποτρέψει δημοκρατικές εξελίξεις στη χώρα;
Έτσι, καθώς η δράση των παρακρατικών οργανώσεων ανά την Ελλάδα κλιμακώνεται, η «Καρφίτσα», μια από τις πιο σκληρές οργανώσεις του παρακράτους, οργανώνει στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1962 τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, αγωνιστή της Αριστεράς και της ειρήνης. Οι δολοφόνοι προέρχονταν από τον χώρο του χυδαίου αντικομμουνισμού. Στόχος δεν είναι μόνον ο Λαμπράκης, αλλά πιθανώς και ο βουλευτής Κώστας Τσαρουχάς. Οι επιθέσεις των παρακρατικών ομάδων κλιμακώθηκαν, και μάλιστα μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας.
Το 1965, στο μεγάλο συλλαλητήριο κατά του βασιλικού πραξικοπήματος, δολοφονείται ο Σωτήρης Πέτρουλας, φοιτητής, αριστερών πεποιθήσεων.
Και μετά τη Μεταπολίτευση, όμως:
Το 1980 δολοφονούνται στην πορεία του Πολυτεχνείου ο Κουμής και η Κανελλοπούλου, ενώ τον ίδιο χρόνο δολοφονείται από μπράβο της εταιρείας μπροστά στο εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, στην Αθήνα, η φοιτήτρια και μέλος της ΚΝΕ Σωτηρία Βασιλακοπούλου.
Ακολουθεί η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών το 1991. Δολοφόνος είναι ένα στέλεχος της τοπικής Νεολαίας της Ν.Δ. στην Πάτρα, ο Ν. Καλαμπόκας.
Ο θλιβερός αυτός πίνακας συμπληρώνεται από τις δολοφονίες του δεκαεξάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τον αστυνομικό Κορκονέα, του δεκαεπτάχρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα, που τον πυροβόλησε στην πλάτη καθώς προσπαθούσε να φύγει. Και, τέλος, από τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Πακιστανού μετανάστη τις οποίες διέπραξε η φασιστική Χρυσή Αυγή.
Είναι σαφές ότι όλη αυτή η εγκληματική δράση δεν προέκυψε από κάποια ακροαριστερή μήτρα, αλλά είναι απόρροια της προπαγάνδας και των μηχανισμών της αντιδραστικής Δεξιάς.
Για την Αριστερά, το ζήτημα της τρομοκρατίας έχει απαντηθεί. Η Αριστερά είναι και ήταν ανέκαθεν ξένη σε κάθε μορφής ή προέλευσης τρομοκρατία. Είμαστε στο πλευρό όσων συμπολιτών μας πέφτουν θύματα τρομοκρατίας ή ρατσιστικής βίας.
Ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ισχυρίζεται πως η οικογένειά του έχει θύματα από την τρομοκρατία, οφείλει να είναι, ως πολιτικός ηγέτης, δάσκαλος ευθύνης και αλήθειας.
