Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα της αντιπολίτευσης, κύρια της Νέας Δημοκρατίας, είναι ψυχολογικό. Είναι πρόβλημα κατανόησης της νέας κατάστασης που διαμορφώθηκε στη χώρα μετά το 2015. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην ιδέα ότι μετά από τρεις αλλεπάλληλες ήττες δεν είναι πια η κυβερνώσα παράταξη. Δεν έχει τη δυνατότητα διαπλοκής με ισχυρά συμφέροντα όπως παλιότερα.
Η αδυναμία του εγχώριου κατεστημένου και των πολιτικών του εκπροσώπων να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα τους οδηγεί πολλές φορές σε σπασμωδικές ενέργειες και δίνει την εικόνα μιας παράταξης χωρίς στρατηγικό προσανατολισμό. Αυτό φάνηκε και κατά τη διάρκεια της χθεσινής συζήτησης στη Βουλή, αλλά και κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς. Η Νέα Δημοκρατία παρ' όλα αυτά είναι υποχρεωμένη από τα πράγματα να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να ασκήσει υπεύθυνη πολιτική ως αντιπολίτευση που διεκδικεί τον ρόλο μιας σοβαρής εναλλακτικής απέναντι στην κυβέρνηση. Οφείλει δηλαδή να εγκαταλείψει την αδιέξοδη πολιτική που μέχρι τώρα εφαρμόζει και να δώσει στην πολιτική αντιπαράθεση πραγματικό νόημα ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις θέσεις της.
Μια τέτοιας μορφής αντιπολίτευση τη χρειάζεται ο τόπος αλλά και η δημοκρατία μας. Μπορεί όμως να τη συγκροτήσει η σημερινή Νέα Δημοκρατία; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική, αφού η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ένα ιδιόμορφο μείγμα παραδοσιακής Δεξιάς με τα αντιδραστικά της χαρακτηριστικά και ακραίου νεοφιλελευθερισμού που την καθηλώνει σε ένα είδος δεξιού λαϊκίστικου μορφώματος. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν προσφέρει τα εχέγγυα, δηλαδή τα πνευματικά και πολιτικά προσόντα, ώστε να ηγηθεί μιας τέτοιας μεγάλης παράταξης. Ο κύριος Μητσοτάκης δεν έχει τη στόφα ηγέτη που μεγαλώνει ένα κόμμα, αλλά εκείνη που το συρρικνώνει. Δυνάμεις από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, που σε άλλες περιπτώσεις και εποχές θα στήριζαν ένα τέτοιο εγχείρημα, αποστασιοποιούνται όταν διαπιστώνουν τις ακροδεξιές αποκλίσεις και εκρήξεις της ηγετικής ομάδας.
Στην κρίσιμη φάση που βρίσκεται η χώρα μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης χρειάζεται μια κυβέρνηση με ένα μακρόπνοο σχέδιο ανάπτυξης που θα βασίζεται σε ένα κοινωνικά δίκαιο μοντέλο για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Με επίκεντρο το ανθρώπινο δυναμικό ως μέσο για να περάσει η χώρα σε μια οικονομία που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλότερης προστιθέμενης αξίας.
Η εθνική στρατηγική που χρειάζεται έχει στόχο την αύξηση της απασχόλησης, ώστε να ενσωματωθεί το ειδικευμένο δυναμικό, να μειωθούν οι εκροές πολύτιμου επιστημονικού και ειδικευμένου προσωπικού και σε συνδυασμό με τις ξένες επενδύσεις να ενθαρρυνθεί η εγγυημένη εργασία.
Με δεδομένο ότι η Δεξιά, για τους λόγους που αναφέραμε, δεν μπορεί να προτείνει από την πλευρά της ένα σχέδιο που θα απαντά στα κρίσιμα ερωτήματα της κοινωνίας και της νέας γενιάς, μένει στη ριζοσπαστική Αριστερά ο ρόλος και ο λόγος που θα προτείνουν ένα όραμα και μια νέα προοπτική για τη χώρα.
Επομένως οι προτεραιότητες και οι απαιτήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα μεγάλες και χρειάζεται μια ισχυρή δεξαμενή σκέψης. Το κόμμα πρέπει να ξαναδεί ριζικά τον εαυτό του όσον αφορά τη λειτουργία, τη συγκρότηση, τον τρόπο παρέμβασης, το άνοιγμά του σε ευρύτερες δυνάμεις που συγκλίνουν ιδεολογικά και πολιτικά, τον διάλογο και την ιδιαίτερη προσοχή στον ρόλο του μέλους.
