Ούτε να σκάσει λίγο το χειλάκι μας δεν αφήνουν. Σε άλλες περιπτώσεις θα γελούσαμε με τις επικοινωνιακές ανοησίες του Μητσοτάκη, αλλά όχι τώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη -όλο και πιο φανερά όσο περνούν οι μέρες- μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης που έχει υποκαταστήσει την πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα και έχει μεταλλάξει μία από τις κορυφαίες λειτουργίες της δημοκρατίας, τον κριτικό και τεκμηριωμένο λόγο της αντιπολίτευσης, σε επικίνδυνη απορρύθμιση ζωτικών λειτουργιών και σε κατασπατάληση άυλων αποθεμάτων της κοινωνίας που μέχρι τώρα αποδείχτηκαν πολύτιμα στην ακραία βασανιστική πορεία για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Γιατί, από ό,τι φαίνεται όλο και πιο καθαρά, έχουμε να κάνουμε με μια Νέα Δημοκρατία που διολισθαίνει ταχύτατα στην τυφλή αντιπαράθεση, χωρίς να ορρωδεί μπροστά στις καταστροφικές συνέπειες αυτής της τυφλότητας. Ακολουθουμένη δυστυχώς από ένα ΠΑΣΟΚ με αποσαρθρωμένο ιδεολογικό πυρήνα, άρα και πολιτική στόχευση, που άγεται και φέρεται ανάμεσα στο πανικόβλητο τρεχαλητό για τη δημιουργία της Κεντροαριστεράς και στους ανερμάτιστους λεονταρισμούς της Φώφης Γεννηματά. Λεονταρισμούς που εκτείνονται από την απόφαση του Eurogroup μέχρι τη φερόμενη αργομισθία του συζύγου της στο «Ερρίκος Ντυνάν».
Δυστυχώς επίσης, αυτή η ανερμάτιστη και χυδαία «αντιπολίτευση» βρίσκει συμμάχους και στην πολύπειρη (υποτίθεται) συνδικαλιστικά Αριστερά που τυφλωμένη από την άσπιλη και άμωμη σχεδόν μεταφυσική επαναστατική καθαρότητα και το εξ επιφοιτήσεως ανυποχώρητο «δίκιο της πεποίθησης» που δεν σταματά μπροστά σε λεπτομέρειες όπως η πραγματικότητα, βλέπει το τυρί του συνδικαλιστικού μαξιμαλισμού, αλλά τη φάκα της ταξικής ήττας αδυνατεί να τη δει. Και δεν ξυπνάει ούτε από τα θορυβώδη χειροκροτήματα (ου μην αλλά και ποδοκροτήματα) εκείνων που όχι μόνο δημιούργησαν μια βαρύτατα δυσπραγική συνθήκη σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνίας, αλλά και που στο εντελώς πρόσφατο παρελθόν (το οποίο ακόμα και τα χρυσόψαρα θυμούνται), στο παραμικρό αίτημα, στην παραμικρή κινητοποίηση ενεργοποιούσαν έναν βάρβαρο κοινωνικό αυτοματισμό, συνεπικουρούμενο από μια ακόμα πιο βάρβαρη καταστολή με χαρακτηριστικά περισσότερο ένστολου συμμοριτισμού και λιγότερο βίαιης έστω (η βία ανήκει στα συστατικά στοιχεία της κρατικής υπόστασης) επιβολής του νόμου.
Βεβαίως, ο καλόπιστος πολίτης θα μπορούσε να αντιτάξει το επιχείρημα ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εν προκειμένω, η πάσει δυνάμει επιστροφή στην κυβέρνηση, για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους που διεκόπη από τους «σφετεριστές» της Αριστεράς, που φευ, δεν μοιάζουν να είναι και τόσο παρένθεση. Εξ ου και η αγριότητα της καταστροφικής αποσταθεροποίησης. Εδώ όμως βρίσκεται το αξιολογικό λάθος, γιατί κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Πρόκειται για αξίωμα κυνικής διαστρέβλωσης που, όπως όλα τα αξιώματα, υποκαθιστά το επιχείρημα. Το αντίθετο συμβαίνει: Η ποιότητα των μέσων είναι ευθέως ανάλογη με την ποιότητα του επιδιωκόμενου σκοπού. Αν λοιπόν κοιτάξουμε ψύχραιμα την ποιότητα με την οποία χειρίζεται η Ν.Δ., τις προνομίες και τις υποχρεώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ποιότητα που περιλαμβάνει και τη φαιδρότητα, και την επικοινωνιακή λαγνεία, και τη στρεψοδικία και την αντιστροφή, χωρίς να παίξει βλέφαρο, της αλήθειας, και την παρασιώπηση ή την αποσιώπηση και τόσα άλλα, τότε είναι για να μας πιάσει ρίγος από το πώς εννοούν την κυβερνητική εξουσία στην οποία επιθυμούν διακαώς να επανέλθουν. Διακαώς, σε βαθμό εμπρησμού των όσων με αφάνταστο κόπο και υπομονή του ελληνικού λαού, καθώς και με θυσίες πληρωμένες με αίμα (κατά περίπτωση και κυριολεκτικώς), έγινε κατορθωτό να αποκτηθούν.
Φυσικά, τα μέχρι στιγμής κτηθέντα έχουν βαριά αρνητικό ισοζύγιο σε σχέση με την πληρωμή τους (που περιλαμβάνει και τα κυβερνητικά λάθη - βαριά πληρωμένα κι αυτά) στην προσπάθεια κτήσεως. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι με την αδιάκοπη συνέχεια της προσπάθειας το ισοζύγιο θα βελτιώνεται. Πράγμα που σημαίνει ότι η πληρωμή θα γίνεται πιο φτηνή και σε χρήμα και σε χρόνο που είναι -όπως λένε- η άλλη όψη του χρήματος. Άρα τα «προϊόντα» που θα παράγονται (υγεία, παιδεία, έρευνα, αναδιανομή του πλούτου, κοινωνική δικαιοσύνη, αληθινός εκσυγχρονισμός διαφόρων υστερήσεων όπως οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας, πολιτιστικό αίτημα κ.ά.) θα είναι ευκολότερο να «αγοραστούν» από όλο και πιο μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.
Αυτό είναι ο αληθινός πλούτος και όχι η ιδιωτεία της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, που πρόσφατα δικαίωσε το ΣτΕ, υπό τους αλαλαγμούς του συστήματος. Αυτή είναι η αληθινή ευμάρεια και όχι το παράνομο εξοχικό δίπλα στη θάλασσα ή μέσα στο δάσος που κάποια στιγμή θα νομιμοποιηθεί καταστρέφοντας και τον αιγιαλό, και το δάσος, και προπαντός την έννοια της νομιμότητας και της δικαιοσύνης (ήλιε νοητέ...) που δέχεται προσφάτως αλλεπάλληλα ραπίσματα από τους ταγούς της. Με αυτού του είδους τον πλούτο του δικαιωμένου πολιτιστικού αιτήματος (ως καθολικού αιτήματος εξανθρωπισμού της κοινωνίας και της οικονομίας εννοείται) και του παρηγορητικού νεύματος εξαλείφεται ο φασισμός και όχι με την πολιτική απαλλαγή της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής όπως έκανε ο Μητσοτάκης με ελαφρότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έχει σώας τας πολιτικάς του φρένας.
Η πορεία και δύσκολη είναι, και αντιφατική, όχι όμως ακατόρθωτη. Αυτό προσπαθεί να προλάβει η Ν.Δ. Γιατί αυτή είναι η ταξική της μεροληψία. Και αυτή η μεροληψία (η ποιότητα του σκοπού) δεν προϋποθέτει αντιπαράθεση με προτάσεις. Προϋποθέτει την καταστροφή των αποκτηθέντων. Με όσους μοχλούς διαθέτει στο βαθύ και σκοτεινό κράτος. Που άλλοτε φοράει στολή, άλλοτε τήβεννο (δικαστική ή ακαδημαϊκή), άλλοτε άμφια, άλλοτε κοστούμι, άλλοτε ποδοσφαιρική αμφίεση, άλλοτε κρατάει μικρόφωνο, άλλοτε χαρτοφυλάκιο, άλλοτε πιστόλι, άλλοτε τόνους πρέζας.
Βέβαια, καμιά φορά κρατάει και γκλίτσα, όπως το γνήσιο παιδί της αγροτιάς Κυριάκος Μητσοτάκης. Και μάλιστα την κρατάει από τη σωστή μεριά. Ένας πορφυρογέννητος απόφοιτος του Χάρβαρντ, εν αναμονή αγρότης. Κανένα έλεος δηλαδή. Ούτε καν στη γεωπονία.
